احمد خواجه حسنی

به لحاظ تاریخی گفته می شود که اصول گرایی به معنای "ارزش گرایی" در مقابل لیبرالیسم است و یاران امام خمینی در پی نامزدی بنی صدر در اولین دوره انتخابات ریاست جمهوری، برای جبهه خودی از این اصطلاح بهره گرفتند[۱]
عده ای دیگر معتقدند در اوایل دهه ۱۳۷٠، رهبر انقلاب ضمن بیان مطالبی درباره شیوه ی عمل کرد و نگرش گروه های فعال سیاسی، با انتقاد از نام گذاری طیف های سیاسی به راست وچپ، اظهار می کرد که مسلمات انقلاب و ایده آل های حضرت امام چنین می طلبد که به جای تقسیم بندی راست و چپ، اصطلاح اصول گرا و غیر اصول گرا را برای هویت بخشی انقلابی گروه ها و جریان ها به کار برد.[۲] البته این گفتمان در جامعه چندان انعکاسی نداشت تا این که بعضی از نیروهای انقلابی در هنگام انتخابات مجلس پنجم در زمستان ۱۳۷۴، ائتلافی به نام حزب الله تشکیل دادند و شخصیت های ارزشیِ هر دو طیف سیاسی را به عنوان کاندیدا وارد صحنه کردند و در آستانه انتخابات هفتم ریاست جمهوری در خرداد ماه ۱۳۷۶،حجت الاسلام محمدی ری شهری با تشکیل جمعیت دفاع از ارزش های انقلاب اسلامی در انتخابات حضور یافت.
لفظ "جناح ارزشی" یا "نیروهای ارزشی" کم و بیش در این ایام به کار برده می شد و رهبری، اهتمام به ارزش ها را تنها مبنای صحیح و اصولی ارزش گذاری و تقسیم بندی افراد و گروه ها خواند و با انتقاد از تعابیر چپ و راست، تأکید کرد: این جناح بندی ها، غیر واقعی و بی معناست و تنها ملاک حقیقی برای ارزیابی افراد و گروه ها، اهتمام یا بی مبالاتی به ارزش ها و معیارهای ارزشی است به همین دلیل، ایشان بی توجهی به ارزش ها را دارای آثار زیان بار برشمرد و خواستار لزوم پای بندی و اهتمام همه ی گروه های جامعه به ارزش ها شد.[۳]
پ ن؛
۱_ محمد شفیعی فر (اصول گرایی و قانون اساسی)
۲_ محمد شفیعی فر (تفاوت اصول گرایی و محافظه کاری)
۳_ علی دارابی (جریان شناسی سیاسی در ایران)