علی حسن ابراهیمی

شنبه دوباره بازگشته است؛ نه چون تکراری در تقویم، بلکه چون فصل تازه‌ ای از تاریخ. تهران و واشنگتن این‌ بار برای بار دوم پای میز نشسته‌اند، اما فضای نشست، دیگر آن فضای احتیاط‌آمیز و پر ابهام نخستین نیست. این دور، دورِ تصمیم است، دورِ آزمودن خطوط قرمز نه با تهدید، بلکه با درایت. مذاکراتی که نه سایه‌ای از ضعف، بلکه پژواکی از بلوغ و اعتماد به نفس یک ملت را در خود دارد؛ ملتی که در تند باد تحریم و سوء تفاهم، ایستاد و به دیپلماسی پشت نکرد.
دور دوم مذاکرات، تنها تکرار جلسه‌ای رسمی نیست. این‌بار، گفت و گو ها سنگین‌ تر، نگاه‌ها دقیق‌ تر و انتظارها قطعا صریح‌ ترند. اما آنچه این شنبه را متمایز می‌کند، نه صرفا فهرست موضوعات روی میز، بلکه کیفیت نگاه ایران به جهان است. نگاهی که از خود باوری و عقلانیت می‌جوشد، نه از هراس و انزوا.
دولت مسعود پزشکیان، که از نخستین روزها با پیام امید و اصلاح پا به عرصه گذاشت، اکنون در برابر بزرگ‌ ترین چالش سیاست خارجی خود ایستاده است. اما او آمده بود برای همین روزها؛ روز هایی که نه خطابه‌ های انتخاباتی، بلکه سکوتی مدبرانه و تصمیمی دشوار، سرنوشت یک نسل را رقم می‌زند. پزشکیان نه دیپلمات بین‌ المللی است و نه نظامی، اما او زبان مردم را می‌فهمد؛ مردمی که دیگر نه دنبال شعارند، نه فریب وعده‌های تو خالی را می‌خورند. آنها خواهان زندگی‌ اند، عزتی همراه با رفاه، امنیتی توام با آزادی، و ایرانی که بتوان با افتخار نامش را بر زبان آورد.
در این دور دوم، میز مذاکره دیگر میز آزمون دیپلمات‌ها نیست، بلکه ترازویی است که بر یک کفه‌اش منافع ملی نشسته و بر کفه دیگرش واقعیت‌ های بین‌المللی.،مذاکره این بار تصویر تازه‌ ای از ایران را به نمایش گذاشته است. ایرانی که به جای صدای گلوله، صدای منطق را بلند می‌ کند. ایرانی که به جای تقابل، تعامل را می‌فهمد، اما نه به بهای تسلیم‌. بلکه با شجاعتی ریشه‌ دار در دل تاریخ و اراده‌ ای که از دل مردم برخاسته است.
و این شنبه، نماد همین دگردیسی است. نمادی از ملتی که می داند  گفت‌ و گو، ابزار نجات نیست، بلکه روش زیستن در دنیای امروز است. راهی برای حفاظت از ارزش‌ها در میانه‌ی تلاطم‌ها، و پلی برای عبور از دهه‌های سوءتفاهم.
ایرانِ امروز، با پشتوانه‌ ی صبر و پختگی، پای میز می‌نشیند نه چون ناچار است، بلکه چون انتخاب کرده که صدای خِرد را بلند کند. دولت پزشکیان، با صداقت و صلابت، این مسیر را در برابر جهانیان گشوده است.
در پایان، باید گفت: این شنبه، نه فقط تقویمی دیگر، بلکه دروازه‌ای است به سوی فهم متقابل و آینده‌ای ممکن. روزی که ایران نه به زبان التماس، بلکه به زبان عقل، حق خود را طلب می‌کند. جهانیان اگر می‌خواهند به ثبات برسند، باید شنیدن را بیاموزند. و چه کسی بهتر از ایران امروز برای آغاز  گفت‌وگو میان تمدن هآ.