اتحاد خبر - سرویس نفت انرژی

شفق قطبی مثل پرده‌ی حریر نازکی توی فضای بالای سرشان نشسته بود و طیف‌های رنگی سبز و آبی‌اش تا بیکرانه‌ها امتداد می‌یافت. صندلی چوبیِ زیر پایشان سرد شده بود و پاهای نیم برهنه‌ی زن را که تا زیر زانویش پوششی نداشتند، آزار می‌داد.
دست مرد مثل شال‌گردنی جدانشدنی دور گردن نحیف و  نسبتاً باریک زن پیچیده بود و با انگشتان سردش موهای کوتاه او را نوازش می‌داد.
صدای ناقوس کلیسایی قدیمی از دور به سکوت شب تلنگر می‌زد و خدایی ناشناس و ناپیدا را توی خاطراتِ خواب‌آلود آدم‌ها بیدار می‌کرد.
زن، دست مرد را از موهایش بیرون کشید و آن را روی شانه‌‌ی یخ‌زده‌ی سمت چپش گذاشت که داشت از سردی مورمور می‌کرد.

مرد پرسید : میخوای بریم خونه ؟
زن با صدایی که انگار از ته دخمه‌ای باستانی بیرون می‌آمد، گفت : نه !
مرد گفت : داره سرد میشه هوا.
زن چیزی نگفت. فقط شانه‌هایش را بالا انداخت و پک عمیق‌تری به سیگارش زد. مرد با انگشتانش بازوی سرد  زن را مالید و فشارش داد.
حلقه‌های دود سیگار مثل بچه‌ابرهای سفید متحدالشکلی از غنچه‌ی لب‌های زن زاییده می‌شدند و توی رنگ‌های سبز و آبی شفق قطبی فرو می‌رفتند.
سه سال پیش همین روزها بود که برای یک تور چند روزه از ایران خارج شده بودند ولی دیگر هرگز برنگشته بودند. هر دو نفرشان از مخ‌های پالایشگاه بودند که روی سیستم‌های کنترل ابزاردقیق کار می‌کردند و خوراک‌شان سیستم‌های کنترل توربین‌های گازی بود.
پایشان که به پاریس رسیده بود، همکار قدیمی‌شان که حالا مشاور توتال بود، توی هوا فکر و ذهن و خیال‌شان را قاپیده بود و نگذاشته بود به چیزی غیر از ماندن در آنجا فکر کنند.
مدت زیادی نگذشت که متوجه شدند تمامی پروژه‌های نفت و گاز توتال از شمال، جنوب، شرق و غرب دنیا، پر از ایرانی‌های مهاجری است که برای یکبار آمده‌اند اما با نوع رفتار و برخوردی که دیده‌اند، برای همیشه مانده‌اند و نتوانسته‌اند برگردند. حالا پس از مشارکت در پروژه‌های گازی قطر، لیبی، نیجریه و قزاقستان، کمتر از یک سال بود که هر دو مدیر فنی بخش سیستم‌های کنترل DCS پروژه‌ی جدید توتال در میدان گازی ویلج نروژ شده بودند.
عدالت سازمانی، پیشرفت علمی، شایسته‌سالاری، تکریم همیشگی، بهادهی به پژوهش و یافته‌های نوین، بهداشت و درمان عالی، امنیت شغلی و بسیاری از مزایای فوق‌العاده‌ی دیگر که حتی توی خواب هم نمی‌دیدند، تنها با تخصصی که داشتند، عایدشان شده بود.
مرد سیگار نیمه را از لای انگشتان زن بیرون آورد و جای لب‌های خیس او روی فیلتر نرم و پنبه‌ای سیگار را مکید. زن لبخند کمرنگی زد و به حلقه‌های دودی که لب‌های مرد را به آسمان قطب اتصال می‌داد، خیره شد.
مرد پرسید : مطمئنی نمی‌خوای فردا بریم سفارت ؟
زن آرام گفت : بریم چیکار ؟
مرد گفت : رأی دیگه. انتخابات !
زن با نوعی تمسخر تکرار کرد : انتخابات !
مرد پرسید : نریم ؟
زن گفت : ما دیگه هیچی‌مون به اونجا تعلق نداره. کِی آخه می‌خوای متوجه بشی که ما دیگه عضوی از جمهور اونجا نیسیم که رئیسش مهم باشه برامون.
بعد ته سیگار را از دست مرد بیرون کشید، آن را لای انگشتانش فشرد و آخرین پک را با ولع خاصی به سیگارِ مُرده زد.
مرد مستأصل و مردد گفت : بابا مامانامون که هسن. خواهر برادرامون. قوم و خویشا، دوست و آشناها.
زن دودهای انباشته شده‌ی درون ریه‌اش را یکباره و با شتاب توی فضای روبروی‌شان خالی کرد و گفت : همونا هم جمهور نیسن. همه‌ی کَسایی که مث من و تو فکر می‌کنن، جمهورِ اونجا نیسن.
مرد نفس عمیقی کشید و چیزی نگفت.
زن جای پاهایش را روی صندلی عوض کرد و گفت : کیه که دلش نخواد با ریشه‌های خودش رشد کنه، قد بکشه و  جوونه بزنه. ببین چقده از ماها رو پرت کردن این ور و اون ور دنیا ! پرتمون کردن و جامون یه مشت مقنّنی و خشتمال و ناطور آوردن. جوری مث یه انفجار مهیب توی همه‌ی دنیا پراکنده‌مون کردن که بیگ بنگ هم نمی‌تونس همچین کاری رو بکنه باهامون !
مرد حتی دیگر نفس هم نکشید. فقط توی سکوتِ شبانه‌شان گوش‌هایش را سپرد به ناقوسِ کشداری که صدایش آدم را به یاد بیگ بنگ می‌انداخت ...

،،میم . قاف،،