قدرت مظاهری
. . . . .
تصاویری از راهپیمایی و تظاهرات مردم کشورهای مختلف جهان در نفی نسل‌کشی آشکاری که در فلسطین جریان دارد و در دفاع از مردم غزه، سایت‌های خبری و صفحات رسانه‌های رسمی و غیررسمی را پر کرده‌اند. تصاویری از اعتراضات شدید مردمی در آمریکا، فرانسه، انگلیس، ایتالیا، سوئد، سوئیس، نروژ، بلژیک، برزیل، شیلی، اکوادور، مکزیک، پرو، ونزوئلا، کلمبیا و سایر کشورهایی که بدلیل نوع رژیم حاکمیتی شان، مردم می‌توانند آزادانه به هر اتفاقی که ذهن و روحشان را مخدوش کند، اعتراض نمایند.
تصاویر منتشره، حکایت از این دارند که شهروندان در حرکتی خودخواسته و کاملاً اختیاری با حضور در خیابان‌ها و میادین شهر، ضمن برپایی تجمعات گسترده، خواسته‌های خود را با صدای بلند فریاد زده و مجامع و سازمان‌های بین‌المللی و حاکمان و دولتمردان خود را به اقدام در برابر این فاجعه‌ی انسانی فرامیخوانند.
این تجمعات، بارزترین نماد خودآگاهی، انسان‌دوستی و اخلاق مداری در دنیایی به شمار می‌روند که ارزش‌های انسانی یکی پس از دیگری در حال استحاله و رنگ باختن اند.
در گوشه‌ی دیگری از جهان اما هیچ اثری از این حماسه آفرینی های انسانی و همدلی های قلبی و صمیمانه دیده نمی‌شود. جماعتی کم تعداد و محدود که صرفاً بر اساس فراخوان‌های دولتی و حکومتی گرد هم آمده‌اند، در حرکتی که نشانه‌های دستوری از آن می‌بارد، در سطح خیابان ظاهر شده و درحالیکه هنوز تفاوت غزه، بلندی‌های جولان و کرانه‌ی باختری را نمی‌دانند، به شعار دادن و محکوم کردن رژیم آپارتایدی می‌پردازند که بیش از محتوای باور آنان جنایتکار و سفاک است.
حمایت دولت و حاکمیت _ که مدت‌ها است فاصله و زاویه‌اش با اکثریت جامعه آشکار شده است _ از فلسطین، شهروندان را به نوعی اکراه برای همراهی با سیاست‌های آن، وادار کرده است.
بعبارت دیگر در جغرافیایی که بنا به عقیده‌ی بسیاری از کسانی که خود را والی و صاحب بلامنازع آن می‌دانند، کشوری است که مالِ ،،حزب‌اللهی،،هاست، باقی ساکنانش ترجیح میدهند نه تنها از مناسبات دستوری و حکومتی تبعیت نکنند، بلکه به مخالفت مدنی با آن نیز بپردازند. ایرانیان در تمامی طول تاریخ نشان داده‌اند که مردمی بسیار مهربان، حامی، انسان‌دوست و ظلم ستیز هستند. از الواح باستانی موجود تا اشعارِ زیباسرایان پارسی که بنی‌آدم را از یک سرشت و گوهر می‌دانند، همه و همه گواه این حقیقت روشن اند که این قوم با آن که خود زخم خورده ی هجوم‌های وحشی تاریخ اند، اما هماره از دیگر اقوام و ملت‌های اسیر و دربند حمایت کرده‌اند.
با همه‌ی این احوالات اما، بی رمقی و کمرنگی تشکل‌های اعتراضی عمومی به آنچه در نوار سرخ رنگ غزه میگذرد، نوعاً به مواضع دولت و حاکمیت برمیگردد. دولتی که با حصارکشی میان تابعانش و تبدیل آنها به اقلیتِ خودی و اکثریتِ غیرخودی، سالیان درازی است که فقط به خودی‌های خود نازیده و روز به روز فاصله و زاویه‌اش با غیرخودی ها را بیشتر می‌کند.
در چنین شرایطی است که اکثریت جامعه _ علیرغم میل شدید درونی شان برای دفاع از مظلوم _ ترجیح می‌دهند برای همراه و همگام نشدن با سیاست‌های دستوری دولت، از حضور در اجتماعات اجتناب ورزیده و به نوعی گاردگیری مدنی اقدام نمایند.
قطعاً چنین تجمعات کوچک‌ و کم رمقی نماینده‌ی حس همدلی و همذات‌پنداری مردم مهربان این سرزمین با مردم داغدار فلسطین نیست اما با کمال تأسف هنوز مجموعه‌ی سیاستگذاری کشور به این حقیقت آگاه نشده‌ است که جانبداری غلیظ و پررنگ‌شان از هر اتفاق، رویداد و یا جریانی در سطوح ملی و بین‌المللی، نه تنها در بخش قابل‌توجهی از جامعه جاذبه ایجاد نمی‌کند، بلکه موجبات دافعه ای قوی و مخرب را نیز فراهم خواهد کرد.
و نهایتاً اینکه در چنین مواقعی، برای احترام به اراده‌ی قلبی شهروندان و میسر کردن حضور باشکوه آحاد مردم در جهت محکومیت ظلم و ظالم، سرراست ترین پیامی که میتوان به این مجموعه داد، این است که : «لطفاً شما از فلسطین دفاع نکنید!»