غلامعلی بدخشان 

در گسترهٔ آبیِ جنوب ایران، آرمیده بر پهنه‌ای بی‌کران، خلیجی وجود دارد که چونان نگینی آبی در دل خاک می‌درخشد؛ خلیج فارس. نامی که در دل تاریخ ریشه دوانده و آوای آن، همچون نجوای امواج، در گوش جهان طنین‌انداز است. این خلیج افسانه‌ای، از دیرباز بر نقشه‌های کهن نقش بسته و صدای امواج آن، قصه‌های دریانوردان و بازرگانان را به گوش قرون رسانده است.

از دوران هخامنشیان تا عصر صفوی، خلیج فارس نه فقط مسیری برای تجارت و ارتباط با جهان، بلکه قلب تپنده‌ای برای مردمانی بود که با آبیِ بی‌پایان آن خو گرفته بودند. نقشه‌های باستانی موجود در موزه‌های جهان، از کتابخانهٔ بریتانیا تا موزهٔ لوور، به وضوح نشان می‌دهند که این نام، نه با قلم سیاست، که با جوهر تاریخ نوشته شده است. در نقش‌های بطلمیوس، در نوشته‌های هرودوت و در یادداشت‌های مارکوپولو، خلیج فارس با همان اصالت و شکوه به تصویر کشیده شده است.

اما گویی در زمانه‌ای که حقیقت را می‌توان با چند واژه تحریف کرد، سودایی تازه در سر سیاستمداران شکل گرفته است. شنیده‌ها حاکی از آن است که دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور فعلی ایالات متحده، در رؤیای تغییر نام این خلیج کهن است. اما آیا می‌توان افسانه‌های دریا را از دل امواج پاک کرد؟ آیا می‌توان آوای بادهایی که از هزاره‌ها تا کنون نام خلیج فارس را زمزمه کرده‌اند، با امضای سیاستمداران خاموش ساخت؟ آقای ترامپ، تاریخ با امضا تغییر نمی‌کند؛ حقیقت همچون صخره‌های استوار خلیج فارس، در برابر موج‌های گذرا پابرجا می‌ماند.

خلیج فارس، این نگین درخشان در دل خاورمیانه، همواره با نام اصیل خود خواهد تپید. صدای امواج آن، نجواگر نامی است که در دل خاک و سنگ و نقشه‌ها ماندگار است. ما پاسدار این نام خواهیم ماند، چرا که خلیج فارس، فراتر از جغرافیا، نمادی از شکوه، هویت و میراث ایرانیان است؛ صدایی که در دل زمان طنین دارد و تا ابد شنیده خواهد شد.