✍ امید دریسی

اواخر مردادماه با پایان یافتن بازهٔ زمانی هفت‌ روزهٔ مرحلهٔ پیش‌ثبت‌نام دوازدهمین دورهٔ انتخابات مجلس، نسبت به عدم ورود حداکثری برخی جریانات سیاسی ذیل نظام واکنش‌هایی برانگیخته شد و انتقاداتی صورت گرفت. نویسنده این مقال نیز طی یادداشتی که از همین تارنما منتشر گردید نوشت که چه جریان یا کسانی و تا چه حد مقصر وضعیت فعلی هستند یک طرف قضیه است و انتقاد به آن محفوظ، لیکن هیچ نهادی شاید سزاوارتر از شورای نگهبان به جهت رقم خوردن وضعیت موجود برای انتقاد نباشد. آن تلاش برای خالص‌سازی نتیجه‌اش شده همین مجلس و دولت و البته حامیانی با تأییدهای خودی در خودی که حداد عادل، محمدرضا باهنر را به خاطر موضع انتخاباتی‌اش نقطه‌زن معرفی کند! آجرکم‌الله آقای حداد عادل!
کمی هم زمان بگذارید اقلاً یک زمین چمن درست و درمان در پایتخت داشته باشیم که مایهٔ آبروریزی نشود بد نیست!

دو سال پیش آشی توسط برخی دوستان در پی انتخابات خرداد ۱۴۰۰ و البته قبل‌تر در اسفند ۹۸ بار گذاشته شد و مجدد این‌بار از لایه‌های پایین‌تر و در هیات‌های اجرایی شروع به پزیدن گشته و معلوم نیست خالص‌سازی تا کجا قرار است دنبال شود که امثال علی لاریجانی هم حاشیه امنیت ندارد و بماند مطهری و پزشکیان. خب اتفاق مبارکی که افتاده جلوی دیدگان عموم است و شده گوشت کیلویی ۵۰۰ هزار تومان، دلار پَر در آورده و دو برابر شده، نقدینگی پشت نقدینگی، مقاومت تورم برای کاهش و الخ... امنیت ملی با گرانی، تورم و عدم رضایت مردم به دست نمی‌آید این که دیگر نیاز به توضیح ندارد. امنیت ملی در گرو رضایت و مشارکت عمومی در سطوح مختلف تصمیم‌گیری‌های کلان مملکتی است.

آقایان و حلقه‌های نزدیک یک‌جا دُور هم جمع گشته‌اند تا طرحی نو در اندازند و نتیجه شده همین وضعیت موجود که نه ریالِ محسن رضایی میرقائد تبدیل به قدرتمندترین پول منطقه شد و بورسِ رئیسی و قاضی‌زاده سه روزه حل شد و نه سردار دکتر خلبان قالیباف رئیس فعلی مجلس توانست جلوی گران شدن مرغ را بگیرد. هم‌او که گرانی مرغ را اوج بی‌عرضگی دولت سابق دانسته بود و حالا همان مرغ چندین برابر شده است. کاری به دیگر دست‌آوردهاشان هم نداریم که انواع شوراهای عالی، اطراف مجلس را احاطه کرده‌اند.
باری، همهٔ آن‌چه که در این دو سال از دولت سیزدهم و سه سال و اندی از مجلس یازدهم سپری شده به واقع معلولِ دست‌پختی است که با غیر رقابتی شدن انتخابات مجلس و ریاست‌جمهوری پزیده شده که رهبری نیز در یک سخن‌رانی عمومی به شیوهٔ کار انتقاد داشتند و خواستار جبران شدند.

نیم نگاهی اگر حضرات به انتخابات آمریکا داشته باشند متوجه خواهند شد که کاندیداهای جمهوری‌خواه انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در مناظرات درون حزبی چگونه بر طبل جنگ می‌کوبند و شعارهای جنگ‌طلبانه سر می‌دهند و کیست که خطر برکشیده شدن دوبارهٔ ترامپ یا دیوانه‌ای دیگر در کاخ سفید را حس نکند؟ ترامپ نشان داده که همواره غل و زنجیر پاره می‌کند و مبارز می‌طلبد و هیچ پایبندی به قوانین، نظم و معاهده‌های بین‌المللی ندارد. ترامپ و رفقایش که دیگر مانند تحریم‌ها فرصت نیستند، تهدید هستند و اگر از احیاء و حل توافقاتی نظیر برجام با دموکرات‌ها عاجزید و از جملهٔ تهی‌یی چون «تحریم‌ها فرصت است» نمی‌توانید دست بکشید اقلاً مشکلات داخلی را به حداقل برسانید نه این که هر بار در حال توسعهٔ فقر و نابسامانی باشید. یک روز دعوا بر سر روسری است و دِگر روز جدل بر سر خودرو. یک روز قانون می‌نویسید که عروسک‌های درون ویترین نیز حجاب را رعایت کنند و یک شب خانمی به نام معصومی‌اصل و منتسب به یک جریان تندرو می‌آید در برنامه‌ای زنده از تلویزیون زل می‌زند به چشم مخاطب و مملکت را از آن حزب‌اللهی‌ها می‌داند و موجب عصبانیت عمومی می‌شود.

بحمدالله همگی هم یک‌دست شده‌اید و جمع‌تان جمع است و از روی ابرها در عالم رؤیا به صخرهٔ سخت «واقعیت» خورده‌اید. بسم‌الله سالی یک میلیون مسکن بسازید و به عنوان درس آن را جزوه کنید تا همگان بفهمند و یاد بگیرند. هنوز هم جملهٔ حجت‌الله عبدالملکی درِ گوش نویسندهٔ این سطور زنگ می‌زند که تز می‌داد: «بسمه تعالی؛ مردم شریف و بصیر ایران، دولت با ارزپاشی به میزان ۳۰۰ میلیون دلار می‌تواند قیمت دلار را به کمتر از ۱۵ هزار تومان رسانده و تأمین این مبلغ برای بانک مرکزی از آب خوردن آسان‌تر است. والسلام»! هم‌او که در قامت یک وزیر از همه زودتر شانه خالی کرد و رفت بسلامت!
ماشاءالله! پس چرا به عقل دیگران نرسید که حل اقتصاد این‌چنین ساده باشد؟! آیا جز این است که سطح آقایان همین است و برکشیدن اینان ماحصل تنگ شدن فضای رقابت است؟
مسؤولان و دست‌اندرکاران! تهی شدن بیش از پیش ایران از نخبگان، شایسته‌ها و جریان‌های سیاسی وفادار به نظام با مقولهٔ امنیت ملی سازگار نیست.

آن چه به قلم آمد اشاراتی بود تا نویسندهٔ یادداشت یادآور شود که هیچ‌گاه در هیچ کجای این کرهٔ خاکی عدم نشاط سیاسی برنده‌ای در بر نداشته و بینی و بین‌الله قضاوت با خودتان آخر نماینده‌ای که برکشیدهٔ رقابتی ضعیف و در پسِ کاهش شدید مشارکت مردم به زیر ۵۰% -برابر اعلام رسمی- و به واقع با ۱۰% از واجدین الشرایط آرا -نسبت به کل جمعیت حوزهٔ انتخابیه- به مجلس راه می‌یابد از طرف کدام مردم و چگونه می‌خواهد از موضع قدرت نطق کند. اتفاقاً بُرد اظهارات مقامات رسمی کشور در نظام بین‌الملل نیز تحت لوای حضور پر رنگ مردم در صحنه و مشارکت‌های سیاسی است نه کم رونق شدن صندوق‌های رأی و مشارکت پایین و تبدیل شدن آرای باطله در قامت رقیب و کسب مقام دوم!

وقتی آرا باطله گوی سبقت را از دیگر کاندیداها می‌رباید آیا معنایی جز این دارد که قسمتی از اُفت شادابی عمومی خود را در کف خیابان نمایان می‌سازد و او که از صندوق رأی ناامید می‌شود و احساس می‌کند نماینده‌ای برای پیگیری مطالبات‌اش وجود ندارد رو به اعتراضات خیابانی می‌آورد و بر سر هر موضوعی بغض خفته برون می‌ریزد؟ ما نیز هم‌چنان منتظر آن حکم‌رانیِ نویی هستیم که قالیباف در بحبوحهٔ اعتراضات سال گذشته از آن سخن می‌راند.
هم‌او که کشور را نیازمند تصمیمات شجاعانه، سخت و تلخ دانست و بهترین پاسخ را عباس عبدی با این جمله داد که: کشور نیازمند یک تصمیم -و نه تصمیمات- شجاعانه و آسان و شیرین است. بازگشت به مردم، آزادی رسانه، حاکمیت قانون، و رفع موانع پیش پای حضور همه مردم در تعیین امور خویش»

جان کلام همین است و نویسندهٔ این سطور اسفند ۹۸ و پس از انتخابات مجلس یازدهم نیز طی یادداشتی در انتقاد از محدودیت‌ها و تنگ‌نظری‌ها نوشته بودم که نیروهای دل‌سوز و متخصص کم‌کم و به مرور جای‌شان با افراد ضعیف عوض شده که در برخی انتخابات گذشته شاهد آن بوده‌ایم و جریان تحول‌خواه موسوم به اصلاحات برای گذر از تیغ تیز نظارت استصوابی مجبور به معرفی نیروهای درجه چندم بوده است. در واقع در فقدان نیروهای اصیل و درجه یک و تیم اصلی، حکایت می‌شود همین که مشاهده می‌کنیم و پارلمان می‌شود یک «پارلمان بی‌اثر یا کم‌اثر» اگر چه برخی هم بدشان نمی‌آید که با یک جبههٔ ضعیف شده رقابت کنند و در یک زمین بازی یک گله گل بزنند و فردای انتخابات تیتر بزنند و اعلام کنند که مردم شما را نخواستند، خوش آمدید و بروید به سلامت!