دکتر جعفر حمیدی:

رفتن حق است و قبول. اما ناگهانی رفتن دلازار است وغم افزا.

بسیار رفته اند و فراوان نهفته اند. باورم نمی شود که آفتاب رفته است. در تهران نبودم که به من خبر دادند او رفته است مردی که زنده بود و دلاور. مردی که در تمام مصایب تناور بود.

محمد جواد فخرایی یک دشتستانی خالص بود. یک دشتستان شناس یک دشتستان دوست. او به دشتستانی بودنش افتخار می کرد وبارها ثابت کرده بود که دلش و فکرش و تیکه گاهش آنجاست.

به من گفتند که کرونا او را از پای درآورد. این بیماری مرموزی که هنوز نمی دانیم از شرق آمده است یا از غرب. ساخته دست انسان یا خود ساز است اما از هرکجا آمده ناجوانمردانه آمده است و این ناجوانمردی جهان تازگی ندارد. از هزاران هزار سال پیش گردش جهان ناجوانمردی خود را نشان داده است و رحم در سینه روزگار نیست. این من نیستم که چنین می گویم هزاران سال است که همه گفته اند و می گویند که:

جهان پیر است و بی بنیاد / از این فرهاد کش فریاد (حافظ)

اما پیش چه کسی فریاد بزنیم و نزد کی بنالیم که ناله مان به جایی نمی رسد؛ محمد جواد فخرایی وقت رفتنش نبود زمان جداشدنش از خاندان وایل وتبار وقبیله نبود اما جبر روزگار  و جور آشکار مهلتش نداد و همه را در سوگ او  داغدار کرد.

 خدایش رحمت کناد وصبر و حوصله بازماندگان و دوستدارانش پایدار.