در ضلع غربی اتاق مرقد، محرابی است که در طرفین آن دو فضای تنگ و باریک به اسم بهشت و جهنّم قرار دارد. در قسمت بهشت که در جانب جنوبی است، سنگ نسبتاً سنگین و سیاه رنگی قرار دارد که برخی بر این باورند اگر کسی بتواند آن را تا کمر بلند کند، حاجتشان برآورده می‌شود.
در دیوار همین قسمت، سنگ دیگری از نوع یشم وجود دارد که دیدنی و ارزشمند است.
کف اتاق مرقد از سنگ مرمر و دیوارهای آن مزیّن به سنگ مرمر و سفیدکاری گچ، شده است.
در وسط اتاق و درست زیر گنبد، قبری با نمای سنگ به ابعاد ۱۷۰ در ۷۰ و ارتفاع ۵۵ سانتی متر وجود دارد.
در اطراف بقعه امامزاده به خصوص در جانب غربی آن، در فضای بسیار وسیعی آثار قبور، شکسته‌های خمره و شیشه و آجرها، جلب نظر می‌کند که همگی حکایت از وجود مکانی آباد و پر رونق در این قسمت از خاک زرخیز دشتی دارد.
فرد خفته در این بقعه، عبدالیمام معروف به امامزاده زین العابدین است. بر اساس نقل شفاهی، وی در قرن چهارم از مهر فارس به این ناحیه آمده و سرانجام در سال ۳۷۹ هجری قمری به شهادت رسیده است. ایشان را از احفاد حضرت موسی بن جعفر (ع) می‌دانند.
طبق تحقیقات به عمل آمده و نیز مندرجات برخی کتب، در قرن چهارم هجری، عدّه‌ای از امامزادگان، از نسل امام سجّاد (ع) و امام کاظم (ع)، در قالب سپاهی از لارستان فارس برای مبارزه با زرتشتیان وارد منطقه بوشهر از جمله دشتی و سواحل آن شده‌اند.
بنای امامزاده زین العابدین در تاریخ ۱۳۸۵/۱۱/۸ به شماره ۱۷۱۲۶ به ثبت آثار ملّی و تاریخی ایران رسیده است.

 

تصاویر خود را برای نشر در قسمت تصویر روز اتحاد خبر به شماره ۰۹۳۶۶۳۲۰۱۱۴ ارسال نمایید تا با نام شما در این پایگاه خبری نشر داده شود. مثل همیشه با نظرات سازنده خود ما را یاری کنید.