حسنیه ابراهیمی

‎در میان دود و غبار عسلویه، جایی که صنعت نفس میکشد ، مادرانی هستند که با چشمانی نگران و دلی پر از درد به آینده ی فرزندانشان میاندیشند. آنها هر روز با دستانی لرزان، شیری را در ظرفی میریزند که نه تنها مایه ی زندگی نیست، بلکه شاید سمی باشد که آرام آرام جان فرزندانشان را میگیرد. شیری که باید مظهر عشق و زندگی باشد، اکنون به نمادی از ترس و ناامیدی تبدیل شده است.

‎چه کسی پاسخگوی این مادران است؟ چه کسی میتواند درد آنها را درک کند؟ وقتی بند ناف جنينها ، سرم خون مادران و حتی شیرشان آلوده به هیدروکربنهای سمی است، چه کسی جوابگوی این فاجعه ی خاموش است؟ مادرانی که هر روز و هر شب با آلودگیهایی دست و پنجه نرم میکنند که نه تنها سلامتی خودشان بلکه آینده ی فرزندانشان را نیز تهدید میکند .

‎وقتی کارشناسان و متخصصان حوزه سلامت با صدایی بلند و واضح، فریاد میزنند که این آلودگیها جان مادران و کودکان را میگیرد آیا باز هم باید چشممان را بر روی این واقعیت تلخ ببندیم؟

‎مادران عسلویه، هر روز با چشمانی گریان به فرزندانشان نگاه میکنند  و آرزو میکنند که ای کاش میتوانستند شیری پاک و سالم به آنها بدهند. شیری که نه تنها جانشان را تقویت کند، بلکه امیدی به آینده ای روشن در دلشان بکارد. اما افسوس که این آرزو هر روز دورتر و دورتر میشود. افسوس که این آلودگی ها نه تنها جسم، بلکه روح و روان آنها را نیز می آزارد

‎حال که حقایق این گونه آشکار شده اند حال که مادران و کودکان عسلویه هر روز در معرض این خطرات جدی قرار دارند مادران عسلویه با چشمانی منتظر به آینده مینگرند. آینده ای که اگر امروز به فکر آن نباشیم شاید فردا دیر باشد. آینده ای که اگر امروز دست به کار نشویم، شاید دیگر فرصتی برای جبران نباشد. مادران عسلویه با قلبی پر از درد فریاد میزنند :” به داد فرزندانمان برسید. "