اتحاد خبر - سرویس نفت و انرژی

یله شده بودیم روی تیرک‌های داغ فلزی و زیر نور شدید آفتاب مثل عروس‌های دریایی آب می‌شدیم. دقیقاً مثل اسفنج‌های چاق و لاغری که چلانده شوند، عرق از تمام روزنه‌هایمان بیرون می‌زد. پیمانکار ایستاده بود توی اتاقک شیشه‌ای کولردار بالای پلتفرم آهنی مشرف به دریا و با میکروفون بلندِ سیاهی که توی دستش بود، حرف می‌زد. چهار نفر آدم ناشناس و غریبه دو طرفش ایستاده بودند و با تمام کلماتش، سرشان مثل پاندولِ معکوس بالا و پایین می‌شد. پیرمرد عکاس و زن جوان فیلمبرداری پایین پشت سر ما ایستاده بودند و از ماجرا فیلم و عکس می‌گرفتند. آنها را هم پیمانکار با خودش از شهر آورده بود .
یک سالی می‌شد مشغول تعمیر سکوی نفتی بزرگی روی دریا بودیم که وارفتگی و پوسیدگی‌اش از کیلومترها دورتر هم به چشم می‌آمد. یک هفته پیش سرکارگرمان مرده بود و حالا می‌خواستیم سرکارگر جدید انتخاب کنیم. شگرد پیمانکار بود. عمداً خودش کسی را سرکارگر نمی‌گذاشت که در قبالش جوابگو نباشد. باید خودمان انتخاب می‌کردیم. با این حال همه‌ی افرادی را که باید انتخاب می‌شدند، با خودش از شهر می‌آورد و مثل میخ توی چشم‌‌هایمان فرو می‌کرد. همه‌شان هم به نوعی به خودش منسوب می‌شدند. برادر، دایی، پسرخاله، عموزاده و هر کسی را که می‌توانست مورد وثوقش بداند. مثل همین چهار نفری که صبح با خودش از هلیکوپتر پیاده شده بودند و حالا توی اتاقک شیشه‌ای پیشش ایستاده بودند و حتی خودشان هم می‌دانستند نهایتاً کارفرما کدام‌شان را بالای سرِ کار می‌گذارد. سه نفرشان سیاهی لشکر بودند. خودشان هم می‌دانستند سیاهی لشکرند. فقط پولی از پیمانکار گرفته بودند که توی نمایشش بازی کنند.

صدای پیمانکار، خشک و بی‌احساس توی انبوه فلزهای نامتقارن سکو می‌پیچید و انعکاس کلماتش مثل پتک‌های تکراریِ سنگینی روی مغزمان فرود می‌آمد.
حرف‌هایش که تمام شد، میکروفون را به بازیگران نمایشش داد که یکی یکی خودشان را معرفی کنند.

آنقدر حرف‌هایشان چندش و مسخره بود که ماهی‌ها هم به خنده افتاده بودند و حباب‌های ریز و درشت خنده‌هایشان سطح آب را متورم کرده بود. هیچکدام‌شان فرق پایپ و تانک، توربین و کمپرسور و یا حتی فرانسه و انبردست را نمی‌دانستند. فقط پشت سر هم بلغور می‌کردند که می‌خواهند مطابق خواست پیمانکار، سکو سریع‌تر ترمیم شود و به بهره‌برداری برسد. هنوز حتی نه اسم پروژه را می‌دانستند و نه حتی اطلاعی از کاربرد آن داشتند. فقط همراه پیمانکار از شهر آمده بودند که توی فیلم‌ها و عکس‌ها بیفتند تا بتواند به کارفرما ثابت کند سرکارگرها را خودمان انتخاب کرده‌ایم.

آفتاب، داغ‌تر از همه‌ی روزهای سال، پرتوهای سوزنده‌اش را به تیرک‌های اریب جزیره‌ی زرد آهنی شلیک می‌کرد و به فحش‌های خوابیده‌ی توی ذهنمان تلنگر می‌زد تا بیدارشان کند. با هر کلمه‌ای که از دهان پیمانکار و افرادش بیرون می‌آمد، به تعداد کارگران خسته و ناامیدِ روی سکو، فحش و ناسزا صادر می‌شد.
خسته و ناامید چپیده بودیم لابلای دیوارهای فلزی و همینجور که دنبال ردّ سایه‌ای کمرنگ می‌گشتیم، زیرچشمی افق‌های دوردست دریا را نگاه می‌کردیم. جز تلاطم پیوسته‌ی آب و انعکاس نور خورشیدِ تابستان، هیچ چیزی دیده نمی‌شد. نه قایقی، نه کشتی‌ئی و نه حتی لنج ماهیگیری ساده‌ای که ساحل را به یادمان بیاورد. یدک‌کشی هم که با آن آمده بودیم، رفته بود و معلوم نبود کِی برمی‌گردد.

صدای آخرین نفرِ همراه پیمانکار روی دریا آوار می‌شد که می‌گفت برایتان نخ و قلاب‌هایی سفارش داده‌ایم که حتی اگر روزی روزگاری ارتباط‌تان با همه جا قطع شد و هیچ مواد غذایی‌ئی روی سکو نبود، بتوانید از همین آبهای زیر پایتان ماهی بگیرید و گرسنه نمانید !
دریا متلاطم بود و وحشی. مثل دریای درون خودمان که هیچ قایقی جرأت ورود به آن را پیدا نمی‌کرد ...

،،میم . قاف،،