اتحاد خبر-محمد عسکرپور: سال به سال بیشتر به قهقرا می رویم. مشکل از این حزب و آن حزب نیست. از بی کفایتی و سیاستگذاری غلط مسئولین و متولیان فرهنگ و هنر ما است. گمان می کردیم با آمدن رییس جمهور روحانی انقلابی شگرف در حوزه هنر اتفاق می افتد ولی قطع به یقین پیشرفت که نکردیم، پسرفت هم اتفاق افتاد و روز به روز به دلیل بی تفاوتی و شانه خالی کردن برخی از مسئولین استان و شهرستان دشتستان بیشتر منزوی شدیم.

با عرض پوزش از همه هنرمندان باید عرض کنم از عرصه هنرمندی ساقط شدیم و عملا تبدیل به افرادی شدیم که با یک دسته قبض برای موسسات خیریه پول جمع می کنند.

ما برای زندگی شخصی خود جلوی هیچ احدی دست دراز نکرده و نمی کنیم ولی برای برگزاری یک نمایشگاه عکس یا کاریکاتور یا نقاشی و... یا اجرای یک اثر نمایشی و جشنواره یا شب شعر باید با گردنی کج و و دستی دراز به تمام ادارات دولتی یا صاحب مشاغل آزاد مراجعه کنیم تا شاید از صد نفر یک یا دو نفر مساعدت کنند، که اگر هم این اتفاق بیفتد از مشکلات اداری و کاغذبازی های انزجارآور و یا خودمحوری مسئولین انجمن ها و مشکلات درون انجمنی که بگذریم؛ هر دم از این باغ بری می رسد.

البته صرف نظر از پلاتویی که 20 سال برای داشتنش دویدیم و التماس کردیم پلاتویی که تمام شهرستان های استان؛ حتی شهرستانهای کم جمعیت مثل اهرم و دیر هم دارند و ما نداریم. بگذریم از نگارخانه ای که همه شهرستان ها دارند و ما فاقد آن هستیم.

تازه در شهرستانِ پر داستانِ برازجان روالی جدید برای هنرمندان تئاتر باب شده، اینکه پانصد هزار تومان بابت هر شب اجرا در تالار فرهنگ و صد و پنجاه هزار تومان بابت اجرا در اتاقک کوچکی در مجتمع شهید داریوش شاهینی که آن را به نام پلاتو می شناسیم ولی یکی نیست که بپرسد چرا؟ آخر این اتاقک و یا آن سالن پر عیب و ایراد از کدام استاندارد و امکاناتی برخوردار است که باید این مبلغ را بپردازیم.

چرا باید بابت هر شب تمرین در سالن صد هزار تومان بپردازیم که البته اتاق نور را در اختیارمان نمی گذارند. مگر اجراهای ما بیلان کاری اداره ارشاد نیست؟

مگر اجراهای ما چقدر درآمد دارد که از پس هزینه های سنگین اجرا برآئیم و تازه پول سالن هم بدهیم؟ مگر اداره ارشاد کدام هزینه ما را به جز یک اتاق تمرینی متقبل شده که از ما هزینه هم می گیرد؟

چرا به دلیل بی کفایتی برخی ها باید مجتمع شهید داریوش شاهینی و فرهنگسرای قدیم ارشاد خصوصی سازی شود که طرف حساب ما یک بازاری باشد نه یک هنرمند؟ سقف سالن فرهنگ برازجان داشت فرو می ریخت، پلاتو نداشتیم و...

جنگیدیم، مطلب نوشتیم و درخواست های مکرر ما بود که بودجه ای را اختصاص دادند و سالن تعمیر شد و سپس اتاقی تمرینی را به جای پلاتو به ما قالب کردند. وقتی هم اعتراض کردیم گفتند این فقط یک اتاق تمرین است. اگر اتاق تمرین است پس هزینه بابت تمرین چرا؟

هدف ما این است، چرا چیزی را که ما زورش را زدیم دیگران نفعش را ببرند؟
ما تلاش کردیم و از فرماندار محترم دشتستان، جناب آقای دکتر ارسلان زارع، قول پلاتویی در شأن هنرمندان و مردم دشتستان گرفتیم، ولی خواهشمندیم اگر بساط این است، ما پلاتو نمی خواهیم، کسانی دنبالش بدوند که نفعش را می برند.
می گویند پول می گیریم که خرج سالن بکنیم. باشه... قبول؛ ولی از انجمن هایی که تحت نظارت خود ارشاد فعالیت می کنند؟ آیا این انصاف است؟
چرا باید سالن آمفی تئاتر تبدیل به سینمای خصوصی این و آن شود؟
چرا برای فلان ارگان و فلان اداره رایگان است؟
چرا؟
البته این را نیز بگویم، پیمانکار یا بخش خصوصی تقصیری ندارد. تقصیر از قرارداد غلط و نظارت غلط است که مسئولیت مستقیم آن با ارشاد است.
مجموعا تمام هزینه های ارشاد برای تمام فعالیت های هنری 20 میلیون در سال هم نیست، یعنی پولی بسیار اندک سهم انجمن نمایش می شود که آن هم حتی در یک جشنواره برای گروه های تئاتری یک ریال هزینه نمی شود.
حالا که راهمان را هموار نمی کنید پس چرا سنگ می اندازید؟
حمایتتان پیشکش... خوب می دانم با انتشار این مطلب هم اتفاقی نمی افتد، چون کسانی که خود را به خواب زده اند نمی شود بیدارشان کرد و از قدیم گفته اند نرود میخ آهنین در سنگ. عده ای هم که نفعی می برند سکوت می کنند.
از مسئولین خواهش دارم. اگر بنا دارید ریشه هنر در برازجان را بخشکانید تلاش نکنید. بگویید خودمان برویم.


با تشکر
محمد عسکرپور/ هنرمند و بازیگر تئاتر
1397/03/17