قدرت مظاهری
.....
ندیده‌اَمت. تاکنون از نزدیک ندیده‌اَمت اما می‌دانم که هیچ فرقی با برادرم نداری.
می‌دانم تو هم مادری داری و پدری که حالا هردوشان، در کمال ناباوری، بی‌پسر شده‌اند!
و برادران و خواهرانی که باید داغِ بی‌برادری را تا ابد بر دل‌شان بنشانند و با آن کنار بیایند.
و همسر و فرزندانی که با فرورفتن در شوکی غریب و دردناک، دیگر هیچوقت برای آمدنت لحظه‌شماری نمی‌کنند.
و دوستان و همکارانی که در فراقت خواهند گریست و با هربار دیدنِ عکست، سری با تأسف تکان خواهند داد.
محمدجان؛ شهیدِ گرانقدر؛ عکست را که دیدم، لبخندی شاد اما سرشار از غم بر لب داشتی. لابد وقتی برای گرفتن عکس پرسنلی توی آتلیه حاضر شده بودی، عکاس گفته است لبخند بزن! گفته است لبخند بزن تا خستگیِ شغل و دغدغه‌های حضور هرروزه‌ات بعنوان مرزبان، در آن منعکس نشود.
لابد ابتدا سماجت کرده‌ای و با همان اخمِ طبیعی مقابل دوربین نشسته‌ای اما وقتی اصرارهای او بدلیل دستورات سازمانی را دیده‌ای، گوشه‌ای از لب‌هایت را خم کرده‌ای تا توبیخ نشوی.
محمدجان؛ شهیدِ عزیز؛ می‌دانی که دغدغه‌هایت بر هیچ‌کسی مکتوم و پوشیده نیست. امروزه آنقدر گردش آزاد اطلاعات، درکِ همه‌چیز را سهل و آسان کرده است که همه می‌دانیم مقوله‌ی قاچاق و قاچاقچی‌گری با این اوصاف و احوالات، حل‌شدنی نیست!
مصادره‌ی یک جین لباس، دو کارتن سیگار، یک دستگاه ریسیور، دو عدد موبایل، چند‌بسته ماتیک و عطر و ادکلن و مواردی از این‌قبیل، بیش‌ازاینکه مبارزه به‌حساب بیاید، چیزی شبیه شوخی است. شوخی‌های تلخی اما که جدی‌جدی جانِ تو و جوانانِ دیگری از این آ‌ب‌وخاک را می‌گیرند که آنها هم پدران و مادرانِ خسته‌ای دارند و زن‌وبچه‌های چشم‌به‌راه و منتظری!
حالا دیگر همگان می‌دانند که ماهی‌های ریز و کوچک بالاخره در تور گیر می‌افتند اما کوسه‌ها و نهنگ‌های غول‌پیکر و هیولا، با دریدنِ خانه‌های تور، آن را هزارپاره می‌کنند و اثری از حضورش برجای نمی‌گذارند.
قاچاقچیانِ اصلی، آنهایی هستند که هزاران کانتینر و جعبه‌های پلمپ‌شده را بدون هیچ بازرسی و نظارتی از مبادی مرزی عبور می‌دهند و بی هیچ دغدغه‌ای وارد کشور می‌کنند.
قاچاقچیانِ واقعی، کسانی هستند که با یک امضای شیک و مجلسی، میلیاردها دلار چای و نهاده‌های‌دامی و هزارویک کوفت‌ و زهرمار دیگر را بی‌آنکه تسبیح در دست‌شان بلرزد یا جای مهرِ روی پیشانی‌شان چین بیفتد، وارد و صادر می‌کنند.
قاچاقچیانِ حقیقی، گروهک‌های شبح‌وار و سایه‌ای هستند که سوخت و انرژیِ مملکت را نه دبه‌دبه، که تانکرتانکر و کشتی‌کشتی خارج می‌کنند و کسی را یارای روبرویی با آنان نیست.
محمدجان؛ شهیدِ بزرگوار؛ وقتت را بیشتر نمی‌گیرم که می‌دانم چقدر روحت در اندوهِ کودکانت، بی‌تاب و متلاطم است. فقط خواستم بدانی ما همه، حامی و قدردانِ ایثار و رشادتت هستیم اما اگر توانستی، به خوابِ فرمانده و همکارانت بیا و به آنها گوشزد کن تا جان خود را برای مقابله با ماهی‌های کوچک به‌خطر نیندازند. چون شما که سرتان به مبارزه با ماهی‌های ریز و استخوانی گرم است، نهنگ‌های مهیب و کوسه‌های مخوف، زیرآبی از کنارتان رد می‌شوند و همه‌ی سرمایه‌های دریا را به تاراج می‌برند.
و اینکه به آنها بسپار پیش‌از‌اینکه بنابه‌ درخواست عکاس، به دوربین او لبخند بزنند، این‌بار به اشک‌هایی فکر کنند که در نبودشان، چگونه چون رود بر گونه‌های عزیزانِ داغدارشان جاری می‌شود و هیچ دستی برای پاک‌کردنِ آنها، به یاری‌شان نمی‌آید ...
شهادتت مبارک، برادر عزیزم