اتحاد خبر– ثریا شیری: در ایران روز 12 اردیبهشت به مناسبت گرامیداشت شهادت استاد مرتضی مطهری به نام روز معلم نام‌گذاری شد. آموزگاران در جامعه نقش مهم و کلیدی هم در زمینه آموزش و هم در زمینه تربیت دارند. آموزگاری پیش از آن که یک شغل و حرفه باشد، ذوق و هنر توانمندی است که در شکل‌گیری نسل آینده تاثیر بسزایی دارد. این شغل در قرآن نیز عزیز و محترم شمرده شده است، چنان‌که خداوند در آیه 3 تا 5 سوره علق می‌فرماید: «اقْرَأْ وَرَبُّكَ الْأَكْرَمُ (3) الَّذِي عَلَّمَ بِالْقَلَمِ (4) عَلَّمَ الْإِنْسَانَ مَا لَمْ يَعْلَمْ (5)» (بخوان و پروردگار تو كريم‌ترين [كريمان] است (3) همان كس كه به وسيله قلم آموخت (4) آنچه را كه انسان نمى‏ دانست [بتدريج به او] آموخت (5)).

به گزارش اتحاد خبر؛ آموزگاری در بسیاری از جهات به روزنامه‌نگاری شبیه است. در هر دو حرفه، آموزگاران و روزنامه‌نگاران با استفاده از قلم، که قاف قدرت آن‌هاست به آگاه‌سازی و روشن‌گری و تربیت و اندیشه روی آورده‌اند.

در شمار روزنامه‌نگاران، آموزگاران بسیاری هستند که چه پیش از بازنشستگی از معلمی و چه بعد از آن، به این حرفه مشغول شده‌اند تا وظیفه آموختن، تربیت و آگاه‌سازی خود را به شکلی دیگر که مکمل هم‌دیگر هستند انجام دهند.
اتحاد جنوب در این گزارش، به سراغ چند آموزگار -روزنامه‌نگار رفته و با آن‌ها گفتگوی کوتاهی در این خصوص داشته است:

محمد شعرانی آموزگاری‌ست که سال 1385 از طریق فراخوان جذب سرباز معلم وارد آموزش و پرورش شده است، او 34 ساله و در خانواده‌ای فرهنگی متولد شده و پنج تا از برادران و خواهرانش نیز معلم آموزش و پرورش بوده اند به همین دلیل همیشه به این شغل علاقمند بوده و روزهای کودکی آرزوی معلمی را در دل می پروراند. آرزوی او آموزگاری در روستایی شمالی بخاطر علاقه به جنگل و فضای سرسبز بود اما تقدیر این بود که آموزگار روستایی در جنوب کشور شود.

او که علاقه به آموزگاری را بخاطر فرهنگی بودن خواهر و برادرانش کسب کرده در خصوص علاقه به روزنامه‌نگاری نیز می‌گوید: خانواده و خانواده! حتی روزنامه نگاری هم برای من برخواسته از خانواده بود. زیرا برادر بزرگم در دهه هفتاد نمایندگی روزنامه داشت و تمام خانواده درگیر روزنامه بودیم. بعدها که بزرگتر شدم در اوایل دهه هشتاد و اوج وبلاگ نویسی، وبلاگی برای انتشار اخبار بندر دیر ساختم و شروع کردم به نوشتن که بعدها به سایت خبری تبدیل شد. خانه مطبوعات استان، آن موقع کلاس های خوبی برگزار می کرد که من و تعدادی از دوستان پنج شنبه ها و جمعه ها از دیر به بوشهر می رفتیم و در این کلاس های شرکت می کردیم.

شعرانی وجه اشتراک روزنامه‌نگاری و آموزگاری را در نوشتن می‌داند و معتقد است: به نظرم معلم خوب، روزنامه نگار خوبی می شود و روزنامه نگار خوب معلم خوب.
او ادامه می‌دهد: بعد از لطف خدا این باور را دارم اگر توانستم به عنوان عضو کوچکی از جامعه فرهنگیان موفق باشم به دلیل فعالیت های روزنامه نگاری ام بوده است. آموزگاری که روزنامه نگار است همیشه در جبهه مردم است خودش را وابسته و آلوده به فضاهای زودگذر سیاسی نمی کند و زبان درد مردمش می شود.

حبیب قاسمی مدیر مسئول هفته نامه مردم جنوب، متولد سال 49 در شهر برازجان، که از سال 67 آموزگاری را در منطقه جم و ریز شروع کرده است در مورد انگیزه معلم‌شدن خود می‌گوید: من با توجه به عشق و علاقه‌ای که به هنر معلمی داشتم و از روی میل و رغبت معلم شدم و این علاقه مرا تقویت کرد تا بهترین شغل که شغل پیامبران بود را انتخاب کنم و از انتخاب خود نهایت رضایت را دارم.

او گرچه قبل از آن با نشریات کشوری همکاری داشت اما از سال 82 در استان با نشریات محلی دشتستان همکاری خود را شروع کرد و در حال حاضر 10 سال است که مدیرمسئول هفته‌نامه مردم جنوب و پایگاه خبری سخن مردم است و تاکنون 15 اثر مکتوب تالیف و به چاپ رسانده است که بعضی از آثار او مانند جغرافیای دشتستان به چاپ سوم رسیده است. در مورد چگونگی و علت روزنامه‌نگار شدنش می‌گوید: روزنامه نگاری یک کار فرهنگی است. چون دبیر زبان و ادبیات فارسی بودم و به نویسندگی علاقه داشتم ابتدا به تالیف کتاب پرداختم و پس از آن وارد مطبوعات و روزنامه نگار شدم که تا الان به لطف و عنایت خداوند هم مسیر تالیف هم روزنامه نگاری را ادامه می دهم.
از نظر این فرهنگی روزنامه‌نگار، معلمی و روزنامه نگاری خیلی به هم نزدیک هستند و معتقد است: به نظرم یک معلم موفق باید از اوضاع فرهنگی و سیاسی و ادبی و... با خبر باشد تا بتواند به خوبی پاسخ گوی دانش آموزانش باشد معلمی موفق است که اهل مطالعه باشد و از آخرین کتب چاپ شده در باره رشته تدریس خود آگاهی داشته باشد نشریات مکتوب از ابتدا تاکنون در گسترش فرهنگ و مطالعه نقش مهمی داشته اند البته هم معلمی و هم روزنامه نگاری هر دو در مرحله اول باید علاقمند باشی اگر علاقه و میلی در کار نباشد قطعا شخصی معلم نمی شود و باز اگر علاقه نباشد معلمی روزنامه نگار نمی شود معلمی می تواند روزنامه نگار شود که علاوه بر پشتکار و خلاقیت دارای صبر و حوصله بسیار باشد.

آزاده حیدری‌نسب، آموزگار روزنامه‌نگار سوم است، او آموزگاری را به صورت حق التدریسی شروع کرده است و در این باره می‌گوید: سال دوم دانشگاه بودم که خیلی اتفاقی از طریق دوستانم از برگزاری آزمون استخدامی آموزش و پرورش مطلع شدم و با مدرک دیپلم ثبت نام کردم که خدا را شکر موفق شدم رتبه لازم را در این آزمون کسب کنم و پس از گذراندن دوره های لازم شروع به کار کردم. احتمالا سال تحصیلی ۸۴ _ ۸۳ بود که آزمون شرکت کردم و سال تحصیلی بعدش شروع به کار کردم.

او ادامه می‌دهد: راستش من ابتدا اصلا قصد معلمی نداشتم، چون می دیدم که معلمان خودم در مقطع متوسطه چقدر در کلاس صبر و حوصله به خرج می دهند و فکر می کردم صبر و حوصله لازم را ندارم، اما بعد که در آزمون استخدامی پذیرفته شدم و وارد کار شدم روز به روز علاقه ام به معلمی بیشتر شد و اگر یک روز سر کلاس درس حاضر نشوم دلم برای بچه های کلاس تنگ می شود. در حال حاضر مدیرآموزگار هستم و با وجود اینکه خیلی کار طاقت فرسایی است اما هیچ وقت احساس خستگی نمی کنم.

حیدری نسب علاوه بر مدیرآموزگاری، روزنامه‌نگار هم هست، در این خصوص می‌گوید: فکر کنم نیمه اول سال ۹۵ بود، بخاطر علاقه زیاد به گویندگی در رادیو و تلویزیون، در دوره گویندگی استاد حجت محمدی که در شهر خورموج برگزار شد شرکت کردم و در حین کلاسها از طریق یکی از اهالی رسانه شهرستان که در دوره حضور داشت، در جریان برگزاری دوره خبرنگاری توسط خانه مطبوعات استان قرار گرفتم و پس از ثبت نام و گذراندن کلاسهای مختلف در این دوره، خدا را شکر در آزمون پایانی موفق شدم و توانستم مدرک خبرنگاری را با امتیاز بالایی کسب کنم. البته تنها به این دوره بسنده نکردم و پس از آن نیز دوره های مختلفی در باشگاه خبرنگاران جوان استان، موسسه افق رسانه استان، سازمان سراج و مراکز فنی و حرفه ای و ... را گذراندم و به مرور همکاری خودم را با رسانه های مکتوب و مجازی استان شروع کردم.

وجه اشتراک روزنامه نگاری و آموزگاری از نگاه حیدری نسبت فعالیت فرهنگی آن هاست، او ادامه می دهد: به نظر من روزنامه نگاری و آموزگاری هر دو فعالیت فرهنگی هستند و هر کدام به نوبه خود در بالا بردن سطح فرهنگ و سواد جامعه تاثیرگذار هستند. حتی می توان گفت  دو ستون مهم فرهنگ جوامع بشری هستند.

اما این دو حرفه، تفاوت هایی نیز دارند، حیدری نسب می‌گوید: یکی از وجوه تمایز آموزگاری و روزنامه نگاری این است که آموزگار با قشر خاصی به لحاظ سنی یا سطح سواد و معلومات سر و کار دارد اما روزنامه نگار با همه اقشار مختلف در ارتباط بوده و می طلبد که در ارائه معلومات به مخاطب خود سلائق همه اقشار را در نظر بگیرد. بنابراین هم آموزگار و هم روزنامه نگار برای برقراری ارتباط موثر، پویا و سودمند نیازمند تلفیق علم و هنر خاص خود هستند تا بتوانند برای مخاطب خود سودمند و جذاب واقع شوند. آموزگاران و روزنامه نگاران باید همیشه به روز باشند و از سطح سواد و اطلاعات بالا و به روز برخوردار باشند. روزنامه نگار و آموزگار هر دو جوامع بشری را می سازند و تاثیر بسیار زیادی به‌ویژه بر فرهنگ جوامع بشری دارند.
آموزگاری شغلی است که توجه، دقت، مطالعه و تلاش زیادی را نیاز دارد، اینکه یک آموزگار با وجود همه این فعالیت‌ها، به روزنامه‌نگاری روی می‌آورد یعنی علاقه به آگاه‌سازی و فعالیت های فرهنگی پایان پذیر نیست.

حسن محدث زاده، آموزگار 32 ساله‌ای که سابقه چند سال مدیرآموزگاری در مدرسه چند پایه روستایی در جنوب استان را دارد، می‌گوید: کلاس اول ابتدایی معلمی داشتم از جنس مهر و صفا. به اسم اصغر صالحی که از شهر سعدآباد آمده بود. او نه تنها الفبای فارسی را به ما آموزش داد بلکه بذر دوستی را در دل ما کاشت. او را خیلی دوست داشتیم و داریم. معلم کلاس اولم شوق آموزگاری را در من کاشت و مرا به این سمت هدایت کرد. آقای صالحی تعبیر، تفسیر و نماد واقعی این بیت شعر بود: درس معلم ار بود زمزمه محبتی/ جمعه به مکتب آورد طفل گریز پای را.

محدث زاده اما قبل از آن‌که آموزگار باشد، فعالیت روزنامه‌نگاری داشت، و می‌گوید: از کودکی به خواندن و نوشتن علاقه داشتم و مجله کوچکی ساخته بودم و شعرها و نوشته های مورد علاقه ام را در آن یادداشت می کردم. خوب به خاطر دارم در کلاس دوم ابتدایی در امتحان جمله سازی تنها دانش آموز کلاس بودم که نمره کامل را گرفتم و معلمم - که چند ماه قبل فوت کرد و خدا او را بیامرزد – مرا خیلی تحسین کرد. از کلاس سوم درس انشاء به برنامه های درسی ما اضافه شده بود و تابستان همان سال برای اولین بار به سفر مشهد رفته بودیم. خوب به خاطر دارم که «تابستان خود را چگونه گذراندید؟» موضوع اولین انشای کلاس سوم ما بود. من با شوق و ذوق از سفر مشهد نوشتم و معلم نمره 20 همراه با تشویق کلامی پای برگه ام نشاند. تا آخر دوره دانش آموزی نمره انشای من همیشه 20 بود. در دوره راهنمایی، دبیرستان و دانشگاه سردبیر مجله بودم. این پیش زمینه ها مرا به سمت روزنامه نگاری کشاند تا به اتفاق دوستم ابراهیم جاگرانی اولین رسانه مجازی زادگاهم آبدان را ایجاد کنیم و این رشته تا امروز ادامه دارد.

او که شیرینی آموزگاری و روزنامه‌نگاری را چشیده است معتقد است: مهمترین اشتراک روزنامه نگاری و آموزگاری را حضور در کف جامعه و ارتباط با همه مردم فارغ از سلایق و علایق می دانم. ارتباط با لایه های مختلف مردمی سبب می شود که آموزگار و روزنامه نگار مورد وثوق مردم باشند. و اما تفاوت این دو حرفه این است که آموزگار تابع یک سیستم دولتی است اما روزنامه نگار از این قید رهاست و می تواند همه جا سرک بکشد.
شاید تلفیق آموزگاری با روزنامه‌نگاری یکی از محاسن روزنامه‌نگاری در استان بوشهر باشد، وقتی که یک آموزگار با دغدغه ها و دلسوزی های بجا و موثر خود قلم به دست می گیرد تا روزنامه نگاری کند به صداقت کلام و حسن نیت او اعتماد بیشتری می توان داشت.

*****
غلامرضا کرمی مدیرمسئول هفته نامه دریادلان، عبدالرسول میگلی نژاد مدیر مسئول هفته نامه صدای بوشهر، رضا معتمد مدیر مسئول هفته نامه پیغام، مازیار هوشمند مدیرمسئول روزنامه پیام عسلویه، اکبر صابری مدیر مسئول هفته نامه اتحاد جنوب، سید حسن لواسانی، خلیل مرادزاده و... از دیگر معلمان و آموزگارانی هستند که در استان بوشهر علاوه بر شغل شریف معلمی به کار روزنامه نگاری اشتغال داشته و یا دارند. 

اتحاد جنوب و اتحاد خبر برای فرهنگیان روزنامه نگار که دلسوزانه برای پیشرفت استان و شهرستان های خود قلم می زنند، آرزوی توفیق و سلامتی دارد.