حبیب اله نعمتی

اتحادخبر: در فرهنگ مردمان ایران زمین پاسداشت نویسندگان و بزرگداشت قلم پیشینه ای به بلندای تاریخ ایران دارد چنان که قرنها پیش جشن تیرگان به آن دلیل که هوشنگ پادشاه پیشدادی در آن ایام نویسندگان را به رسمیت شناخت به ارجمندی قلم و نویسنده جشن یک هفته ای بر پا نمود و نیز ابوریحان بیرونی سیزدهم تیر ماه را ستاره ی تیر یا عطارد دانسته که عطارد کاتب ستارگان است و این روز روز نویسنده و قلم است.

در تاریخ معاصر از آن نام و یاد چندان اثری نیست تا سال 1381 و در دولت سید محمد خاتمی که به پیشنهاد شاعران و نویسندگان بزرگی چون سپانلو چهاردهم تیرماه به عنوان بزرگداشت روز« قلم» و نویسنده مصوب گردید هرچند پس از آن تا به امروز فقط در روز شمار تقویم است و دیگر هیچ.

بدین مناسبت (بزرگداشت قلم و نویسنده) خواستم بنویسم ولی به مقدمه بسنده شد چرا که در جستجو به سخنان دکتر علی شریعتی رسیدم که به کمال در این ارتباط سخن گفته است:
هرکسی توتمی دارد که به آن عشق می ورزد،دوست می دارد، می پرستد، مینالد، دعا می کند، می گرید، انتظار می کشد، صبر می کند، اخلاص می ورزد، ارزش می نهد، درد می کشد، رنج می برد، ایثار می کند، الهام می گیرد، می آموزد،در ذرات خود حلول می کند، به او ایمان دارد، بر او نماز می برد،.....هر کسی توتمی دارد و توتم هر کسی ذکر آدم بودن اوست، توتم هر کسی یادآور آن است که روزی او نیز آدمی بوده است و نشانه آن که هنوز می تواند بپرستد ، می تواند خود برای دیگری باشد، می تواند عشق بورزد، از سود و صلاح و واقعیت فرا رفته است و می تواند معنی ارزش، حقیقت و آرمان را فهم کند، حتی می تواند تا ایثار اوج بگیرد.

بهرحال هر کسی توتمی دارد و توتم من «قلم» است.

قلم توتم قبیله من است، خدای همه ی عالمیان بدان سوگند می خورد، به هرچه از آن می تراود سوگند می خورد، به خون سیاهی که از حلقومش می چکد سوگند می خورد. قلم توتم من است، او نمی گذارد که فراموش کنم، که فراموش شوم، که با شب خو کنم، که از آفتاب نگویم، که دیروزم را از یاد ببرم، که فردا را بیاد نیارم، که از انتظار چشم بپوشم، که نومید شوم.
قلم توتم من است، توتم ماست، به قلم سوگند، به خون سیاهی که از حلقومش می چکد، به رشحه خونی که از زبانش می تراود سوگند، به ضجه های دردی که از سینه اش بر می آید سوگند که توتم مقدسم را نمی فروشم، به دست زورش تسلیم نمی کنم، به کیسه زرش نمی بخشم، به سرانگشت تزویرش نمی سپارم، دستم را قلم می کنم ولی قلمم را از دست نمی گذارم، چشم هایم را کور می کنم،گوش هایم را کر می کنم،انگشتانم را بند بند می برم، سینه ام را می شکافم، حتی زبانم را می برم و لبم را می دوزم اما قلمم را به بیگانه نمی دهم.
قلم توتم من است،امانت روح القدس من است، صلیب مقدس من است،در وفای او اسیر قیصر نمی شوم، بگذار بر قامت بلند و راستین و استوار قلمم به صلیبم کشند وبه چهار میخم کوبند تا او که استوانه حیاتم بوده صلیب مرگم شود، شاهد رسالتم گردد، تا خدا ببیند که به نامجویی بر قلمم بالا نرفته ام، تا خلق بداند که به کامجویی بر سفره گوشت حرام توتمم ننشسته ام، تا زور و زر و تزویر بدانند که امانت خدا را فرعونیان نمی توانند از من گرفت.
هر کسی را ، هر قبیله ای را توتمی است، توتم من ، توتم قبیله من قلم است.
قلم زبان خداست، قلم امانت آدم است ، قلم ودیعه عشق است، هرکسی را توتمی است و قلم توتم من است و قلم توتم ماست./ج