احمد حیاتی 

نقش شادی در ایجاد امید و سرزندگی بر همه آشکار و هویداست. این نقش از زمان تاریخ مکتوب –مثلا در آثار افلاطون– تا در نظریات روانشناسان و سایر علمای جامعه شناس به کرات بیان شده است. در جوامع شاد و شادتر بیماری های روانی و اثرات صنعت کمتر مشاهده می شود. و افراد شاد بهتر با مشکلات تعامل دارند. به همین خاطر است که در دل تاسیسات بزرگ صنعتی، عوامل شادی آفرین را تعبیه می کنند. 

از مظاهر و نمودهای ایجاد شادی موسیقی نقش بیشتر و کامل را دارد. شاید بتوان گفت که موسیقی می نوازد تا علم کارش را بهتر انجام دهد. 

از اینکه موسیقی عامل صلح و دوستی حتی در بین ملل مختلف و بخصوص زبان مشترک اقوام گوناگون است قصد قلم فرسایی نداریم . آنچه که در این نوشتار قصد بررسی آن را داریم توزیع نابرابر شادی و آزادی‌های اجتماعی و اختلاف دیدگاه مسئولین شهرستان دشتستان و شهر بوشهر در ارائه مجوز به درخواست های شادی محور – مثلا شعر خوانی و کنسرت - در این استان است.

 همه ما به یاد داریم که اخرین کنسرت موسیقی که قرار بود در شهر برازجان برگزار شود – کنسرت مرحوم پاشایی – چگونه با مخالفت کسانی که علمی در مورد نشاط اجتماعی ندارند ، لغو شد و از آن قضیه سالهای متمادی می گذرد. نگارنده در جریان کارشکنی های متعدد در مورد برگزاری بعضی از درخواست های اجرای موسیقی در این شهر هستم (و ایضا نمایشگاه‌های دیگر) که چطور با سنگ اندازی و درخواست تعهدات و تضمین های دست و پا گیر سعی در حذف و یا کم اثر کردن آثار نشاط آور اجراها را می کنند. به طوری که در یکی از درخواست ها عامل تایید کننده محفل برای اطمینان خاطر از عدم عدول به تعهدات و تضمین ها شخصا در جلسه نشسته و حتی در حین برگزاری اقدام به تذکر به عوامل نیز کرده است. 

از آن طرف در همین زمان در مرکز استان فستیوال مردم پایه  کوچه به همت بعضی از دوستداران فرهنگ بومی بوشهر در حال اجراست. فستیوالی که آوازه آن از ایران فرا تر رفته و خیل عظیمی از دوستداران موسیقی و فرهنگ بوشهر آن را از طرق مختلف دنبال می کنند. مطمعنا مسئولین ادارات متولی مجوز این فستیوال کوچه در جریان حواشی اجرای آن بوده اند. اما با درایت و فهم و اتکا به علم روانشناسی و علوم اجتماعی و همچنین برای ایجاد جامعه شاد و همچنین  جذب گردشگر و رونق اقتصادی مجوز برگزاری آن صادر کرده اند. امری که به نظر نمی رسد  تا سالهای آینده در برازجان محقق گردد. 

سوال اینجاست که چرا در فاصله چهل کیلومتری اینقدر اختلاف در دیدگاه فرهنگی مسئولین دو شهر  برازجان و بوشهر وجود دارد و چرا باید اختلاف دیدگاه مسولین در دو شهر فرسنگ ها فاصله وجود داشته باشد. 

امیدواریم روزی مسئولین شهر ما هم یا با اتکا به آمار و نیاز سنجی و یا با پرس و جو کردن از اطرافیان خودشان به این نتیجه برسند که نیاز به شادی و نشاط طبقاتی نیست و حتی نیاز دشتستان و بخصوص برازجان برای شادی شاید از مرکز استان نیز بیشتر باشد و شادی را فقط در مراسمات مذهبی و تولد ها نبینند.