احمد خواجه حسنی

با معرفی و متعاقباً انتصاب ارسلان زارع به عنوان مدیریت عالی استان بوشهر ، یکی از داغ ترین بحث های این روزهای استان پیرامون استفاده از ظرفیت های بومی بالأخره منتج به مطلوب گردید ، به قول ملک الشعرای بهار؛ "این فکرِ طبقه با فکر و آشنا به وضعیات امروز بود، همه این را می‌خواستند" ، به کارگیری نیروی بومی اصلاح طلب و تحوّل خواه.

همان گونه که پیش تر مرقوم داشتم استفاده، به کارگیری و بهره جویی از نیروی انسانی کارآمد، متعهد و توان مند بومی هم واره یكی از انتظارات اساسی و مطالبه ی عمومی مردم استان بوشهر بوده که در نوع خود معامله ای دو سر بُرد برای جامعه و حاکمیت محسوب می شود، به این دلیل که استفاده از نیروهای بومی در سمت های مدیریتی افزون بر بالابردن درجه ی كارآمدی و كیفیّت خدمات، اعتماد و امید جمعی را که از اولی ترین متغیرهای کاهش یا افزایش بر میزان و کیفیت سرمایه ی اجتماعی و توسعه همه جانبه است را ارتقاء خواهد داد. بومی گرایی موجب تقویت پیوند ملّت و حاکمیت و استحکام رابطه فی مابینی خواهد شد.         
 مفروض بر این که برای توسعه‌ی پایدار نیازمند حضور هم زمان جامعه و دولت مقتدر باشیم، انتصاب دکتر زارع راساً بر ایده‌ی تقویت هم زمان ظرفیت‌های جامعه و حاکمیت نیل به توسعه دلالت دارد ، به باور نگارنده زارع از نگاهی توسعه‌ای برخوردار بوده و با دیدگاه‌های متحول‌كننده دنیای امروزی آشنایی دارند ، از این حیث قادر است با استفاده از ظرفیت های بالقوه ی موجود به ویژه ظرفیت های حوزه ی رسانه‌، بر شعار محوری دولت چهاردهم مبنی بر وفاق ملّی در استان بوشهر جامه ی عمل پوشانده و با فراگیری سیاسی یا همان ائتلاف نیروهای اجتماعی و حاکمیت، موجبات رضایت اجتماعی جامعه پیرامونی را فراهم آورند.