،،قدرت مظاهری،،

اخیرا بیژن زنگنه وزیر نفت دولت‌های هفتم، هشتم، یازدهم و دوازدهم طی فایلی صوتی، زوایای پنهانی از قرارداد کرسنت که موجبات محکومیت مالی بالایی برای کشور را رقم زد، فاش کرد.

بنا به گفته‌ی زنگنه تمامی ارکان کشور از رییس‌جمهور وقت تا مقامات و مسئولین دیگر موافق تداوم قرارداد بر مبنای سود آشکار کشور بوده و نیز از این موضوع آگاهی داشته‌اند که لغو یا ابطال یکجانبه‌ی آن، می‌تواند باعث ایجاد خسارات جبران‌ناپذیری برای کشور شود.

زنگنه با اشاره به موافقت مقطعی احمدی‌نژاد برای ادامه‌ی قرارداد در دولتش و طرفداری سه وزیر نفت کابینه‌اش ( وزیری، نوذری و قاسمی ) از قرارداد مذکور، جبهه گیری دبیرخانه شورای امنیت ملی به دبیری جلیلی را تنها عامل فساد و ایجاد خسارت در این پرونده ذکر می‌کند.

قراردادی که با انعطاف کوچکی از سوی طرفین ( که طرف اماراتی همواره قابلیت این انعطاف را بروز داده است ) می‌توانست مانع از محکومیت ایران در مجامع بین‌المللی و جلوگیری از ایجاد خسارات هنگفتی شود که هر روزه نیز بر دامنه‌ی آن افزوده می‌شود.
استنکاف از اجرای قرارداد توسط ایران، موجب محکومیت جمهوری اسلامی و طرح خسارتی بالغ بر بیست میلیارد دلار از سوی دادگاه‌ بین‌المللی لاهه شده که بصورت زنجیره‌ای، در حال اِعمال است.

جلیلی بعنوان دبیر شورای امنیت ملی وقت و حمایت افرادِ در سایه‌اش، توانست با جلوگیری از اجرای قرارداد کرسنت، ضررها و خسارات هنگفتی را بر نظام مالی کشور بار کند که کمترینِ آن، ضبط، توقیف و مصادره‌ی  ساختمانِ هشتصد میلیون دلاریِ ( NIOC HOUSE ) یا خانه نفت ایران در بهترین نقطه‌ی شهر لندن به نفع شرکت کرسنت است که پیش از انقلاب، جهت تأمین تجهیزات و کالاهای نفتی ایران خریداری شده بود.

افشاگری‌های اخیر زنگنه که بنا به ملاحظاتی تاکنون مسکوت مانده بود، دامنه‌ی وسیع خیانت‌های پنهانی در حق ملت و مملکت را آشکار می‌کند که مسبب اصلی آن، جلیلی و ،،دولتِ در سایه،،اش می‌باشند.

به عبارتی دیگر، حتی با نگاهی بدون ذره‌بین نیز می‌توان عمق راهبردی خیانت را بوضوح در این پرونده مشاهده کرد.
اینکه چگونه چنین فردی به جای محاکمه و مجازات، هنوز از مبادی رسمی و قانونی کشور تأییدیه می‌گیرد تا بتواند در نقش بلندپایه‌ترین مقام اجرایی کشور ظاهر شود، یکی دیگر از تناقضات فراوانی است که هر روزه در نظام سیاسی و حاکمیتی شاهد آن هستیم.

 * قراردادی گازی میان شرکت ملی نفت ایران و شرکت اماراتی کرسنت پترولیوم که در سال ۲۰۰۲ منعقد شده و ایران را متعهد می‌کرد از سال ۲۰۰۵ و به مدت ۲۵ سال روزانه به میزان ۵۰۰ تا ۸۰۰ میلیون فوت مکعب گاز میدان سلمان را به امارات صادر کند.

** تصویر، تزیینی نیست. ساختمان ( NIOC HOUSE ) در شهر لندن است که تا مدتی پیش، جزئی از دارایی‌های ایران بود !