فریبا جلالیان

خود ساختگی و یا بهتر بگویم خود شناسی  عاملی ست برای پیشرفت و ارتقاع یافتن هوش و اندیشه و فکر انسان می باشد، سفری در اعماق شخصیت وجودی انسان است، خود شناسی می تواند محرکی برای گذشتن از شرایط حساس و سخت در زندگی و رسیدن به احساس رضایت و خوشبختی است، خود شناسی عنصری هست که خودت را به خودت می شناساند، با این عنصر پی می بری که چه نقاط قوت و ضعفی در وجود خود داری، در هنگام مواجه شدن با چالش ها چگونه رفتاری انجام دهی و چگونه از موانع عبور کنی،

بی چراغ جام در خلوت نمی یارم نشست  /  زان که کُنجِ اهلِ دل باید که نورانی بُوَد

 این خصیصه آنقدر قدرتمند ست که وقتی در وجود انسان چون نوری ظهور می کند می تواند او را از اتاق نمور و بدون امکانات یک مکتب خانه به دانشگاه  کالیفرنیای امریکا رهسپار کند.

زنده یاد جناب اقای ابراهیم قایدی گرامی انسانی بود که خود را از دوران کودکی شناخته و استعدادها و خواسته های خود را معین کرده بود،  این انسان شریف در وجود خود ارزش هایی را دیده بود که حتم داشت می تواند (کلیجا) را به محله ای تبدیل کند که دژی برای شکوفایی و استعدادهای درخشان باشد. البته که چنین است همت عالی طلب.

او در بین رشته های  متعدد، نیاز جامعه ای خود را بیشتر شناخته بود  و می دانست که جامعه آن روز علاوه بر زبان فارسی و زبان مادری به آموختن و یاد دادن زبان های دیگر خصوصا زبان (ملی)هم احتیاج دارد زبانی که بتوان با زبان های دیگر ارتباط برقرار کرد،
به همین خاطر حداکثر توان خود را در آموختن زبان و ادبیات انگلیسی بکارگرفت ، این مرد دشتستانی که دستانِ نمونه اش به کشاورزی و کاشتن عادت داشت حالا می خواست بذری کِشت کند که فرداها از این مزرعه زیبا کالج زبان انگلیسی را برداشت کند.
خودشناسی و خودسازی چقدر اندیشمندانه در ذره ذره ی کالبد این انسان خود نمایی می کرد و او در این مسیر تمامی موانع را از جلوی راه خود برداشت، دوری از شهر و دیار خود، و رفتن به امریکا برای ادامه تحصیل آن هم در آن دوره و سال ها که جنوب (برازجان) از کمترین امکانات رفاهی و راه بین شهری برخودار بود،
 همت چنین انسان هایی را برای پیشرفت آینده جامعه خود باید ستود.
درست یادم نیست که در چه سالی زبانسرای جناب قایدی در شهر برازجان تاسیس شد اما خوب یادم هست که پدرم در وصف این مرد بزرگ گفت : "آقای قایدی، مرد خودساخته ای است".
زبانسرایی که یک لحظه از یاد دادن خسته نشد و از اشتیاقش به زبان انگلیسی کم نشد.
همینطور بود، انسانی با اندیشه ی نوگرایانه و تشنه یاد دادن ،هر چه لازم بود را باید به نسل های بعدی منتقل می کرد این باز مانده نسلی صمیمی برای نسلی نو، که باید گفت این خودش گویای موفقیت و پیشرفت می باشد،
زبانش برای ادبیات انگلیسی و دستانش بوی کاشتن و گندمزار را داشت.
آقای ابراهیم قایدی بزرگ نه تنها در زمینه ی فرهنگی جامعه بلکه در زمینه اقتصادی جامعه دشتستان هم تلاشی باور نکردنی داشت،
ایشان با بوجود آوردن و کِشت محصولات کشاورزی، یا باغداری یک انسان فعال و خستگی ناپذیر بود به طوری که با تکنیک امروزی و پیشرفته ی کشاورزی توانست در اقتصاد شهر خود نقش بسزایی داشته باشد.
بله خودسازی و خودساختگی درونی می تواند در انسان بهترین انگیزه ها و بیشترین زمینه حرکت را ایجاد کند که استاد قایدی توانسته بود در زمانه خود به چنین تحولی برسد و برای دشتستانِ خود در چندین زمینه ای ،مفید واقع گردد.
 درود بر انسان هایی که ده ها سال از لحاظ فکری و اندیشه جلوتر از جامعه و دوران خود می باشند، چرا که این افراد همیشه باعث پیشرفت و سربلندی جامعه می شوند.
یادشان بخیر و نامشان جاوید.