دکتر مختار فیاض

 فکر می کنم من از محدود افرادی هستم که از ابتدا، معتقد بودم که رئیسی، نامزد انتخابات ریاست جمهوری نخواهد شد؛ و استدلالم هم این بود که کسی که از طرف رهبری، حکم ریاست قوه ای مهم، همچون قوه قضائیه را دریافت کرده است و علی الظاهر در انجام امور محوله، موفقیت هایی نیز بدست آورده است، امکان ندارد که برای رسیدن به ریاستِ قوه ای دیگر، حکم رهبری را پس دهد و وارد عرصه ی انتخابات شود.
با دوستان زیادی بحث و مشاجره کردم اما بر خلاف انتظارم، نهایتاً در آخرین روز از مهلت ثبت نام، ایشان به ستاد انتخابات وزارت کشور رفت و نام نویسی کرد.
هر چند خلاف پیش بینی من عمل شده بود و در حقیقت، در پیش بینی امور، شکست خورده بودم، اما همچنان مصرّ بوده و هستم که رئیسی نیامده است که بماند و به عنوان نامزد، در انتخابات ریاست جمهوری شرکت کند؛ بلکه آمده است تا با محک زدن اوضاع و یکپارچه کردن اصولگرایان، زمینه را برای ورود کاندیدای دیگری از این گروه، فراهم کند؛ کاندیدایی که در حالت عادی، شانس کمتری برای بدست آوردنِ حداقل آرای مردمی داراست.
و کاندیدای در سایه، کسی نیست مگر سعید جلیلی، مذاکره کننده پیشین هسته ای. شخصی که محبوبیتی بسیار اندک در میان رای دهندگان دارد و فقط با چاشنیِ ردّ رقیبانِ قَدَر توسط شورای نگهبان ، و حمایتِ رییسی می تواند  شانس ورود به ریاست جمهوری را داشته باشد.
این که آیا واقعاً چنین اتفاقی می افتد یا خیر؟ مساله است که باید منتظر زمان بود و دید؛ اما من همچنان بر دیدگاه خود پافشاری می کنم و کمترین تردیدی در پیش بینی خود ندارم!

(مختار فیاض، چهارم خردادماه هزار و چهارصد)