قدرت مظاهری

یوتیوب یه قابلیت جالب داره که انگشت‌ِتو فشار می‌دی رو ویدیو، سرعتش بیشتر می‌شه و با دور تند میره جلو. تا هرجایی که دوس داشته باشی و عشقت بکشه. یه وقتایی خیلی دوس داشتم توی زندگی واقعی هم می‌شد این قابلیت رو تجربه کرد. حالتی که یه دکمه، شستی، سوییچ یا هرچیز دیگه‌ای رو فشار داد و با رد کردنِ همه‌ی رنگ و لعابا، پستی و بلندیا و سرد و گرمای روزگار، با سرعت رفت به بیس سی سالِ دیگه. رفت به اون جُلوجُلوا و فهمید چه اتفاقات خوشایند یا ناخوشایندی افتاده و ترکشاش نخورده بهت.
بیشتر از سرنوشت آدمای معمولی، دلم می‌خواس بدونم سیاستمدارا، امپراتورا، پادشاها و باقیِ حاکمای ریز و درشتِ روُ زمین چه عواقب و سرانجامی پیدا کردن.
حالا فرشته‌ی آرزوا شنیده صدامو انگار. شنیده و انگشتِ شستِ‌شو گذاشته رو دکمه‌ی دورِ تند و جهان رو توی یه چشم‌به‌هم‌زدن، داره می‌رونه و می‌بره جلو.
اوکراین، روسیه، لبنان، اسراییل، ظهور مجدد ترامپ توی آمریکا، سقوط هلی‌کوپتر، حماس، هنیه، نصرالله، سنوار و حالا سوریه و اسد و حتی فرانسه و کره‌ی جنوبی و ...
تا همین چن‌وقت پیش، تهِ‌تهِ‌تهِ فانتزیامون بهار عربی بود که مدت‌ها هم گذشته ازش. بهاری که مث یه بارونِ سیل‌آسا اومد و از شمال آفریقا تا جنوب غرب آسیا رو جارو کرد و حاکمای تونس و مصر و لیبی و یمن رو با خودش ورداشت برد و انداخت جایی که عرب نی انداخت.
حالا ولی همون بهاره با وسعت بیشتری داره عینهو یه گردبادِ بلند، تنوره می‌کشه، جلو می‌آد و همه‌ی جهان رو مث یه فرشِ کهنه و پر از گرد و خاک می‌تکونه تا نقشا و رنگاش نوتر و تازه‌تر بشن.
سرعتِ گردباده هم چنان زیاده که یه ذره هم نمی‌تونی حدس بزنی یه ثانیه بعد قراره کجا باشه و کیا رو وَرداره با خودش ببره گم و گور کنه.
جهان با همه‌ی گستردگی و وسعتش افتاده روُ دور تند و با سرعت برق، داره رنگ عوض می‌کنه. از کمونیسم و نظامای سرمایه‌داری بگیر تا سوسیالیسم، لیبرالیسم و حتی حکومتایی که داعیه‌ی دینی و مذهبی دارن. همه و همه‌شون دارن با ناباوریِ نابی، مکیده می‌شن توی خرطومیِ جاروبرقیِ زمان و یه لحظه بعدش، هیچ اثری نمی‌مونه ازشون.
 ترکشای این تغییر و تحول، قطعاً به آدمای معمولی هم اصابت می‌کنه. اینکه زخمِ‌شون رو بسوزونه و درمون کنه یا اینکه یه زخمِ جدید اضافه کنه به زخمای کهنه و تاریخی‌شون، بستگی به نوع، اندازه و جهت اون گردباده داره.a