دی سامی:

دوش یه دِقه ای رفتُم اُو بخارُم، واگشتُم تا دِیم هُسی وِرِ دِدَم م میگو دیگ تا ایسو که دخترو از جَم اومِدِه زُر میخاره وُ میگو گرممه، تا داخل فِدَح واویده گفته قیومت، واویلا، چقه گرمه، شما چه میکنین؟ دیگ پِسینم رفته تو فدح لواسِلِ بچشه تُو کنه یه شهپال گِلی رِخت ریش، وا تشتِ لِواسی گُرُخته تو خونه وُ گیرِ مُنگه واویده که مُو اینایه تو ای گِلَل پهن نمیکنم؛ خلاصه نادیم تا غَر بخُوسه باز وا تشت لواسیش بیسیش کردیم که اُنکِشِه تشتِ لِواسیه واری کِه وُ وا لیک خوشه وِر دا داخل تا مِیگ وُ تِنگ تِنگو سیاه رُفتِش نادِنِه؛ گفتُم ای بدوختله سم خاردنه خوشون جون ندارن تونم اوراترکشون کردی؟ خلاصه که باز لِواسلشه ششتیمه تو خونه بند بَسیمه تا خشکاون که بچش تو خوش خراوی کرد؛ همی تا بردش صحرا بشورش هُی لیکشون راس واوی، رفتم تا بسکه اُو منبع داغ بیده پُی بچیکو پوس وِل داده؛ همطر که چیش خوش و بچش پُرِ اُو بی وَش گفتم ایسو تو دو روزه اومدیه سُوایم خُو میخِی بری، ما که سراسر توسونمون هُسی هِمطر میگذره چه بگیم، مُو تا یاد دارُم برازگون هِمی کذالک  بیده وُ هِنی یَم که هِنی یه هِمو ذاته؛ یادُمه اوسُو که ما بچه بیدیم  یِکشه خاله م وُ زنل همساده  هر کی یه چَمبِرِکی ری سرشون، تَشتِ لِواسی یَم ریش، مانَم وُ رُفت دینداشون؛ رفتیم سِرِ تُرُمبه ی حاج کاظم؛ از صِدُی تق تقِ تُرُمبه وُ صِدُیِ اُو که تو جوعَل میرَه سی حاصل  سیر نِوِیمیدُم؛ تا  رسیدیم لواسِلِ شُشتِن، ما بچه بارِلَم تو جو اُویی کَف مال کردن و تو حوض زدن و درمون اُوُردِن که بحساون حلالمون کنن؛ کارشون که تموماوی تو ره واگشتن یکشه دنیا تاریکاوی؛ خاله دسپاچه واوی گفت بُدُویین خونه که باد سیاه هُسی میا؛ از دیر گِل تو هوا زُر میخا وُ میمَه؛ وُ یه مکافاتی خومونه رسوندیم خونه؛ نیم دِرَل وُ دِرِلِ تخته ای تق تق واز و بَسِه وِیمیدِن؛ دِی وُ خاله تِنگِسِن دِرِلِ بستن مانَم زَلتِرَک تو خونه نشسیم تا باد بُخُوسه؛ بعدِ او روزکو هروقت تو هم میرختیم و اذیت میکردیم و دی میخاس نفرینمون کنه میگُف باد سیاه بییِرِتون، مانم زهلمون میره که باد بیا بیرمون آروم یه گُلی مینشسیم و بازی میکردیم؛ یه سالی یم خو مِیگلِ سرخو حمله کردن، بسکه زیاد بیدن مردم صب گه میگرفتنشون اُوپزشون میکردن و تو اَفتو خشک میکردن و میخاردن، بقول شاعر :
《ملخ بوستان خورده مردم ملخ》