غمچو:

یه قوم و خویشی داریم، آخونده. ویمو بِحساو، عامو بچه‌ی عامه مون. از ئی آخوندلِ لاغر و لَهوُزیه که وُ مالِ دِنیا فقط یه خونه‌ی کچیکی داره وُ یه موتورِ قلاته ای _ شُیَد باورتون نٌواووُ که همچی آخوندَلی هم هَسِن هنی _ یعنی میخوام بُگُم از او آخوندَلی که چَسویدِنِه وُ دِنیا، نی. آدمِ باخدا وُ باایمونیه وُ هیچ پُست و سمّتی قول نٌکِردِه وُ  هنی که هنیه، تو چِهاوِ بوُاش، وَرِ باقی کُکُیَلِ دیه اش زِرات میکنه. ریحون و پرپین و کُدی و تماته بادنجون و ئی بند و بساطَلِه  میکالِن وُ میارِن تو بازار میفورشَنِن.

مَغرُو تا مَغرُو هم که ویمو، میا همی مَجّتِ بِرَکِ خونه شون وُیمیسه ایمام جماعت وُ نماز میخونه حقُ الصلاتین هم وُ جایی نمیگیره

دیگ که رفتیدُم یه سری وُ عامَم بزنُم، ایسو که رسیدُم تا آشیخ مَحباقر هم اونجونِه. سلام و علیکی کِردیم و نِشسیم و گیرِ گپ و گفت واویدیم. مَحصادق که میرِی عامِه ی ما بو، همیطَحر که هاسِی پُی نُخُونچین نُخُونَلِ پاشِه میچی، چن تا اُستکانِ چِی رِخت و گفت خا، غمچو، چه خِوَر خالو؟ گفتُم سلامتی، خدا را شُگر. گفت حقوقتونه بیشتر نکِردِنِه اُمسال؟ گفتُم والا هنی نه معلومه. گفت سی چه!؟ گفتُم سی محضِ ئی که الآن سه چار مُیِه حقوق نگرُفتیمِه. مَحصادق گفت اِی خدا نَعلتِ شون کنه. وُ دوارتِه گیرِ چیدنِ نُخُونِ پینجِی گُتو پاش واوی که یه کَلیش تو گوشت گیر کِردِه بی وُ در نمی اُومِه.

 آشیخ مَحباقر همیطَحر که هاسی قیلون میکَشی، گفت ایسو زیادِش هم کُنِن. چه توفیری میکنه؟ ده بیس درصد میلِن ری حقوقِ ئی بدوَختَل وُ تورّمه، سیصد چارصد درصد میکشِن بالا. مَحصادق دوارتِه گفت خدا نَعلت شون کنه که ئی ذات سرِ مردم میارِن. گفتُم هنی تازه روزِ خاشوُمونه، صوا پس صوا که نون هم کردِن کوپُنی، اُوسو میفهمیم هاسی چه سرمون میا. مَحصادق آخرش کَلِ نُخُونشِه چی وُ گفت دِ لازُم ترِ نون هم داریم!؟ یه کِشا بیان اُو وُ نِفَس مون هم کنِن کوپُنی تا خیالشون راعت واوو.
 آشیخ مَحباقر چن کِشا پُی ناراعتی سرشه تکون دا وُ گفت نون خو چی مهمی نی، اینا خدای مردم هم اِسَدنه وشون وُ سی محضِ ئی که هنی گرمِ گرمه، کسی نمیفهمه. بعدش یه فِرقی وُ قیلونش زِه که یه چی مثِ کِلَهدید وَش اومه صحرا. دس کِرد نیاوِ قیلونه یه دو سه کِشا زُر دا وُ گفت اَلوِتِه مو که آخوندُم، نِبُیَس همچی حرفی بزنُم اُما سی محضِ ئی که شما غَریوِه نیسین، میگُم. بعد اُستکانشه دراز کِرد هَلِ عامه وُ گفت زَنکا والا یه کمِ چِینی بریز ریش، سرد واویده. عامه همیطَحر که چِی میرِخت، گفت خدا هر کسی باعث و بانیِ ئی وَعضِه، نَعلَت کنِه. آشیخ مَحباقر گفت خوتون میفهمین که مو از اول انقلاب تا ایسو پیشنماز مَجّتِ خومونُم. بعد یه جایی شی عمامه شِه خاروند و گفت عندالله تا ایسو، مَجّتِه ایقه خالی ندیدیدُم! یه فِرقی وُ قیلونش زِه وُ گفت شِلُق ترین زمانی که دیدُمِه، مال زمانِ خاتمیه که مردم وُ زمان جنگ هم بیشتر می اُومدِن مَجّت. پیر و جوون و زن و مِرد و بچه‌ی کُچیک و همه وُ همه پُی اَذون میرِختِن تو مَجّت که وُ زور ماوین شون رد ویمیدُم تا برسُم وُ شَبِسون. بعدش اُنگار که بغض کردِه بی وُ میخواس بِگِروِه، گفت خداسرشِهاده دوش مَغرُو که رفتُمه مَجّت، فقط خوم بیدُمه و چند تا پیرمرد و پیرزن که ری هم پنج تا نویمیدن! مَجّت هم خلوت کردنه که دیه کسی نمیا!

عامه یه بَلگِ دسمال قاغذینی دا دسِ آشیخ مَحباقر وُ گفت خدا نَعلت شون کنه. آشیخ مَحباقر که میخواس ما نفهمیم هاسی میگِروِه، اُو چیششِه پاک کِرد و گفت دیدِ قیلون کو هم کورمون کِرد بِتَر! نمیفهمُم سی چه عامه دوارتِه گفت خدا نَعلت شون کنه. تا گفت، مَحصادق یک وخچه ی گُتی کِرد که صداش تا بُنِ کیچِه رفت. آشیخ مَحباقر گفت یا صَورِ حلالزاده...