بانو بوشهری

 سلام . این بار آمده‌ام برایت از هر چیزی بنویسم غیر از گلایه و ناروایی. این بار گفتم برایت از گُل بنویسم . از بوسه. از حافظیه‌ای که با هم نرفتیم. از فالی که مژده‌ی آمدنت را نمی‌دهد. از شعر. اینبار گفتم برایت شعر بنویسم فقط. یادم آمد راستی! می‌گویند شهردار تهران دستیار ویژه‌ در حوزه‌ی شعر و ادبیات منصوب کرده!؟ سبحان‌الله. دستیاری در شعر خوب است یعنی؟ می‌خواهند شعرها را در شهرداری بکوبند از نو بسازند؟ حالا بودی ابرو بالا می‌انداختی به جهالتم. ولش کن اصلاً . ولی کاش این شهردار جدید شهر خودمان برای کوچه‌ی محله‌ی ما هم کاری می‌کرد. دو سال است همین‌طور رهایش کرده‌اند. ما که به عنوان ساکنانِ این محله شرم‌مان می‌شود. به نظرت متنی در همین باب تنظیم کنم و انتشار بدهم ؟ می‌گویی چه کنم؟ اگر بدانی چه بر سر کوچه و خیابانمان آورده‌اند؟ آدم دلش می‌خواهد بمیرد که مثلا یک نویسنده باید برای ساماندهی کوی و برزن به این مسئول و آن مسئول قلم فرسایی کند.
این روزها همه‌اش گردن‌بند طبی‌ام را سفت دور گردنم می‌پیچانم و می‌نشینم پیِ نکته‌برداری از تفاسیرِ مختلفِ حافظ.‌ که هی صبا را واسطه‌ی خبر بردن و آوردن می‌کرده است. از بی‌چاره‌گی بُغض می‌کنم و به سرم می‌زند که کاش یکی باشد که نامه‌ها را به مقصدت برساند.
چه می‌دانم. قاصدی، سفیری،کسی..
بگذار همین یکی را هم از سرِ دقِ دلی‌ام برایت بگویم. لابد خودت هم خوانده‌ای توی خبرها. سوغاتِ آقای سفیر را می‌گویم. ها ، همین کره‌جنوبی دیگر . رفته برداشته دو هزار ماسک به بیمارستان خصوصی اهدا کرده که زیر پر و بال‌مان را بگیرد در مبارزه با کرونا ویروس! آن چند میلیارد بدهی‌شان را هم فدای کاکل‌شان لابد.
می‌بینی؟ قرار بود شاعرانه بنویسم برایت‌ها. فقط سرت را درد آوردم، فدای سرت بشوم.
کی بشود که از بی‌رنجی بنویسم برایت؟
از، مژده ای دل.
از تابشِ نور به آرزوهای خاک خورده‌ی جوانان این جغرافیا.
از اُمید .‌
گفتم اُمید. «اُمید» تنها بازمانده دُرنای سیبری، امسال هم به سرزمینِ گربه‌شکلِ خمود و خسته‌مان مهاجرت کرده. کاش اُمید به دل‌هایمان هم برگردد.
غروبِ جمعه‌ی پاییزیِ غمباری است. غم! دستِ آدم را از همه چیز تهی می‌کند انگار.
بگذار شعر من به تو همین باشد که؛
جهانِ بی تو
هر روزش غروب جمعه است.