دکتر اصغر  علی خانی

رفیق تازه از محکمه برگشته بود!  رفتم سراغش. بعد از سلام و چاق سلامتی رفتیم تو. گفتم: "خدا  بد ندهد!" گفت: "ننه ی خدا بیامرزم هر وقت می خواست دعایِ خیری در حقِ ما بکند، دست هایش را می برد سمتِ آسمان و می گفت: "خدایا؛ گذر هیچ امت ِ محمد(ص)به شیروخورشید[بیمارستان]، عدلیه و نظمیه نیفتد به خصوص بچه هایِ  بی کَسِ من که نه قدرتی دارند نه پول وپله ای!
هنوز رفیق پُکِ اول را به قلیان نزده بود و خان اولِ محکمه را  تعریف نکرده بود که جعبه یِ جادویی بعد از کلی پیامِ بازرگانی که یکی اش برای خط خطی کردن اعصاب کافی بود؛ شروع کرد به نمایشِ سریالِ" آقای قاضیَ"
بسیار خوش حال شدم وقتی دیدم این روزها، تلویزیون ملی در کنارِ بازپخشِ چندباره یِ  فیلم ها و سریال هایِ نوستالوژیک دهه یِ شصت و هفتاد که بیش تر به دردِ خاطره بازی هایِ نسلِ چهل و پنجاه می خورد تا نشاندن نسل زِد پایِ تی. وی! هم چنین، پخشِ بعضی مسابقه هایِ آبکی و برنامه های ترکیبیِ آب دوغ خیاری که لطف و ملاحتِ آن بیش تر به دردِ رزومه یِ مجریانِ خوش تیپِ جویایِ نام  می خورد و مقابل دوربین بودنِ بازیگران و کارگردانان صاحب نام؛ یک سریالِ فاخر با رگه هایِ طنز ساخته است که مردم را با حقوق شهروندی شان  آشنا می کند و مسائلِ حقوقی را با واژگان شکّر فارسی، فارغ  از اصطلاحاتِ قلمبه یِ عربی آموزش می دهد.
رفیق قلیان را تکیه داد به دیوار. یک قُلپ چای را هورت کشید، با عصبانیت زُل زد به تلویزیون و گفت: "این ها یا جنس مصرفی شان خیلی ناب بوده است یا در طول عمر پر برکت نفس شان به نفس یک قاضی نخورده است که این قدر ایده آل نگر هستند. دیروز  قاضی، انگار  یک تریلر تریاک را از  مرز رد کرده  یا خانه ی در و همسایه را رفت و روب کرده بودم و ... تا می آمدم یک کلمه حرفِ حسابی بزنم مثل موشک می پرید وسط حرفم و  با "ساکت، ساکت" می زد توی ذوقم. این قاضی کجا و قاضی من کجا؟ آخر هم دست از پا درازتر به خانه برگشتم. می دانم به اندازه  ی موهایِ سرم باید در  رفت و آمد باشم و پول خرج کنم. آخرش هم هیچی که هیچی!
رفیق روی دلِ خود می گشت. حرف می زد، چای می نوشید و من، خیره به تلویزیون که ماجرا  چیست و چه می شود.؟

متهم یا مشتکی عنه، آموزگار یک دبستان غیرانتفاعی بود که به دلیل حقوق اندک ، به بلاگری روی آورده بود. از دانش آموز هشت ساله اش در حینِ سوال و جواب فیلم گرفته، در شبکه هایِ اجتماعی قرار داده بود.  دانش آموزان و اولیا ماجرا را  دیده بودند، آن دانش آموز  مورد تمسخر همکلاسی ها قرار می گرفت به گونه ای که به افسردگی مبتلا شده بود و پدرِ دندان پزشکِ او خانم معلم را به محکمه کشانده بود.

یک معلم مانند دیگر اقشار جامعه؛ پزشک، مهندس، معمار، مدیر دولتی و ... اشتباه می کند.  قاضی برای این که جو ماجرا
را تلطیف کند. مقدمه ای در شان والای معلم می گوید.
 اما چند نکته ی قابل تأمل:
۱-  همه از  مباحث روان شناسی(افسردگی کودک هشت ساله) آگاهی دارند جز معلم که کلی دروس روان شناسی و تعلیم و تربیت گذرانده  است اما ظاهراً از ابتدایی ترین مباحثِ این علم  یعنی افسردگی کودک اطلاعی ندارد!!!
۲- معلم انسانی ضعیف و فاقد اعتماد به نفس لازم به تصویر کشیده شده است. ابتدا همه ی اتهامات را انکار می کند.(به دروغ متوسل می شود.) اما وقتی  مستندات علیه خود را می بیند، سرپرستیِ خانواده، مریضیِ مادر، هزینه یِ کمرشکن زندگی را دست آویز عمل خلافِ قانون خود قرار می دهد . به التماس، عجز و کریه می افتد و طلبِ بخشش می کند. جالب این که مدیر آموزشگاه به عنوان مطلع ترین فرد، از هیچ چیز مدرسه خود(معلم و دانش آموزان) خبر ندارد به شکلی  که بارها مدیریتِ وی توسط شاکی به چالش کشیده می شود و در آخر، قاضی به ایشان توصیه می کند که با این رویه، شغل دیگری را برای خود  انتخاب کند!!

 نویسنده و کارگردان مجموعه، آن قدر شخصیت مدیر یک آموزشگاه را پایین می آورد که ایشان  بدون اجازه ی دادگاه، بلند می شود و میانِ حرف ها، جواب شاکی را می دهد!  در حالی که مدیرانِ آموزشگاه ها قاعدتاً انسان هایی پخته، با تجربه و اجتماعی هستند که حداقل این قواعد پیش پا افتاده محاکم را می دانند و ناخوداگاه بدان عمل می کنند.
 معلم به دلیل کافی نبودن حقوق، به شغلِ بلاگری و پورسانتِ خیاطی( دوختِ اجباری بلوز بچه ها نزدِ یک خیاطیِ خاص) مشغول است. به نظر  می رسد باید کسانی را  تحریم و جریمه کرد که عامل و  مسبب این کار هستند.

و نکته آخر؛  چه قدر برای آموزش فرزندانمان هزینه می کنیم و وقت می گذاریم  که  از معلم توقعِ معجزه داریم. وانگهی چرا صدا و سیما و مشخصاً عدلیه در مشکلات و گرفتاری های معلمان مثل ضرب و جرح و قتلِ معلمان توسط اولیا، دانش آموزان و... یا فعالیت های کلانِ تعلیم و تربیت؛ همسان سازی بازنشسته ها، اجرای رتبه بندی ... در کنار معلم ها نمی ایستند به گونه ای که فرهنگیان باید حقِ خود را در کفِ خیابان ها مطالبه کنند.