دکتر عبدالله رضایی            

آشنایی و دوستی چندین ساله با این چهره‌ي محبوب فرهنگی و استاد مسلم و برجسته‌ی دانشگاهی از افتخارات اینجانب است. و فقدان مشارالیه را اسباب غبن برای خود و جامعه دانشگاهی و فرهنگی می‌دانم و حقیقتاً قضاوت کردن در مورد این شخصیت برازنده و جامع‌الاطراف بسیار دشوار و امری محال به نظر می‌رسد لکن در حد وسع خود سعی می‌کنم خصوصیات و ویژگی‌های ایشان را در چند مقوله عرضه بدارم.

1ـ علم دوستی:
استاد گرانقدر که تحصیلات خارجی هم داشت بیشتر اوقاتش را مصروف تعلیم و تعلم می‌نمود. این دو خصیصه بیشتر ایام و روزگار وی را در بر می‌گرفت. اهل تحقیق و تفحص بود و بدون اغراق می‌توان گفت که اکثر داستان‌های فارسی و خارجی را خوانده بود و اشارتی کافی بود تا کل ماجرا را برای حاضران بازگو نماید. ژرف‌اندیش و در نتیجه پرمایه بود و در این خصوص به منظور کشف حقایق حاضر به پرداخت هر بهایی بود.
اگر جواب سئوالی را نمی‌دانست یا شک داشت رفتارش عین سقراط و بدون سفسطه بود. حافظه‌ی فوق تصور زینت‌بخش سجایای پسندیده‌ی علمی و فرهنگی این شخصیت ممتاز بود.

2ـ سخنوری:
فصاحت و بلاغتی عجیب و چشمگیر داشت. بدون لکنت با برخورداری از حافظه شگرف با تسلسل و در عین حال با تسلط بر موضوع سخن می‌گفت. این ویژگی باعث می‌شد که دانشجویان نتوانند حرکات و رفتاری نامعقول داشته باشند. آن‌قدر با متانت و شیوایی سخن می‌گفت که شنونده را مجذوب بیانات می‌نمود.
این اوصاف شنوندگانش را متوجه عمق اطلاعات ذی قیمت ایشان می‌نمود و همگی خواهان ادامه‌ی سخنان علمی ایشان بودند.

3ـ کرامت انسانی:
هیچ‌گاه به چشم حقارت در کسی نمی‌نگریست. شأن انسانی همه را لحاظ می‌کرد و حتی بی‌سوادان را بیشتر حرمت می‌داشت و با هر کس بر حسب توان علمی و درک و دریافتش سخن می‌گفت. سخن لغو و ناسزا در فرهنگ این شخصیت فرهنگی جایگاهی نداشت و از برخوردش با دیگران همه لذت می‌بردند.

4ـ خرد گرایی:
معتقد بود که در تمام امور بایستی از عقل و خرد استعانت جست و پی‌گیری در تحقیقات نبایستی ربطی به خرافات و موهامات داشته باشد. این ابیات شاهنامه پیوسته در نظرش بود که:
میاسای ز آموختن یک زمان
ز دانش میفکن دل اندر گمان
چه گویی که وام خرد توختم
همه هر چه بایست آموختم
یکی نغز بازی کند روزگار
که بنشاندت پیش آموزگار

5ـ  بی‌توجهی یا کم توجهی به مادیات:
ساده‌زیستی از ویژگی‌های جدایی‌ناپذیر زندگی ایشان بود که این مقوله مهم فرهنگی هم در کلاس مورد بحث و آموزش مشارالیه بود و هم در سطح جامعه و رفتار اجتماعی خودش این روش پسندیده را معمول می‌داشت. بدون هیچ اغراقی اذعان می‌دارم که همکاری وی با دانشگاه‌ها به منظور کسب درآمد نبود بلکه هدف اصلی خدمت به جامعه و فرهنگ بود. در این خصوص به خاطره‌ای بسنده می‌کنم تا عمق ادعایم را اثبات کرده باشم: چند سال در دانشگاه پیام نور بوشهر تدریس داشتیم که معمولاً برای اساتید ناهاری تدارک می‌دیدند؛ اما در یکی از این سال‌ها دانشگاه از دادن ناهار به اساتید امتناع می‌ورزید.
یک بار که برای صرف ناهار به رستوران رفته بودیم در حال بازگشت گفت که واقعاً کار ما عجیب است زیر نقدمان را می‌دهیم قرضی .
و منظورش این بود که ما پول غذایمان را خودمان می‌دهیم و معلوم نیست مبلغ بسیار اندک حق‌الزحمه را کی پرداخت می‌کنند!؟

6ـ مهمان‌نوازی و معاشرت مطلوب:
توفیقات این استاد برجسته علاوه بر معیارهای کلاسی و تدریس دانشگاهی در دیگر زمینه‌ها از جمله رفتار اجتماعی و ارتباط مردمی ایشان است که محبوبیت خاصی در جامعه در بین اقشار مردم داشت و علاوه بر دانشجویان اقشار مردم نیز بسیار دوستش می‌داشتند و بارها و به وفور شاهد و ناظر تعریف و تمجیدهای دیگران در حق ایشان بوده‌ام خصوصاً دانشجویانش که به جرات می‌توان گفت در حد پرستش دوستش می‌داشتند.
استاد برجسته مهمان‌نواز و فوق‌العاده خوش مشرب و اهل سلوک همه از مصاحبت با وی لذت می‌بردند.

7ـ تلاش‌گری و خستگی‌ناپذیری:
این استاد برجسته دانشگاه علاوه بر شهرت و تخصصی که لازمه تعلیم و تعلم بود به صفات پسندیده‌ی دیگری نیز آراسته بود.
مهارت و تخصصی عجیب در امور کشاورزی داشت که در این خصوص که به نحو احسن تبحر داشت در انتقال دانسته‌هایش در امور کشاورزی و آموزش دیگران سعی و تلاش بلیغ و قابل توجهی داشت.