احمد خواجه حسنی

یاسمین مقبلی زن ایرانی تبار به عنوان فضانورد ناسا و فرمانده عملیات به ایستگاه فضایی بین المللی(ISS) پرتاب شد تا دگربار بر جوامع زن ستیز که در هزاره جدید هم چنان زن را جنس دوم می خوانند و از ابراز وجود نیل به رشد و تعالی زن در هراس هستند ثابت شود اگر زنان از بند نگرش های سنتی واپس گرایانه فارغ شوند و توان مندی و استعداد آن ها در پرتو اقتدار زنانگی شکوفا شود و عملاً دارای فرصت، مصونیت و حقوق اجتماعی برابر با مردان باشند فضا را در تسخیر اراده زنانگی خود در خواهند آورد، حاشا که این فرصت دهی ربط وثیقی به سازوکارهای دموکراتیک دارد.

هم زمان با انتشار این خبر جذاب و جامعه پسند، خبری دیگر نیز در ارتباط با زنان و ابراز وجود اینان مخابره شد که در قیاس با خبر ابتدایی در تناقض بوده و وجه کلان این یادداشت را صریح و بی پرده برملا می کند.

مقامات طالبان از نیروهای امنیتی خواستند که ورود زنان به یکی از محبوب‌ترین پارک‌های ملّی افغانستان (پارک ملّی «بند امیر» در بامیان) را ممنوع کنند.
به راستی که تاریک اندیشان همواره سعی دارند زنان را در سیاهی نگه دارند ؛ آن‌ها از روشن شدن ذهن زن می‌ترسند؛ چون می‌دانند زن بداند، به کودکش هم یاد خواهد داد، طالبان حق دارند که از ابراز وجود زنان در هراس اند و نمی گذارند زنان درس بخوانند، چرا که زن اگر درس بخواند، طالب تربیت نمی‌کند.

در این باب، ارسطو در کتاب دوم سیاست چنین آورده اند؛ هر کشورى که در آن وضع زنان سامان نیابد، نیمى از مردمش در حق قانون سهل انگارند.
با پارادوکسی که خبر اول و دوم در ذهن نگارنده می شوراند به ناگاه یاد جمله ای قابل تحسین از جواهر لعل نهرو می افتم که گفتند ؛
«برای بیدار شدن مردم در جوامع، این زنان هستند که باید بیدار شده و به حرکت بیفتند»، زنانی که به تعبیر پوپر اگر ابراز وجود کنند آن جامعه خوشبخت است...!

اسلاونکا دراکولیچ نویسنده و روزنامه نگار کروات در شرح  مصائب زندگی ملال آور زنان اروپای شرقی محصور در محدودیت های اجتماعی،سیاسی با ساختارهای ذهنی بسته که خلّاق ترین سالهای عمرشان را صرف مبارزه با فشارهای نظام کرده و فقط در تلاش بودند تا دوام بیاورند چنین می نویسند که؛
"وقتی زنی از کلخوز اروپای شرقی مغروق در محدودیت ها و نارسایی های پرشمار به فروشگاهی در برلین شرقی می‌رود و بیست جور سوسیس را یکجا می‌بیند، غش می‌کند و وقتی هم که به هوش می‌آید فقط یک جمله را تکرار می‌کرد: «چرا؟ آخه چرا؟…».

واضح است که با وجود محدودیت های ذهنی و بیرونی این زنان، باور و امکان پرواز وجود نخواهد داشت.