احمد خواجه حسنی

شواهد و قرائن بسیاری نشان می دهند که در حرفه ی خبرنگاری و فعالیت های رسانه ای، حق نوشتن و حق گو بودن بعضاً با خطرات و چالش هایی همراه است ، شاید به همین سبب تئوری های قابل دفاعی "خبرنگاری را خطرنگاری می دانند" ، هرست در تعریف خبر اینگونه اظهار داشته: خبر چیزی است که می خواهند آن را سرکوب کنند ، مابقی (چیزی که منتشر می شود) تبلیغات است یا جورج اورول اذعان دارند، روزنامه‌نگاری یعنی انتشار چیزی که نمی‌خواهند منتشر شود، باقی کارها، روابط عمومی است...
این خبری که می خواهند سرکوب کنند و این چیزی که نباید منتشر شود اتفاقی نیست جز "بیان حقیقت"

گرچه، این رویه متغیر وابسته ای شمولگراست و منحصر به یک کشور یا نظام سیاسی خاصی نیست، اما چرا برخی از صاحبان قدرت، از افشای حقیقت از جانب خبرنگاران و روزنامه نگارانی که تجسم نمایندگی و اراده عمومی مردم هستند هراس دارند؟
خبرنگاران به دنبال زیر و رو کردن کاسه و نیم کاسه ها و آگاهی بخشی به جامعه هستند و این امر خطیر یک سم مهلک برای معدودی از صاحبان زر و زور است که غالباً ریگی به کفش دارند از همین رو «دانستن را حق مردم نمی دانند» و اهمیت شفافیت و شفاف‌سازی اطلاعات برای مردم را بر نمی تابند، غافل از اینکه آگاهی از پشت درهای بسته و دیوارهای ضخیم خانه‌ها نیز به داخل نفوذ کرده و ذهن و ضمیر مردم را به تفکر واداشته است بنابراین در این راستا ذهنیت تحوّل یافته جامعه را بایستی تحویل گرفت نه اینکه سرکوب و محدود کرد!
در ادبیات رفتاری آنها،خبرنگار می بایست کور ذهن، کور فهم و کور چشم باشد تا مورد تطمیع و تهدید قرار نگیرد!
اکت ها و کنش های خبرنگار حق گو و حق طلب در قاموس برخی مدیران گویا ذنب لا یغفر است و به هر راهی می زنند که سرکوبش کنند، حاشا که سرنوشت جامعه و منافع مردم در عرصه خبرنگاری به یکدیگر گره خورده است.
فارغ از رفتار نابخردانه و مستبدانه برخی از این مدیران، شوربختانه با بسط و توسعه فضای مجازی، رسالت سنگینی که بر دوش معلمان جامعه است، توسط عده ای غیر حرفه ای و بی استعداد، که  میرزابنویس روابط عمومی ها شده اند نیز به محاق رفته و ساحت رسانه دست آویز اینان نیل به امیال و مطامع شخصی شان شده است...
کاسبان چاپلوسی که مسئولیتِ قَلم و قَلمِ مسئول را نمی شناسند و در مسیر پاسداری از حقیقت و آزادگی و امیدبخشی به جامعه، حرمت و عزّت خبرنگاری را خدشه دار کرده اند.
به همین خاطر است که قرآن نه به قلم مادی بلکه به قلم خِرد سوگند یاد کرده است.
وصیت پلوس در انجیل به این جماعت چنین است؛ دست و بازویت را بفروش اما قلمت را نه
یا شاعر وطنی توصیه وار می سرایند ؛
والله اگر سنگ ببندم شکمم را
حاشا که به نانی بفروشم قلمم را

شخصی که در قامت یک خبرنگار ، در اوج خودکم بینی به  جایگاه و منزلت خبرنگاری و رسالت و اعتبار رسانه چوب حراج زده ، چاپلوسی مسئولین وجه کلان روزمرگی هایش شده و با خوش رقصی دائما در آغوش این و آن غش می کند از اصحاب رسانه نیست، خبرنگار هم نیست، کانفورمیست و خائن به مردم است، هم اینان باعث پسرفت جامعه هستند، بخشی از واپسگرایی فعلی منبعث از وجود نامبارک این هاست بدین جهت که با چاپلوسی، با چرب زبانی و مدیحه سرایی،سبب می شوند که مدیران و زمامداران هیچ گاه واقعیت ها را درست درک نکنند و تغییر رویه و اصلاح امور بیش از پیش، به وقفه افتد...

مولانا در این باب چنین فرموده اند؛  
ساعتی میزان آنی ساعتی موزون این - بعد از این میزان خود شو تا شوی موزون خویش

خبرنگار واقعی صدای مردم و برای مردم است، پاسدار حقیقت و دردمند جامعه است، با جرأت و حریت از درد مردم می گوید و چنین فعالیتی به مثابه یک امر قدسی است.
نیک آگاهیم که اخیراً در مراسم رونمایی سند ملی رسانه ، خبرنگاران را یکی از افسرده ترین اعضای جامعه معرفی کردند، چرا که جهان زیست خبرنگارانه توان شنیدن و دیدن را بیشتر می کند و آن ها به کرّات در مواجهه با بسیاری از اخبار تلخ و گزنده قرار دارند و رنج و آلام جامعه را با پوست و گوشت و استخوان خود درک و لمس می‌کنند.
(هر که درکش بیش، دردش بیشتر)

به همین سبب است که عبید زاکانی حکایت کرده، رو مسخرگی پیشه کن و مطربی آموز...

در انتها ضمن گرامیداشت روز خبرنگار و ادای احترام به مقام شامخ شهید صارمی و شهدای رسانه و اهل قلم، امید دارم در آوردگاه آگاهی بخشی عمومی و اطلاع‌رسانی صادقانه، متعهدانه در راه صلاح و فلاح نظام قدم برداریم و قلم به مُزد نباشیم.