فریده فهیمی

در صفحه بازی شطرنج، مهره های گوناگونی در کارند که هریک نقش منحصر به فرد و توانمندی خاص خود را دارد. از دست دادن هر کدام از این مهره ها، ادامه بازی را خیلی سخت می کند یا منجر به کیش و مات شدن می شود. در بازی درست و سالم، واگذاری هر کدام از نقش ها، به عنوان مثال سرباز به شاه و یا عدم وجود سرباز معنا نخواهد داشت و برای شطرنج باز، وجود و حضور فیزیکی و پر رنگ هر مهره، در جایگاه اختصاصی خود ارزشمنده و مثمر ثمر خواهد بود و برای موقعیتی و تاکتیکی ویژه و بی بدیل، خلق شده است.

 احتمالا برخی از مسؤلین گرامی، فرض را بر این گذاشته اند که مسولیت و شغل خدمتگذاری به مردم، شغل و وظیفه ای بی هدف و بی ارزش به شمار می آید و هر کس با هر استعدادی، توانمندی انجام  آن شغل  را دارد، غافل  از اینکه یا مسؤل و خدمتگذاری حرفه ای و مستعد و توانمند ندیده اند و یا اینکه نتوانسته اند تعریف مناسبی برای جایگاه و شأن مسؤلیت خود داشته باشند. وگرنه در اولین گام به توسعه توانمندی ها و ارتقاء درجات حرفه ای خود می پرداختند. 

 شهربرازجان و یا بهتر بگویم شهرستان دشتستان و دقیق تر بگویم استان بوشهر، گردشگاه های معدود و انگشت شماری برای گردش گری و تفریح مردم، در بطن خود دارد که در چشم مسؤلین بیاید و یا شاید هم خود را به ندیدن و کرگوشی زده اند. مگر چند شاهزاده ابراهیم و بِهمِرد در استان بوشهر برای گردش گری و تفریح مردم نجیب و متین شهرستان دشتستان و استان بوشهر وجود دارد که اینگونه مظلومانه، محجور و مفلوک باقی مانده است؟

شما سرتاسر خروجی شهر برازجان تا نوک قله ی بِهمِرد را که بگردی یک متر مکان استاندارد و امن برای توقف نمی یابی! مگر ملت قانع شهرستان دشتستان از مسولین خود، خواسته ای بیش از این که تسطیح و تسهیل عبور و مرور به این نقطه جغرافیایی را دارند؟ جاده ای صعب العبور که همواره، جان همشهریان و هم استانی های عزیز را می گیرد. نه جاده مهیاست و نه شانه خاکی؛ با این وجود، نوای مردم صبور و کم توقع دیارمان، گوش فلک را کر می کند:
 -«جاده و اسب مهیاست بیا تا برویم.»

 خداییش، نه جاده ای مهیاست و نه اسبی. که این نوا، ستریست بر عیوب و نقوص  انجام وظیفه ی مسؤلین، همانند دیگر ستارالعیوب.

مسولین محترم، مرحمتی بفرمایید یک بازدید میدانی از استان های همجوار داشته باشید بنگرید چگونه با اقدامی هر چند کوچک و کم هزینه، جگونه به درآمدزایی و شکوفایی چشم اندازهای طبیعب خود پرداخته اند. همان سان، دانه بکارید و خرمن خرمن، خوشه درو کنید. ولله که استان مظلوم بوشهر روز به روز، مهجور تر و متروک تر شده است. استانی که قطب انرژی کشور و فراتر از این، خاور میانه است مبدل به کالبدی خسته و افلیج شده است که به سختی نفس می کشد و جیب پیمانکاران و کارچاق کن های پایتخت نشین را مملو از ثروت می کند. همانا که شوربختانه،  سهم ساکنین بومی استان، بیماری های تنفسی و سرطان های بیعلاج ناشی از ترکیبات گازهای تنفسی. آمار تست های سرطان مثبت آزمایشگاه ها، گواهیست بر ادعای بنده ی حقیر. دردا و دریغا  که تورم، فقر،تنگدستی، آمار بغرنج طلاق و بیکاری جوانان تحصیلکرده و رانندگی شوتی را در این مقال نمی گنجانم.

 این پارادایم خطرناک رفع تکلیفی در بعضی موارد حساس و کلیدی شهرستان، امروز به نقطه ی آزئوتروپ (حد نهایی در فرآیند تقطیر که برای گذشتن از آن نیاز به تغییر شرایط با استفاده از یک عامل خارجی سیستم است.) در گردشگری شهرستان دشتستان و استان بوشهر، رسیده است. و تا زمانی که مسولین به شکستن این نقطه نرسند قادر نخواهند بود که که خود را به توسعه گردشگری  فرهنگی اجتماعی نزدیک کنند و سبقت بگیرند.

لذا مسولین بایستی با درایت و تدبیر، مرتفع نمودن این مشکلات را به فراخوان گذارده و پس از دریافت بهترین و کاربردی ترین راه حل، اقدامات مقتضی را، تعجیل و تسریع ببخشند  و با انجام راه حل متناسب و مفید، مشکلات را  مرتفع نموده و به بهره برداری شایانی دست یابند. می طلبد که چندین سازمان و اداره،  دست در دست هم دهند و منابع طبیعی موجود در مسیر بِهمِرد و شاهزاده ابراهیم را به چشم اندازی زیبا  ولذت بخش مبدل نمایند. بِهمِرد زیبا را دریابید.
    زنده یاد استاد منچهر آتشی:
            «.....
             با من بیا
                آن سوی این تلاطم شکاک
                    با من بیا به قلعه من، قلّه
                         با من بیا به خانه من، خاک.»