اکبر صابری*

اکنون 15 سال است که هر ساله یکی از مشاهیر و مفاخر شهرستان دشتستان به عنوان شخصیت سال ویژه نامه نوروزی هفته نامه اتحاد جنوب انتخاب و به آن پرداخته می شود. امسال تحریریه اتحاد جنوب زنده یاد استاد سروش اتابک زاده را برای این مهم انتخاب نمود

مرحوم استاد اتابک زاده از نوجوانی سری پر شور داشت و همواره در فعالیت های فرهنگی، ورزشی و اجتماعی نقشی پررنگ داشت. در نوجوانی و اوایل جوانی غرق در امر ورزش بود و در این راستا تلاش های زیادی داشت.

خودش در مراسم نکوداشتش خرداد 1390 می گوید: "من در ورزش برازجان خیلی زحمت کشیدم و خیلی عرق ریختم؛ از ایرانجوان بوشهر بازی کردم و با لباس شاهین بازیکنی فوتبال را کنار گذاشتم."

سروش در امور فرهنگی نیز پرکار بود. استخدام در آموزش و پرورش و برگزیدن کسوت معلمی و بعدتر مسئول کمیته پیکار با بیسوادی از جمله فعالیت های سروش بود.

سودای کار فرهنگی و اجتماعی، سروش را به سمت کار روزنامه نگاری کشاند. خودش می گوید: "فعالیت خود در زمینه ی روزنامه نگاری را با همکاری در بخش ورزشی روزنامه ی کیهان شروع کردم. و فعالیت خود را با روزنامه ی کیهان و آیندگان آن روز ادامه دادم و بعد از انقلاب نیز با روزنامه ی ایران و سه چهار نشریه ی استان همکاری داشتم ."

استاد اتابک زاده از بهار 1381 به مجموعه اتحاد جنوب پیوست و اولین یادداشت وی برای هفته نامه اتحاد جنوب 6 خرداد 1381 با عنوان "خانم دکتر، فرصت ها چون ابر می گذرند" به چاپ رسید.

در این یادداشت از سر تعصب و دلسوزی که برای زادگاهش داشت نقدهای صریح و جدی را متوجه خانم دکتر عدالت نماینده وقت دشتستان در مجلس شورای اسلامی نمود و تذکر داد که خانم دکتر فرصت ها با سرعت در حال گذر است و تلاش شما تاکنون رضایت بخش نبوده و...

مرحوم اتابک زاده البته در ادوار بعدی مجلس نیز انتقادات تندی را متوجه نمایندگان وقت دشتستان در مجلس می کرد و همواره آنها را به تلاش بیشتر برای حل مشکلات دشتستان و توسعه این شهرستان ترغیب می کرد.

بحث اتصال دشتستان به شبکه ریلی کشور از جمله مهمترین مواردی بود که بسیار پیگیری می کرد و حتی برای این مهم به تهران رفت و با معاون وزیر راه دیدار کرد و در این خصوص بارها یادداشت و مقاله نوشت.

زنده یاد استاد اتابک زاده طی مدت 16 – 17 سال همکاری با اتحاد جنوب مجموعا 104 مقاله و یادداشت را به رشته تحریر درآورد و طی این سالها همواره خود را عضو تحریریه این نشریه می دانست. چون اتحاد جنوب نشریه ای دشتستانی بود به این نشریه هم مثل خود دشتستان تعصب و دلبستگی پیدا کرد. همیشه در دیدارهای حضوری یا تماس های تلفنی که داشتیم می گفت وضع روزنامه مون چطوره؟ یعنی با تمام وجود نشریه اتحاد جنوب را متعلق به خودش و خودش را در خدمت اولین رسانه رسمی شهرش می دانست و در عمل نیز اینگونه بود.

خرداد 1390 بود که اتحاد جنوب مراسم نکوداشتی برای این مرد فرهیخته، نویسنده و متعصب دشتستانی برگزار نمود. سالن محل برگزاری مراسم در دقایق اولیه برگزاری پر شد به طوری که وسط راهروها نیز صندلی چیده شد. و چه باشکوه مراسمی شد برای نکوداشت مردی که همه دغدغه اش زادگاهش بود.

وی سال 91 - 92 بدون هیچ چشم داشتی برای چند ماه قسمتی از دفتر کار شخصی اش را در شیراز در اختیار سایت اتحاد جنوب که بعدها به اتحاد خبر تغییر نام یافت قرار داد. و من به بهانه همین فعال کردن دفتر سایت مجازی اتحاد جنوب در شیراز برای چند ماه حداقل هفته ای سه روز ایشان را می دیدم و فرصتی برای دوستی و همکلامی بیشتر ما فراهم گردید. 

در آخرین ماه های حیات نیز این همکاری ادامه یافت و در حالی که با بیماری دست و پنجه نرم می کرد به مناسبت انتشار هزارمین شماره اتحاد جنوب (اوایل مرداد 1397) دغدغه اتحاد جنوب را داشت و در یادداشتی با عنوان "مسئولان دشتستان؛ یاد و نام اتحاد جنوب را ماندگار کنند " نوشت: "آنچه اکنون ابراز می شود تعریف از عملکرد نشریه نیست بل یک حقیقت آشکار است که با چنان شور و شوقی توانستیم اولین نشریه ای باشیم که راهش را ادامه داده و به هزارمین شماره رسیده همین امتیاز، اتحاد جنوب را معتبرترین و پایدارترین نشریه در میان رسانه های نوشتاری استان قرار داده است که موجب افتخار تحریریه و همکاران بی ادعای آن می باشد...  چه نیکوست که مدیران و مسئولان شهرستان به پاس چنین مقاومتی و زنده نگهداشتن ارزش های فرهنگی، «محلی» را به نام اتحاد جنوب در صورت امکان نامگذاری نمایند تا خاطره ثمربخشی آن در یادها ماندنی شود."

همان طور که در متن ملاحظه می فرمایید ایشان تعلق خاطری ستودنی به اتحاد جنوب داشت و در متن یاداشتش می نویسد: توانستیم اولین نشریه ای باشیم... یعنی اتحاد جنوب را متعلق به خودش می دانست.

و بالاخره آخرین یاداشتش که تنها سه ماه و اندی قبل از فوت شان و در شرایطی که بیماری امانش را بریده بود برای اتحاد جنوب نوشت: " خنجر «حسین مکی» از پشت به جبهه ملی " بود (6 آذر 1397)

استاد اتابک زاده حس ناسیونالیستی بسیار قوی به برازجان و دشتستان داشت و گرچه در چند دهه آخر عمرش در شیراز زندگی می کرد ولی همواره دل در گرو دشتستان داشت. بیشتر یادداشت ها و مقالاتش در باره مسایل و مشکلات دشتستان بود. حتی همه دو کتاب ارزشمندی که از ایشان به یادگارمانده است به دشتستان اختصاص دارد. "جایگاه دشتستان در سرزمین ایران" و " تحولات اجتماعی برازجان با نگرشی به اوضاع سیاسی ایران"  

نیمه آبان 1397 به اتفاق جناب عبدالخالق عبدالهی به عیادت زنده یاد سروش رفتیم و به پاس 15 سال همکاری و نویسندگی برای اتحاد جنوب تندیس جشن هزارگان اتحاد جنوب را به ایشان اهداء نمودیم. چقدر خوشحال شد و ما البته که سروش را همیشه سرحال و سرپا می دیدیم وقتی روی تخت اطاق خوابش در کسالت و بدحالی دیدیم چقدر ناراحت و متاثر شدیم.

روحش شاد و یادش مانا

*مدیر مسئول و سردبیر اتحاد جنوب و اتحاد خبر