غمچو:

جمعَه رفتیدیم خونه ی اسفندیار. از زمانل قدیم تا ایسو پُی هم رفت و اومد داریم. ویمو بچه ی دده ی کَعلی خالباقر که خوش و بوا، هُمدوره ی سروازی بیدنه. نه بعض خوتون، آدمِ بدی نی و غیر از وراچی زیادی که میکنه و جیگر آدم خین ویمو از دسش، دیه آزارش وُ کسی نمیرسه. جمعَه که خونه شون بیدیم، پُی افطار، ئی کوچیکو مال مانی که کلاس شیشمه، گفت بوا، وُ تهدید فرصت بسازیم، یعنی چه ؟ گفتم کی پُرسِت کرده ؟

گفت معلممون تو گروه سؤال کرده. گفتم باشه، بیل تا افطارمونه بخاریم، سیت میگُم. گفت معلممون گفته بُیَد تا پنج دقه ی دیه جواو بدین ! رفتم تو فکر که چه سیش بگم که یه وِلا اسفندیار گفت خالو سؤالت چنه ؟

کوچیکو مال مانی همیطحری که ته پنسِلِشه کرده بی تو دهنش و هاسی می جِیدِش، شی چیشکی یه سیلی وُ ما کرد و زهله بی زهله گفت وُ تهدید فرصت بسازیم، یعنی چه ؟ اسفندیار گفت الآن یه مثالی میزنم سیت که خوت متوجه واوی. بعدش یه وخچه ی گتی کرد ری دوری رنگینکِ تو سفره و گفت سیل کو خالو، مثلاً همی کرونا که اومده. دُرُسه که یه مریضی خطرناکیه، ولی خو از خیلی جهات هم سود داره سی دولت.

بعدش پوزشه پاک کرد و گفت هر نفری که  الآن بمیره، دولت صدهُزار تمن سود میکنه ریش. الآن هر نفری چل و پنج تمن یارانه میگیگیره و پنجا وُپنج تمن هم بسّه ی معیشتی میدِنِش بحساو. یعنی ای روزی سیصد نفر بمیرن، سیصدتا صدهُزار تمن، سی میلیون تمن گیرِ دولت میا. یعنی ای پاک هشتاد میلیون نفرمون بمیریم، ماهی هش هُزار میلیارد تمن گیر دولت میا. بعدش خندس و گفت چه درآمدی، بعض ئیه خالو !؟

یعنی از یه تهدیدی مث کرونا هم، درآمد دارن سی خوشون. ئی وش میگن از تهدید، فرصت دُرُس کردن. فهمیدی خالو ؟ کوچیکو مال مانی که هَنی گیرِ کُرچُندَنِ ته پنسِلِش بی، گفت نِپِه سی چه یه دعفه نمی کُشِمون خال اسفندیار ؟ اسفندیار یه کم رنگینکی ورداشت و همیطحری که هاسی میخاردش، گفت ای یه کشا همه مونه تموم کنه، مُنکِنه باقی کشورل دیه هم که میخوان مدیریت جهانی شونه وُ ما یاد بگیرن، بِفتِن در بختِ آدمل شون وُ دیه هیچ دیّاری نمونه ری زمین ...