اتحاد خبر - سرویس نفت و انرژی

... پنجمین بار بود که شب‌هنگام از فراز منطقه می‌گذشتند. چهار بار قبلی، هردفعه ،،سون‌هی،، با دیدن منظره‌ی زیر پایشان سرش را از پنجره‌ی هواپیما به سوی او چرخانده و با لبخندی معنادار گفته بود : «بهشت». اما حالا خواب بود.

هفت سال بود که برای ،،تایمز،، عکاسی می‌کرد و سه سال بود که دلِ دختر مهاجر کره‌ای همکارش را برده بود و با هم دوست اجتماعی شده بودند. ،،سون‌هی،، خبرنگار ویژه‌ی بخش خاورمیانه بود و دوتا از گزارش‌هایش درباره‌ی بحران‌های منطقه‌ای انرژی توانسته بودند کاندیدای دریافت جایزه پولیتزر شوند.
از زمانی که از فرودگاه ،،هیترو،، لندن پرواز کرده بودند، هفت ساعت می‌گذشت و کمتر از یک ساعت دیگر در فرودگاه دبی فرود می‌آمدند و مثل خرس قطبی می‌خوابیدند تا فردا صبح با ،،شیخ،، درباره‌ی چشم‌انداز آینده دبی صحبت کنند.
با دستش موهای روی چشمان بادامی دخترک را کنار زد و با انگشت اشاره‌اش آرام، جایی روی بینی باریک او را خاراند تا بیدار شود. ،،سون‌هی،، چشم‌های همیشه‌خمارش را کمی باز کرد و نگاهی پرسشگرانه به او انداخت.
_ : «بهشت»
دخترک کش و قوسی به کمرش داد و همینطور که خودش را از پشتی صندلی بالا می‌کشید، به صفحه بیضی‌شکل پنجره نگاه کرد که ناحیه‌ی وسیع و روشنی را روی زمین دربر گرفته بود. خط روشنِ روی زمین، آنقدر ممتد و پهناور بود که پرتوهای نورانی‌اش، آب‌های ساحلی مجاور را هم مثل روز کرده بود.
- مایک، میشه بپرسی کجاس !؟
_ کی !؟
- پایینو میگم دیگه. بار قبلی قرار شد بپرسی از میهماندار.
_ عربستانه دیگه. گفتم که.
- پرسیدی یعنی ؟
_ نه، خودم حدس زدم. ببین، وقتی از لندن می‌پریم، توی مسیرمون تنها بهشتی که این‌همه وسعت داشته باشه و شبانه‌روز مشغول پالایش باشه، فقط عربستان می‌تونه باشه.
،،سون‌هی،، دوباره چشمانش را ریز کرد و به اعماق سیاهیِ شبِ زیر پایشان خیره شد. نواری روشن و تمام‌نشدنی، بخش وسیعی از ساحل را به رنگ روز درآورده و به چشمِ شب چنگ انداخته بود.
- «بهشت»
_ چی !؟
- واقعاً یه بهشته اینجا. هرجا که میخواد باشه و هر اسمی که میخواد، روش باشه، با این همه نعمت و مکنت و سرمایه، یه «بهشت» واقعیه.
_ داره میاد مهمونداره. می‌خوای بپرسم ازش ؟
- اهوم.
لبخندی به میهماندار زد و دوستانه به صحبت دعوتش کرد.
_ شب بخیر خانم.
  شب بخیر آقای محترم.
_ هربار فراموش می‌کنیم توی گوگل چک کنیم. دوست من می‌خواد ببینه این پایین کجاس !؟
و با لبخندی پررنگ‌تر ،،سون‌هی،، را به او نشان داد. ،،سون‌هی،، خندید و مثل همه‌ی کره‌ای‌ها سرش را چندین بار به نشانه‌ی ادب با سرعت بالا و پایین برد.
  خودتون چی فکر می‌کنید ؟
،،سون‌هی،، دوباره خندید و گفت : دوستم میگه عربستان. ولی مطمئن نیستیم.
میهماندار روی پشتی صندلی جلویی که مردی میانسال درونش به خواب رفته بود، خم شد و از میان شیشه‌ی بیضی‌شکل به نوار روشن ساحلی نگاه کرد. نور سفید نوار، چشم‌هایش را خیس کرد و یاد و خاطرِ روزگاری که فرزندی از خاک پایین بود، به گریه‌اش انداخت.  
_ ... خب !
میهماندار اشکش را با سر انگشت اشاره‌اش پاک کرد و آرام گفت : ایران !
و آرام‌تر زمزمه کرد : عسلویه !
وقتیکه رفت، عکاس و روزنامه‌نگار جوان مدتی بی‌آنکه چیزی بگویند، به پنجره خیره شدند تا نوار روشن ساحلی تمام شود اما هرچه در آسمان جلوتر میرفتند، «بهشتِ» روی زمین تمام نمی‌شد. «بهشت»ی که ،،سایه‌،،ی درختانش روی سر دیگران بود و جرعه‌ای از جوی‌های ،،شیر،، و ،،عسل،،اش نصیب ساکنانش نمی‌شد.
،،سون‌هی،، دوباره زمزمه کرد «بهشت» و هرچه فکر کرد که علت گریه‌ی میهماندار را متوجه شود، نشد.

،،قاف . میم،،