تخمین‌های جدید به سفارش و تحت حمایت سازمان جهانی بهداشت به‌عنوان بخشی از فرایند نظارت منظم بر بیماری‌های مقاربتی در سراسر جهان تهیه شده است. با اینکه در برخی مناطق و برای بعضی گروه‌ها هنوز اطلاعات کافی وجود ندارد، نتایج نشان می‌دهد تبخال تناسلی تأثیر زیادی بر سلامت جهانی دارد، اما این موضوع تا حد زیادی نادیده گرفته شده است.

تشخیص و ردیابی تبخال تناسلی می‌تواند دشوار باشد، زیرا این عفونت‌ها اغلب علائمی ندارند و خطا در نتایج آزمایش‌های خون نیز شایع است. بیشتر افراد بدون اینکه متوجه باشند، حامل این ویروس‌ بسیار مسری هستند که ازطریق تماس با زخم‌ها یا مایعات بدن منتقل می‌شود. برخی دیگر هنگام شعله‌ور شدن درد و ناراحتی را تجربه می‌کنند که می‌تواند بر زندگی جنسی و سلامت روان آن‌ها تاثیر بگذارد.

در تحلیل فعلی، تعداد تخمینی افرادی زیر پنجاه سال که حداقل یک بار به زخم تناسلی ناشی از HSV مبتلا شده‌اند، برای HSV-2 حدود ۱۸۸ میلیون نفر و برای HSV-1 حدود ۱۷ میلیون نفر بود. بدین ترتیب، درمجموع ۲۰۵ میلیون نفر ممکن است هر ساله از زخم‌های تناسلی رنج ببرند.

درحالی‌که داروهای ضد ویروسی می‌توانند تا حدودی عفونت‌های مکرر تبخال تناسلی را مهار کنند و طول و شدت آنها را کاهش دهند، نمی‌توانند آن‌ها را به طور کامل درمان کنند و روی همه اثر ندارند.

یکی از مشکلات موجود این است که تبخال با انگ اجتماعی شدیدی همراه است و این امر مطالعه‌ی آن را دشوار می‌کند. آکیکو ایوازاکی، ایمنی‌شناس دانشگاه ییل در سال ۲۰۲۳ توضیح داد: «تبخال می‌تواند بیماری ویرانگری باشد؛ اما چون از راه جنسی منتقل می‌شود، مردم تمایلی ندارند درباره‌ی آن حرف بزنند.»

ایوازاکی یکی از دانشمندانی است که واکسن‌های آزمایش تبخال را آزمایش کرده‌اند، اما می‌گوید پژوهش‌های آن‌ها به دلیل کمبود سرمایه‌گذاری متوقف شده است.

علاوه بر درد و ناراحتی زخم‌های تناسلی، این عفونت می‌تواند خطر ابتلا به HIV را بیشتر کند و جان نوزادان را تهدید کند. شواهد جدید نشان می‌دهد اگر ویروس مذکور به مغز منتقل شود، ممکن است باعث زوال عقل در سال‌های بعدی زندگی شود. این درحالی است که حتی در کشورهای پیشرفته برنامه خاصی برای پیشگیری و کنترل HSV وجود ندارد. درمان‌ها و آزمایش‌های موجود تنها تأثیر محدودی بر نرخ بروز تبخال تناسلی داشته‌اند، بنابراین می‌توان گفت این عفونت به این زودی از جامعه حذف نخواهد شد.

مطالعه در مجله‌ی BMJ منتشر شده است.