عبدالرسول جوادی بالاجاده

 کام و دل مردم شاد از موفقیتها و کسب مدال‌های رنگی ورزشکاران المپیکی است .
اگر چه این شادی هم با رنجهای بسیار ورزشکاران به مردم ایران هدیه شده است .
لیکن حال و روز ورزش کشور خوب نیست و تبی شدید،پیکره ورزش کشور را فرا گرفته که  علاج و درمان آن اورژانسی است.ادامه این روند موجب بروز مشکلات ریشه ای در ورزش کشور خواهد شد.

تبی شدید که ناشی از بی تدبیری و ناکارآمدی برخی از دست اندر کاران ورزش کشور است که با این همه منابع و تجهیزات و اماکن دلسردی را برای جامعه ورزش کشور هدیه داده است .

ورزش کشور که تیم‌های لیک برتری آن برای بازی‌های رقابتی زمینی مناسب در تهران پیدا نمی‌کنند و سرگردان برای یافتن زمینی مناسب در سایر استان‌ها می چرخند و هیچ تدبیری بر مدیریت فدارسیون فوتبال و مسئولان لیگ برتر نیست .

این در صورتی است که زمین‌های مناسب چون امام رضا مشهد به تیم‌های مهاجرین افغانی تخصیص می یابد ولی تیم های مطرح کشور در سختی برای یافتن زمین برای مسابقه هستند این چه نوع مدیریت و برنامه‌ریزی است خود جای سوال دارد ؟

مقام آوران المپیکی هم از نبود تجهیزات و امکانات ورزشی می نالند و برای چند دستگاه تخصصی ورزشکار المپیکی ژیمناستیک کار ناگزیر است از گلستان به مازندران یا استان‌های دیگر مسافرت کند.

و اینکه حقوق سر مربیان و مربیان رشته های مدال آور در میادین ورزشی به اذعان و گفتگوی رسانه ای شان به ۲۵ میلیون نمی‌رسد آنهم قرارداد برای المپیک و چه برسد به سایر ایام ....اینها مصائب و مشکلاتی است که سالها ورزشکاران و مربیان دست و پنجه نرم می‌کنند و فقط و فقط در حاله ای از قولها و وعده های بی اساس که هیچگاه عملی به آن نشده است از این دولت به اون دولت ارثیه بر جای می ماند و گفتمان‌ها این است که از دولت گذشته است و هیچگاه برای رفع مشکلات آن اقدامی زیر ساختی بعمل نیامده است.

آنچه که هویداست این است که چون همیشه ورزش کشور در دست مافیای قدرت پشت پرده حاکمیت قرار دارد که هیچ دولتی هم توان تقابل آن را نداشته و ندارد و تا به کی باید تحمل کرد که این قدرت پنهان مدیریت دست از ورزش کشور بردارد را کسی نمیداند.

راهبردهای رهبری فرزانه انقلاب در ورزش های همگانی به باد فراموشی گرفته شد و خلاصه شد در چند دستگاه در پارک‌ها و چه باید گفت از هزینه های بالا ورزش که بماند...

استخرها،باشگاه‌های بدنسازی و... هزینه های بسیار بالایی را برای ورزشکاران صرف می‌کند که توان آن برای اقشار آسیب پذیر جامعه نیست.و عملا ورزش حرفه ای شد دست نیافتنی و تجملاتی....

آنچه که تدبیر و مدیریت شد در قالب اجرای قانون اصل ۴۴ و ۸۸ و کمیسیون ماده ۵ باشگاه داری ورزشگاه‌ها به بخش خصوصی داده شد و تا جاییکه روستاها هم سالن های ورزشی را که با منابع دولتی احداث شده است را به ورزشکاران روستایی هم اجاره می‌دهند .

سوال اینجاست اگر قراره اماکن و تجهیزات ورزشی کشور برای ورزشکاران هرینه ای در بر داشته باشد این همه صرف اعتبار و منابع مالی و اینمهمه ساز و کار وزارت و ادارات کل و ... برای چیست ؟

بهتر نیست همه امور مدیریت ورزش را به بخش های توانمند خصوصی واگذار شود تا تکلیف ورزش در کشور مشخص شود.

مدیران و دست اندازکاران ورزش کشور،
به یاد داشته باشید که مجموعه عظیم ورزشگاه آزادی و دهکده المپیک را فقط در مدت ۲ سال از طراحی تا بهره برداری زمان برد لیکن الان در کشور طرحهای ورزشی در استانها،شهرستانها و روستاهاست که عمر کلنگ زنی آن از دهه هم گذشته است .

آیا با صرف این همه منابع اعتباری کشور در ورزش ساخت چند ورزشگاه نظیر آزادی  در طول بیش از ۴ دهه سهم جامعه ورزش کشور نبود؟

آیا از ورزشگاه های میراث ماندگار گذشته چون تختی و شیرودی و ...که سرمایه ای عظیم است نظارت و مدیریت می‌شود که چگونه نگهداری و مشکلات آن بررسی و رسیدگی می‌شود؟ خوب است آقای وزیر بازدیدی از این اماکن داشته باشند.

و بماند و بماند و بماند هزاران داستان کوتاه و بلند از اوضاع آشفته ورزش کشور که گفتنش فقط رنج را بر جامعه زیاد می‌کند و شاید هم درمانی نیابد؟

وزیر دولت وفاق،حال حداقل این انتظار است به این اوضاع و احوال ورزش کشور را با تسکینی دهید و تب شدید آنرا کاهش دهید .
شاید امیدها در ورزشکاران زنده شود