مختار فیاض:

دیروز از منبعی موثق شنیدم که منابع آب شرب اصفهان رو به اتمام است و تمام تلاش مسولان شرکت سهامی آب، دارد صرف این مساله می شود که حداقل تا پایان ماه مبارک رمضان،مردم این شهر،با مشکل بی آبی و تشنگی مواجه نشوند.
مشکل ما استان بوشهری ها هم کمتر از اصفهانی ها نیست.ما نیز حدود نود درصد از آب مصرفی خود را از خارج از استان تامین می کنیم.استان های فارس و کهگیلویه و بویراحمد دو استان همجوار ما هستند که توامان نود درصد آب مورد نیاز استان یک میلیون نفری ما را تامین می کنند و از قضا خود این استان ها هم با معضل خشکسالی و کمبود آب دست به گریبان هستند.
با این وصف روز به روز حلقه ی کمبود مایه ی حیات برای همه ی ما تنگ تر می شود و بحران های اجتماعی و فرهنگی مترتب بر آن نیز بیش از پیش چنگ و دندان خود را به ما نشان می دهند.
سوال اساسی در این شرایط این است که چه باید کرد؟
آیا امکان مهاجرت دسته جمعی ایرانیان به کشورهای دارای منابع آب فراوان وجود دارد؟یعنی واقعا آیا کسی هست که چنین راه حلی به ذهنش خطور کند؟ طبعا خیر!!!
چرا که نه امکان چنین مهاجرتی برای ایرانیان هست و نه کشوری بر این کره ی خاکی وجود دارد که بتواند پذیرای این حجم از مهاجرت باشد.!!!
پس چه باید کرد؟به اعتقاد همه ی کارشناسان،کشور ایران،علیرغم این که همواره از میزان بارندگی نسبتا پایینی برخوردار بوده است؛اما از نظر منابع زیرزمینی آب  تقریبا شرایط قابل قبولی داشته است.چرا که با دوراندیشی نیاکانمان، پی در پی ،گوراب ها و سدهای فراوانی در مسیر سیل ها احداث می شده است و سالانه مقدار قابل اعتنایی آب به سفره های زیرزمینی تزریق می گردید.
در دوران ما متاسفانه نه تنها نسبت به چنین تاسیسات زیربنایی،کم توجهی می شود بلکه منابع آب زیرزمینی حاصل از تلاش نیاکان خردمندمان نیز با بی تدبیری هرچه تمام تر،از طریق موتورپمپ های مختلف،استحصال و صرف زراعت محصولاتی شده است که برای کشور هیچ گونه اولویتی نداشته و ندارد.بناچاراکنون ما مانده ایم و چاه هایی خشک و دشت هایی فرونشسته و شوره رازهایی که آینده ای بحرانی را در پیش چشممان به نمایش  می گذارند.
تحقیقا ادامه ی این روند یعنی خودکشی جمعی و نابودکردن آینده ی خود و فرزندانمان.پس به یقین، باید چاره جویی کرد هرچند خیلی دیر شده باشد.
 چاره اندیشی به این معنی که عقلای قوم،به دور از جنجال های بی ارزش سیاسی، از سوئی از تمام ظرفیت ها،برای استفاده صحیح و بهینه از همین مقدار آب موجود بهره بگیرند و از سوی دیگر تمام مسائل حاشیه ای از جمله هزینه درآمد های کشور در خارج از مرزها را کنار گذاشته و صرفا به حیات و آینده ی مردم و کشور بیاندیشند:
۱-در بخش استفاده ی بهینه از منابع آب،حقیقتا ظرفیت های فرهنگی زیادی وجود دارد که ما در قضیه "آب"کاملا از آن غافل بوده و هستیم.به طور مثال در برنامه های سیاسی از جمله انتخابات،کمپین های تخصصی گوناگونی، همچون هنرمندان ، ورزشکاران ، فرهنگیان و...برای حمایت از افراد و جریان های سیاسی تشکیل می شود که غالبا تلاش های آنان قرین موفقیت است.این تجربه موفق می تواند در حفاظت و صرفه جویی تمام مردم از "مایه ی حیات"نیز به مددمان بیاید و از یک بحران بسیار جدی نجاتمان دهد.به دلیل آن که این طبقات به عنوان الگوی مورد عنایت مردم، نقش موثری در تغییر رفتار مصرف کنندگان ایفا می کنند.
ضمن این که به واسطه ی فرسوده بودن شبکه های لوله کشی، روزانه مقدار قابل توجهی آب از منافذ و محل اتصال لوله های زیرزمینی به هدر می رود.مسولان (حتی با خودیاری مشترکین)می توانند و باید تمام تلاش خود را به کار بگیرند تا با نوسازی این شبکه ها،از هدر رفت میزان زیادی از این منابع جلوگیری نمایند.
۲-در بخش پرهیز از مسائل حاشیه ای نیز اگر هزینه ی فعالیت سیاسی خاص که هم اکنون در خارج از مرزها صرف می شود؛یکجا در کشور و برای اشتغال زایی در بخش های غیرکشاورزی به کار گرفته  شود؛کشاورزان ما که از سر استیصال به فعالیت کشاورزی از جمله زراعت محصولاتی کم اهمیت و با نیاز آبی فراوان از جمله جالیز و صیفی می پردازند؛در مشاغلی دیگر امکان اشتغال پیدا می کنند و از هدررفت یا مصرف بی رویه منابع زیرزمینی آب جلوگیری می شود.
شایان یادآوری است که هیچ کدام از این دو اقدام، به دست سیاسیون به تنهایی عملی نخواهد شد چرا که این طبقه(سیاسیون)صرفا به امروز می اندیشند و فردا برای آنها اهمیت چندانی ندارد.بنابراین همه ی اقشار خصوصا فرهنگیان ،دانشوران،دانشجویان،هنرمندان و طبقاتی از این دست،می توانند در این روند که ممکن است مدت ها به طول بیانجامد؛نقش آفرینی کنند.