حسنیه ابراهيمي

قصه‌ات را از دل نخل‌های خمیده شنیده‌ام
از موج‌هایی که بی‌صدا گریستند
و از فلرهایی که جای ستاره‌ها را در آسمانت گرفتند.
اما هنوز، بوی اصالت از خاکت برمی‌خیزد
هنوز، ریشه در جانت جاری‌ست
و سایه‌ی مردانگیِ نیاکان، بر شانه‌هایت سنگینی می‌کند.

مردمانت، آن نسل سترگ و بی‌ادعا
با دستان پینه‌بسته‌شان، ستون‌های این خاک را بنا کردند
و آن را چون بومی سفید و ناب، به ما سپردند
تا ما فرزندان آفتاب و دریا
هر گام و هر اندیشه‌مان را بر این بوم نقشی از امید وزيبايي کنیم.
هر قدم، هر گام ، هرچند کوحك ، آغازی‌ست برای فردا…
شاید در لحظه دیده نشود، اما ‌همان گام‌های خاموش، روزی صدای بلند افتخار می‌شوند.

اکنون، رسالت ماست که زیباترین نفش‌ها را بر چهره‌ی عسلویه بنشانیم؛
تا این دخترِ آفتاب‌سوخته،
دیگر نه با دود و خستگی،
بلکه با چهره‌ای آراسته، زیبا ،اصیل و باوقارش بدرخشد
دختری که شناسنامه‌اش، ریشه در فرهنگ داردو نگاهش به آینده استوار و تابناک است.

او می‌تواند بدرخشد
گاه به معلمانی ببالد که مشعل فهم‌اند،
گاه به مهندسینی که سازه‌های فردا را رقم می‌زنند
گاه به بهداشتيان وپزشکان و پرستارانی که آرامس را به جان‌ها برمی‌گردانند
گاه به نویسندگانی که با واژه‌ها، حافظ هویت این خاک‌اند
گاه به کارآفرینان و صنعتگرانی که با تلاش، اقتصاد وطن را زنده نگه می‌دارند
گاه به هنرمندانی که زیبایی را در دل تاریکی خلق می‌کنند
گاه به دانش‌آموزان و دانشجویانی که رویاهای تازه می‌سازند
و گاه به متعهداني که در هر مسئولیت، از وجدان و وطن نمی‌گذرند…

و همیشه، به آن دختری که در دل ماست؛
دختری که می‌خواهد این سرزمین را آراسته‌تر، نجیب‌تر، و باشکوه‌تر از همیشه بسازد

*و این ماییم* مای نسل امروز
که باید دست در دست آیندگان، عسلویه را نه تنها صنعتی‌ترین نقطه‌ی وطن، بلکه فرهنگی‌ترین، انسانی‌ترین و شایسته‌ترین جلوه‌ی كشور کنیم.

ما تو را از نو خواهیم ساخت؛
با اندیشه‌هایی از جنس عشق،
و با فرهنگ و هویتی که از نیاکانمان به ودیعه مانده
تا روزی، فرزندان‌مان با غرور بگويند :
عسلویه؟ خانه‌ی خورشید … زادگاه فرزانگی … دختری که از ریشه‌هایش آموخت چگونه در جهان بدرخشد.