محمدرضا ستوده در ستون طنز روزنامه جهان صنعت نوشت؛ ریال رفته توی کمد قایم شده و هر کسی در کمد رو باز می‌کنه جیغ می‌کشه. پرزیدنت روحانی گفته: صحبت‌های من در مصاحبه با رشیدپور توسط صداوسیما سانسور شد. من گفتم: مردم نگران قیمت دلار نباشن ولی حتما نگران ارزش ریال باشن ولی قسمت دوم حرفمو سانسور کردن!
بانک مرکزی اعلام کرده مردم آرامش خودشونو حفظ کنن. این افزایش قیمت روانی است. قیمت دلارم در جواب گفته: روانی خودتی!
اگه امشب رو استراحت کنیم و فردا صبح بعد از نماز صبح حرکت کنیم و با همین فرمون بریم جلو نزدیکای عصر می‌رسیم به ونزوئلا و کم کم باید آرد ذخیره کنیم. هر کس هر چقدر ریال داره باهاش یه چیزی بخره که کمتر ضرر کنه. چون با این روند تا 72 ساعت آینده تنها کاری که میشه با اسکناس 5 هزار تومنی کرد اینه که وقتی از دستشویی برمی‌گردین دستتونو باهاش خشک کنین.
یا نهایتا باهاش یه مداد نصفه بخرین و بشینین روی کاغذ حساب و کتاب کنین ببینین دقیقا چقدر بدبختین. ولی اجازه ندین که ناامید بشین. مشکلات زیاده ولی خدا رو شکر امنیت داریم. مثلا یک ماه دیگه وقتی توی صف آرد وایسادیم که سهمیه آردمونو بگیریم بریم خونه نون بپزیم یا سه ماه بعد که تا کمر توی سطل‌های زباله دنبال ته مونده غذای اهالی زعفرانیه می‌گردیم کسی باهامون کاری نداره و در امنیت کامل این کارو انجام میدیم. فقط سعی کنین 5 ماه دیگه که داریم همدیگه رو از گشنگی می‌خوریم، آروم و یواش همدیگه رو بخوریم که امنیت‌مون به خطر نیفته.
من الان به یه مشکل فلسفی برخورد کردم. فقیرتر یعنی چی؟ «فقیر» یعنی کسی که چیزی نداره. ما که تا دیشب فقیر بودیم و الان فقیرتر شدیم یعنی بیشتر از دیشب هیچی نداریم؟! چه جوری میشه بیشتر نداشت؟ نداشتن معنی «نیستی» میده. وقتی کلا چیزی نیس، چه جوری میشه این «نبودن» بیشتر بشه؟ چیزی وجود نداره که بخواد بیشتر بشه جز «نبودن». مگه میشه «نبودن» بیشتر بشه؟