این کارشناس علوم قرآنی  اظهار کرد: امام حسن مجتبی(ع) نماز صبح را به جماعت اقامه کردند و سپس امیرالمومنین را در حالی که وضعیت خوبی نداشتند همراهی کرده و به منزل رساندند. در این منزل حضرت زینب(س) نیز ساکن است. این خانه را حضرت از خواهرش اجاره کرده که دیوار به دیوار دارالعماره و مسجد کوفه بوده است. حضرت را وارد خانه کردند،‌ مراقبت‌های اولیه از ایشان شروع شد و طبیب آوردند. پزشک پس از معاینه رو به امام حسن مجتبی(ع) گفت شمشیری که با آن فرق حضرت را شکافته‌اند، آغشته به زهر بوده و در خون نفوذ کرده است. کاری از دست من ساخته نیست و این ضربه و زخم منجر به شهادت حضرت علی(ع)خواهد شد.

حجت‌الاسلام والمسلمین بهاری ادامه داد: حضرت امام حسن مجتبی(ع) پرسیدند ما برای تقویت جسمانی و جلوگیری از حادثه چه چیزی به حضرت بدهیم تا بخورند؟ که طبیب عرض کرد اگر شیر میل کند، حالش ممکن است بهتر شود. اصبغ بن نباته یکی از یاران حضرت می‌گوید در حالی وارد حیاط خانه حضرت شدم که دیدم مملو از اطفال یتیم شاید بالغ بر 300 نفر با کاسه شیر در دست منتظرند. یکی از آنها را که بسیار مستمند بود می‌شناختم و می‌دانستم ارتزاق او از یک بز است که یا خودشان از شیرش می‌خورند یا آن را می‌فروشند و با پول آن زندگی می‌گذرانند. همچنین بچه‌هایی را دیدم که با کاسه شیر ایستاده بودند پرسیدم شما که چیزی ندارید چرا شیر آورده اید؟ جوابی دردناک به من دادند. آنان عرض کردند اگر مولایمان حضرت علی(ع) حالش خوب نشود ما می‌میریم. حاضریم چند روزی گرسنگی بکشیم که حال امیرالمومنین خوب شود.

وی افزود: حضرت امیرالمومنین به امام حسن مجتبی(ع) فرمودند: دل این مردم را نشکنید، شیرها را از آنها تحویل بگیرید و در ظرف بزرگی بریزید و از آن ظرف برای من شیر بیاورید. این سخن حضرت نشان از توجه به مردم و نشکستن دل آنها حتی در آن لحظه دارد. شیر را آوردند و حضرت فرمود از این شیر برای ابن ملجم هم ببرید تا بنوشد.

حجت‌الاسلام والمسلمین بهاری خاطرنشان کرد: امیرالمومنین حتی در لحظه آخر عمر نیز بزرگی، رافت و مهربانی خود را نشان می‌دهد و نسبت به قاتل خود نیز از مهربانی و عطوفت کم نمی‌گذارد آن هم وقتی دشمنان اسلام به او جفا کرده‌اند./ح