اتحادخبر: حمید جبلی، زاده دهم مهر ماه سال۱۳۳۷، بازیگر، کارگردان، صداپیشه، عکاس، نقاش و مجسه‌ساز و مدرس است که گاهی هم دست به قلم می‌برد و اتفاقا نوشته‌های او فقط در حوزه فیلمنامه و نمایشنامه نیست بلکه در زمینه داستان کوتاه هم تجربیات گوناگونی دارد. او چندی پیش خاطرات خود را در قالب کتابی با عنوان «پسربچه شصت ساله» از سوی نشر «پریان» منتشر کرد.

دامون قنبرزاده نوشت: امروز تولد یکی از بی‌حاشیه‌ترین، خاطره‌انگیزترین و بانمک‌ترین هنرمندان ایرانی‌ست. هنرمندی که هنوز هم وقتی عکس‌های جدیدش را می‌بینیم، در حالی که گرد پیری بر موهایش نشسته، اما شاداب و سرزنده به نظر می‌رسد. کودک درون حمید جبلی هیچ‌وقت از بین نرفت و شاید بتوان او را تنها بازیگری دانست که در هر نقشی که بازی کرد، رنگی از همان کودک درونش داشت. لااقل در نظر من، او حتی در نقش‌های جدیِ سینمایی‌اش هم همان حمید جبلی دوست‌داشتنی بود، با همان صدای خاص و تصویر دلنشین.

او یکی از جان‌بخش‌ترین‌ها هم هست؛ نه‌تن‌ها سال‌های سال عروسک‌گردانی کرد، بلکه صدایش را نیز در اختیار عروسک‌ها قرار داد. عروسک‌هایی که بخش مهمی از خاطره‌های جمعی همه‌ی ما بودند و هنوز هم با یادآوری‌شان دل‌مان غنج می‌رود. در زمانه و جامعه‌ای که حتی آدم‌های زنده‌اش مُرده به نظر می‌رسیدند، عروسک‌هایی که او به آن‌ها جان بخشید، زنده‌ترین بودند.

نگاهی به کارنامه‌ی هنری حمید جبلی نشان می‌دهد که او چه انتخاب‌های درستی انجام داده است. فقط برای این که به این موضوع پی ببریم نام بردن از دو فیلم ماندگار زنده‌یاد علی حاتمی که او در آن‌ها ایفای نقش کرد، کافی به نظر می‌رسد: «دلشدگان» و «مادر». چه کسی بهتر از حمید جبلی می‌توانست نقش یک مرد عاشق‌پیشه، اما محجوب و خجالتی را در «مادر» بازی کند؟ به انتظار نشستن‌هایش پشت در خانه‌ی مادر برای دیدن همسرش آن هم فقط برای لحظه‌ای کوتاه، چنان رنگ عاشقانه‌ای به «مادر» می‌بخشد که فراموش نشدنی‌ست؛ عشقی پاک و معصومانه، اما جدی.

او تنها دو فیلم در کارنامه‌ی کارگردانی خود دارد که همان سادگی را به تاروپود داستان و ساختار آن‌ها نیز منتقل کرده است. به‌خصوص در «خواب سفید» که خودش در نقش یک جوان نیمه‌عاقل بازی می‌کند و عاشق مجسمه‌ی عروس پشت ویترین می‌شود. «خواب سفید» عاشقانه‌ای ساده، عجیب و جذاب است که با وجود حمید جبلی رنگ می‌گیرد.

مرضیه برومند در برنامه‌ی «همرفیق»، خاطره‌ی بامزه‌ای از بدقلقی و بدقولی حمید جبلی تعریف کرد. اما پایان‌بندی آن خاطره، با یک چرخش بانمک، باز هم به نفع جبلی تمام شد تا حتی در بدقولی‌هایش نیز کودک درون بانمکش زنده باشد و به این شکل ما را مطمئن کند که عصبانی شدن از دست او کار غیرممکنی‌ست. حالا در زمانه‌ای هستیم که انگار بیش از پیش به حمید جبلی نیاز داریم.

رضا صائمی نوشت: گرچه پیمان جبلی رئیس صدا و سیما شده، اما این "حمید جبلی"ها هستند که این جعبه جادو را به صندوق خاطرات خوش بدل می‌کنند و اندک اعتباری هم اگر برای این رسانه باقیست مدیون هنرمندانی، چون اوست... از محله برو بیا و محله بهداشت در دهه شصت گرفته تا همین امروز که شصت و سه ساله شده. گرچه با صداپیشگی او هر دو عروسک کلاه قرمزی و پسرخاله جان گرفتند، اما همیشه خودش را به کاراکتر پسرخاله نزدیک‌تر می‌دانم...

آرام، جدی، مهربان و تنها... ظاهرش کمی عبوس می‌رسد... مثل همه آدم‌های کم حرف، اما عمیق و مهربان. شبیه این دیالوگ پسر خاله در جواب کلاه قرمزی که فلانی از بس بداخلاقه تنها مونده گفت: از کجا معلوم! شاید از بس تنها بوده، بداخلاق شده!... معصومیت کودکانه‌ای در حمید جبلی هست که مرا یاد حسین پناهی می‌اندازد و به همان اندازه شیرین و دلنشین... تولدش مبارک