احمد خواجه حسنی

ضمن گرامی داشت ۱ نوامبر، روز مؤلف و تشویق نویسنده گان و پژوهش گران به تألیف، یک اصل مهم که در طول تاریخ نویسنده گی و عرض جغرافیای اندیشه ورزی به اثبات رسیده ، این است که کلمات فراتر از انتقال اطلاعات ، هم چون موجوداتی جان دار عمل نموده و عملاً قدرت دارند و بسته به مؤلفه هایی از قبیل هدف یا اهداف نویسنده و نحوه ی کاربست و زمان به کارگیری ، قادرند اثر گذار نمود پیدا کرده و تحولات شگرفی را در برخی عرصه ها رقم بزنند که این مهم در نوع خود از اهمیّت نویسنده گی (به معنای وسیع کلمه) و به طور اخص، حسّاسیت و دقّت نظر نویسنده در انتخاب کلمات و واژه ها دلالت دارد، در همین راستا چارلز بوکوفسکی می نویسند که، "ما به همین راحتی با یک کلمه یا یک جمله، می‌توانیم مردم را از بهشت خودشان بیرون بکشیم و این واقعاً بی رحمانه ترین کاری‌ است که انجام می‌دهیم"، بنابراین، کلمات نظام فکری ما هستند و از این حیث، ما جهان پیرامون خود را به وسیله‌ی همین کلمه‌ها برساخت می‌کنیم، پس بایسته می نماید، در ساحت اجتماع، با شناخت و آگاهی از مناسبات اجتماعی و مطالبات فکری و زبانی مردم، به کار بردن کلمه‌ها در هر نوع جستار و نوشتار را جدی گرفت و با بهره برداری عالمانه از کلمات، با چاشنی انصاف و پیوست عدالت، فضیلت آگاهی بخشی به جامعه را پاس داشت، «به کلمات احترام گذاشت و توجهی تقریباً بیمارگونه به تفاوت های ظریف معانی آن ها داشت»، این نکته به ویژه در شرایط امروزی جامعه ی ما که مدام درگیر بحران های داخلی و چالش های منطقه ای و فرامنطقه ای است بسیار حائز اهمیت می نماید، این که کجا ، چگونه ، به چه نحوی و با چه نیّتی از کلمات به عنوان چوب جادویی استفاده نموده و در چه مسیری کلمات را خرج کنیم، مسئله ی به غایت مهمی است، در این بین امّا شوربختانه عناصر وابسته به برخی جریانات و گروه های سیاسی درون کشور با اهدافی مختلف ، نابخردانه و بدون توجه به شرایط منطقه و جهان و بی اعتنا به زیست اجتماعی و زیست فکری جامعه، با اتخاذ مواضعی وفاق ستیز و جامعه گریز، با گفتن و یا نوشتن برخی مهملات و خزعبلاتی که منشأ از ذهنی بسته و محدود است به تولید زباله های فکری در جامعه مبادرت دارند و مهم ترین کارکرد اجتماعی عینی آن ها، مجیز گویی برخی اصحاب قدرت است! که ابراز وجود نامبارک این عناصر در نوع خود تهدید بالقوه ای برای امنیّت عمومی و منافع جمعی است چرا که به تعبیر ایوان کلیما ، "زباله های فکری از زباله های شهری خطرناک ترند" ، در این مقطع، انعقاد پیمان منع گسترش مواضع وفاق ستیز و متعاقباً خلع سلاح تولید کننده گان زباله های فکری در هر مقام و منصبی با هر طرز فکر و نگرشی، ضرورت دارد.