احمد فکراندیش*

1. «در آغاز كلمه بود»

ايمان به نوشتن، ايمان به تعهد است، تعهد براي حركت و خارج شدن از صف طولاني ايستاده ایستادگان است. کافکا مي‌نويسد: «نوشتن بيرون پريدن از صف مردگان است» او مي‌فهمد كه نوشتن نوعي مبارزه براي زيستن است. ستیزی كه ما را ياري مي دهد تا از جرگه‌ی مردگان بيرون بياييم و به جمع زندگان بپيونديم. وقتي كاغذ سياه مي‌شود و هزاران كلمه زير قلم عبور می‌کنند تنها مي توان به تعهد براي حركت فكر كرد. تعهدي كه انسان به آزادي دارد. تعهدي كه فرديت اغراق شده‌ی كنوني را به چالش مي‌کشد، عصيان مي‌كند، در مقابل بی‌حرکتي مي ايستد و خواهان تغيير است. آيا نوشتن مي تواند براي ما رهايي بياورد؟ كه نوشتن خود رهايي است. ايمان به حركت است كه ما را وا مي دارد كه بنويسيم، حضور داشته باشيم و به انديشه ها شكل بدهيم. كه شاملو مي نويسد: «انسان دشواري وظيفه است» وظيفه است كه بنياد به پا خواستن است. ايستادن و نبرد كردن. و پشت قلم ایستادن خود انجام وظیفه‌ است. وظیفه‌یی که روی دوش اساطیری انسان هزاران هزار سال است که حمل می‌شود.
۲. وقتي از كنار كتابخانه مي‌گذري و انبوه كتابها، با وقار و مرتب تو را مشايعت مي‌كنند به نويسندگاني فكر كن كه سالها پشت ميز كار نشسته‌اند و در كار سامان دادن به كلمات بوده اند. در شكل دادن به انديشه ها و ورز دادن به افكار، پر و بال دادن به روياها و آرزوهاي دور و درازي همچون عدالت، آزادي و صلح‌ بوده‌اند. رویاها از دیرباز روی کاغذ می‌آمدند و با نوشتن به آنها هویت داده می‌شد. در لابلای کاغذها جان می‌گیرند و برای بقا تلاش می‌کنند. و نوشتن به اشتراک گذاشتن این آمال است. آمالی که از سرچشمه‌های میل به آزادی و عدالت می‌آیند و ققنوس وار بر فراز هر مکتب‌خانه‌یی می‌چرخند.
۳. اما روزنامه نگاری و اتحاد جنوب. آن روزهای خوش که روزنامه‌نگاری کاری تازه‌جان بود و من تازه‌کار بودم، رویاهای بزرگ را تنها می‌شد از راه نوشتن دنبال کرد. ما جوانانی پرشور بودیم که می‌خواستیم همه‌چیز را تغییر بدهیم. می‌خواستیم رسم جدیدی بیاوریم. صدای ما بالاخره داشت شنیده می‌شد و ما دوست داشتیم بلندتر فریاد بزنیم. نوشتن حیای ویژه‌یی داشت و تعهد به تغییر و الزام به بهتر شدن اوضاع، فرض ذاتی کار ما بود. ما آزادی می‌خواستیم و حاضر بودیم هزینه بدهیم، بحث کنیم و وقت بگذاریم و بجنگیم اما بر روی صفحات کاغذ. ساعت‌ها برای تیترها فکر می‌کردیم و برای ستونهایمان ایده‌های نو می‌خواستیم. نشریات به دقت خوانده می‌شدند مانند کتاب‌های مقدس و روزنامه‌نگاری برای ما تعهد به استقلال بود. روزنامه‌نگاری تجربی را با اتحاد جنوب یاد گرفتم، در کنار دوستانی که همگی تنها میل به تلاش برای تغییر داشتند. رویای یک جامعه بهتر همه را وامی‌داشت تا کار کنند و بنویسند که نوشتن پیکاری بی‌امان است./ج

*سردبیر ویژه نامه هزار اتحاد جنوب