اصغر علی خانی

 خورشید پشت کوه های گیسکان هنوز چشمک پرانی می کند. جیب و کیفم که پر است از انواعِ کپی در اندازه هایِ ریز(کارت ملی) تا درشت(سندِ تک برگِ ازدواجِ پدربزرگ) و رنگ هایِ متفاوت را برمی دارم. پاشنه یِ کفشم را مثل "وثوقی" در "قیصر" بالا می کشم  و دوره می افتم در اداره ها.

وارد اداره اولی که می شوم. دوباره سیستم قطع است. یارو ولنگ و باز نشسته، دستش را زیر چانه اش زده و چشمش روی صفحه ی مانیتور دو دو می زند که کی سیستم مثل ماشین هایِ هندلی راه می افتد. مردم بیچاره دست به دامن خدا و پیغمبر که سیستم چالو شود تا بار دیگر گذرشان به این جور جاها نیفتد! طاقت نمی آورم.

توی اداره یِ دوم بعد از سه ربع ساعت چشم به راه کارمندِ وظیفه شناس( ظاهراً به اشاره ی مادر زنِ گرام برای خرید یک دسته تربِ نقلی احضار شده است.) و زُل زدن به در و دیوار ، شرفیاب می شوند. یک نگاه چپ اندر قیچی به خلق ماتم زده می اندازد. هریک را به نحوی از انحا  می فرستد دنبالِ نخود سیاه. اولی می رود تا پوشه ی دکمه بلندِ اخرایی رنگ بیاورد. دومی را روانه ی نخودِ بزرگِ استعلام می کند. سومی باید مراجعه کند به فلان کافی نت در منتهی الیه دماغه ی فلان کوچه یِ شهر (تأکید می کند فقط رایانه این کافی نت تخصصِ ورود به آن سامانه را دارد!)

نگاهی به کُتِ من که یادگارِ رنک و جنسِ کُتِ پدربزرگِ است می اندازد و یک مبلغی به ریال و چند قران( از جهت دست پاکی!!! خود و اداره اش) می نویسد، به دستم می دهد و به ناخوشایندترین و شلوغ ترین بانک شهر هدایتم می کند.
هر وقت گذرم به این بانک می افتد، ناخودآگاه یاد این بیتِ مرحوم "عارف قزوینی" می افتم که: زندگی کردن من مردن تدریجی بود/ آن چه جان کند تنم عمر حسابش کردم!
 حاضر بودم ریال و قرانِ مبلغ را به دلار محاسبه و ضربدر ده کنند اما گذرم به خیابان آن بانک کذا نیفتد. از سرناچاری رفتم به بانک. تحویل دار اولی سرش را پایین انداخته بود و بی خیالِ آدم و عالم غرق در محاسبه سود و زیانِ زندگی اش بود. دومی از جهت خالی نبودن عریضه، گرم گفت و گو با یک خانم بود. سومی میانِ چای خوری، دست شویی و صندلی اش در رفت و آمد بود. یک خلق همیشه در صف و یک تحویل دار حسابی! از جهت متهم نشدن به بی اخلاقی، کسی جیک نمی زد. رئیس هم پشت میز فراخ و درازش نشسته بود. با رئیس بالا دست دل می داد و قلوه می گرفت و لابد به این زیردستان عتیقه فخر می فروخت.
 به اداره ی بعدی که رسیدم. صدای اذان از منافذ ققنوس وار اداره می زد بیرون. این جا هم لابد باید سه ربع ساعت چشم به راه ادای فریضه طیّاروار کارمند ماند یا روی دو پا ایستاد به این امید که کارمند فریضه ی رساندن فرزندان خلف از مدرسه به خانه را با خضوع و خشوع به جا بیاورد.

به قول آن رفیق که می گفت: وقتی همه چیز سنتی و دستی بود. فکر می کردیم رایانه می آید، اینترنت می آید، دولت الکترونیک راه می افتد. آن وقت با فشار چند دکمه همه چیز رو به راه می شود. الان آن نظام سنتی و کاغذ بازی پابرجاست. دردسرهای سایت، رایانه و ... هم به آن اضافه شده است و البته که برای ایرانی جماعت، عبادت به جز خدمت خلق نیست!

ادامه دارد...