اتحادخبر-رضا شبانکاره: مراسم شب شعر محلی برازجان که مقرر شده بود جهت نکوداشت حیات شاعری استاد فرج اله کمالی ساعت 20 روز سه شنبه 22 اردیبهشت ماه برگزار شود، به دلیل برخی از ناهماهنگی ها لغو شد. پیش تر قرار بود این مراسم در 20 فروردین ماه برگزار شود که به دلیل فوت  ایرج شمسی زاده، مراسم نکوداشت فرج الله کمالی در تاریخ مذکور لغو گردید.

در نکوهش دستور لغو یک مراسم نکوداشت ادبی
با توجه به حساسیت موضوع و بازخوردی که اطلاعیه ی برگزاری شب شعر محلی همراه با نکوداشت حیات شاعری فرج الله کمالی- شاعر کتاب دشتسونی- و رونمایی از چاپ دوم کتاب در فضای عمومی جامعه و شبکه های مجازی به همراه داشت و با استقبال مردم و هنرمندان و علاقمندان به شعر و هنر مواجه شد. اما متاسفانه یک روز قبل از برگزاری مراسم، بنرهای تبلیغاتی شب شعر محلی و برنامه ی نکوداشت حیات شاعری فرج الله کمالی از سطح شهر جمع آوری شد و منتج به انتشار بیانیه ی کمیته برگزار کننده نکوداشت حیات شاعری استاد فرج اله کمال بدین شرح شد: «مردم فهیم و فرهنگ دوست استان بوشهر... / احتراماً به اطلاع می رساند، مراسم شب شعر محلی که قرار بود جهت نکوداشت حیات شاعری استاد فرج اله کمالی برگزار شود، به دلیل برخی ناهماهنگی ها، لغو گردید. از کلیه دوستان و مسئولینی که در این مدت جهت برگزاری این مراسم زحمت کشیدند، تشکر وافر داریم.»
«اتحاد جنوب» برای آگاهی از نظرات و بازخورد لغو برنامه ی نکوداشت حیات شاعری فرج الله کمالی، در یک نگرخواهی، پرسشی از هنرمندان، روزنامه نگاران و نویسندگان و شاعران استان بوشهر بدین شرح مطرح نموده، که: «ارزیابی شما از لغو برنامه ی نکوداشت حیاتِ شاعری فرج الله کمالی چیست و لغو چنین مراسم های فرهنگی و ادبی در شهرستان دشتستان، چه نتایج و پیامدهای منفی به همراه دارد؟»
در این نگرخواهی مهدی جهان بخشان؛ روزنامه نگار و طنزنویس-  سیده هدیه علوی شریف-  خبرنگار هفته نامه اتحادجنوب و فعال مطبوعاتی- احمد قائمی فرد، گرد آورنده ی کتاب شعر «دشتسونی»-  محسن محمدزاده اهرمی؛ شاعر و دبیر انجمن شعر و ادب شهرستان تنگستان-  قدرت الله مظاهری؛ طنزنویس و نویسنده رُمان «آدم های وارونه»-  امرو هیچستانی (حسن انصاری)؛ طنز نویس و نویسنده ی مطبوعات محلی استان بوشهر-    مهدی عظارزاده؛ نوازنده و مدرس موسیقی در استان بوشهر، پاسخ گوی پرسش نگرخواهی «اتحاد جنوب» درباره ی لغو برنامه ی نکوداشت حیات شاعری فرج الله کمالی بوده اند که در ادامه پاسخ های آن ها را خواهید خواند.

احمد قائمی فرد
وقتی جامعه را در سایه ی درخت تدبیر و امید یافتیم، با امید به این که عاقلی با طمانینه و زیرکی در سرای اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی دشتستان به قدرت نشسته است، انتظار کاهش ادوار فضای پُرنِکبتی را داشتیم که سالیانی چند در آن اداره بیتوته کرده بود. وضعی که محیط ادبی- فرهنگی و هنری شهر را به قبرستانی پُر سکوت مبدل کرده بود. با این وضع گمان نمی بردیم، که نکوداشت فرج الله کمالی که توان جوانی و تجربه میانسالی و زندگی اقتصادی و اقتصاد زندگی اش را صرف اعتقادی راسخ، که همان احیای «زبان مادری» کرد، بار شیشه ای باشد که عبورش از بازار مسگران مشکل افتد یا این میوه، آن قدر ممنوعه باشد که "اصلاحات" با آن همه وعد و وعید، قادر به چیدن آن نباشد.

ولی در حقیقت یکی از دلایل عدم کامیابی نسبی اصلاح خواهان و اعتدال جویان در کارها، میزان کم اعتناء و التزام اکثر آن ها به بسیاری از مفاهیم دموکراسی است. نمره هنر در هر جامعه ای معدل کارنامه یک نظام سیاسی تلقی می شود. به زعم نگارنده، مصداق مُدعاهای فرهنگی را باید در آزمایشگاه های علوم انسانی که همان مطبوعات مستقل و انجمن های غیردولتی و کانون های ادبی و هنری و تشکل های مدنی و مردم نهاد است، جست و جو کرد. در دنیا "روز جهانی زبان مادری" وجود دارد. چون جهانیان دریافته اند که توجه به زبان مادری به توسعه علمی جامعه نیز کمک می کند.  زبان مادری، پیوند سالم و راحتی بین محیط اجتماعی و آموزش های علمی به وجود می آورد. آن ها پی برده اند که زبان مادی بهترین وسیله فراگیری زبان رسمی است. از دست رفتن زبان مادری به اندازه از دست رفتن بخشی از خاک یک کشور تاسف انگیز است. "کمالی" که یکی از بهترین مغزهای ادبی این عصر است. پروژه بومی سرایی را با مدیریتی قابل تحسین و ستایش تا جایی که خود را به گرداب رنج و گرفتاری سپرد، پیش بُرد. این شاعر برجسته بومی سرای دشتستان، جوشش کم جان چشمه فرهنگ بومی را در بی نهایت شن زار مدرن گرایی، به نهری مبدل ساخته که عبورش از میان جامعه، مایع تلطیف فضای فرهنگی و روحی مردم جامعه زندگی فرهنگی  همواره  پُر رونقی را ایجاد کرد.
کشور فرانسه پس از شکست ناپلئون سوم، در سال  1779 میلادی، مقام دولت مقتدر درجه اول را از دست داده بود. آن چه بعد از این تاریخ موجب شد که باز آن کشور مقام مهمی در جهان داشته باشد، دیگر قدرت سرداران و سیاست بازانش نبود، بل که هنر شاعران و نویسندگان و نقاشان بود و ثابت کرد که هنر و ادبیات و شعر، بهتر از قوه قهریه در دوام و بقای جامعه، سالم عمل می کند. آن چه مردم در اجرای برنامه هایشان به زحمت می اندازد، خشونت است نه هنر و ادبیات. ثروت و قدرت هر ملتی حاصل پیشرفت علوم انسانی آن مردم و ملت است. جای بسی تاسف است که در جامعه ای نتوان از یادگارهای فرهنگی مردم، قدرشناسی شود و نتوان ستایشی در خور این استادان تصور کرد.
مراسمی که حدود دو ماه با مسئولین فرهنگ و ارشاد اسلامی رایزنی و مشاورت شده بود و تقسیمِ کارها انجام گرفته بود و تنها وظیفه ای که به اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی دشتستان به ریاست شهرام سلیمی فرد، محول شده بود، صدور مجوز بوده است. کلیه هماهنگی ها با اداره مربوطه در چندین جلسه صورت گرفت ولی از جایی که «ده یک کدخدا ندارد» و اکثر مسئولین مصلوب الاختیار هستند، این مراسم یک شبه در زاویه ی پیدایش، افولش دادند.
این امور در جامعه ای که هنوز خود را در سایه گیر ارثیه شوم و مرده ریگی می داند که مثنوی مولوی را با انبرک، جا به جا می کنند و بوعلی را کافر و حافظ را تکفیر و متشرعش وصیت می کند که من را هزار متر دورتر از «خیام» دفن کنید تا به مهیب آتش قبرش نسوزم، بعید نیست هنر و شعری که به جامعه و مردم تعلق دارد می ماند. مگر نه این که مردم، زبان «دَری» یا به اطلاقی درّه ای را در ته درها نگه داشتند تا نزج یافت و عالم گیر شد. بر خلاف این، هنر مَدح و مجیزی که در قید ستایش ها و تحسین ها است، نمی ماند و کمی بعد از تولد، در زباله دان تاریخ دفن می شود.  نهال هنر مردمی را هرگز نمی توان در مزرع دل های مردم خشکاند. نمی توان نشانه های ملی ملّتی را از آن ها گرفت. نمی توان روح فرهنگی ملتی را به زور خرید یا تغییر داد یا تعویض کرد.
مرغِ شعر بومی سرای دشتستان، همواره آواز فتح سر می دهد؛ چون شعر «کمالی»، حلقه ای از زندگی عملی مردم است. شعر او اصالت دارد و گسترده و توده گیر است. به باور نگارنده این سطور، اثر برگزار نشدن این نکوداشت، همواره کمتر از اثر برگزار شدن آن در جامعه نبود./ب