فریده فهیمی
برازجانا ،،، تا که بهار من تویی، من ننگرم در دیگری

مقارن با  بهار طبیعت، برازجان هم بیدار و زنده است وبه چشم خود تغییرات مبلمان شهری خود را می بیند،  آنچه را که در این بازه زمانی بدو پیدایش خودتاکنون،  در خواب می دید تاکنون، هرچند اندک ولی برازجان عزیز به همین اندک ها نیز خرسند است. تا باد چنین بادا.
تلاش مجدانه شهردار قاطع، دانشمند و دانش ورز برازجان در تجهیز و مدرنیزه نمودن مبلمان شهری، اقدامات مشفقانه سالم خان و محمد خان را در ذهن برازجان تداعی می نماید که بر پیشانی صبغه ی تاریخی اش حک خواهد شد. از آنجا که مبلمان شهری به مجموعه عناصری گفته می شود که در شهر و خیابان و در کل فضای باز نصب شده اند و استفاده عمومی دارند. مسئولین امر و دست اندرکاران امور شهری معتقدند که گذشته از امر خدمات رسانی، حفظ هویت و زیبایی سیمای شهری نیز از اولویتهای بالایی برخوردار است. مهمترین محل برای قرار گرفتن نیمکت ها در سطح شهر، مراکزی است که رفت و آمد مردم زیاد بوده و برای استراحت و تفریح در نظر گرفته شده است. نیاز شهروندان و سیمای شهر و به وجود آمدن هویت شهری حلقه های بهم چسبیده و جدا نشدنی هستند که هر یک دیگری را پشتیبانی و تکمیل می کند و عدم توجه به هر کدام آسیب جدی در به وجود آمدن سیمای نامناسب شهر خواهد بود. تظاهر حالات ابتدایی بعضی از عناصر و مبلمان شهری مانند انواع آبنماها در زمان هخامنشی، لوح ها و تندیس های سنگی از پادشاهان و... که نمایانگر قدمت طولانی مبلمان شهری در ایران است و می توان به این تمدن نسبت داد. مبلمان شهری باید زیبایی بصری محیط را به دنبال داشته باشد، خدمات شهری و عناصر آن باید دارای چیدمانی باشد که علاوه بر کاربری و خدمات رسانی مناسب، آرامش روحی و روانی ساکنین را فراهم کند و به گونه ای طراحی شود که امکان استفاده برای همه اقشار جامعه اعم از: زن، مرد؛ پیر، جوان؛ معلول و جانباز و... فراهم آید. همانا این تغییر رویکرد میسر نمی شد مگر به همت، تلاش، تفکر، تدبیر و مدیریت بی بدیل شخص شهردار بی بدیل، که تحسین همگان را به همراه داشته است. اکنون که با درایت و کار آمدی ایشان، چهره شهر دگرگون شده است شهروندان افق های وسیعتری را به نظاره نشسته اند و در آرزوی فرداهای بهتر گام برمیدارند. تا باد چنین بادا.
شهروند برازجانی متصور بود که با منم منم های همه جانبه مسئولان خود، هرگز روی آبادانی و تعالی را به خود نمی بیند اما تلاش بی چشمداشت به طمع شهردارش، شوق تغییر و ترقّی در پیکره نحیف و نجیب خود را احساس می کند، تا باد چنین بادا.
انسان اشرف مخلوقات و خلیفه خدا، بر روی زمین می باشد امّا دستیابی به این مقام، به سادگی میسّر نمی شود بلکه تلاش و ممارست بسیار را می طلبد. خدا قوت به شهردار شهرمان، که مصداق مسلّم خطبه 16 نهج البلاغه (کلام امیرمؤمنان علیه السلام) می باشد با این مضمون: [اِتَّقُوااللهَ فِی عِبادِهِ وَ بِلادِهِ فَاِنَّکُم مَسئُولُونَ حَتّی عَنِ البِقاعِ وَ البَهائِمِ وَ اَطِیعوا اللهَ وَ لا تَعصُوهُ .از خدا نسبت به بندگان و شهرهایش پروا کنید زیرا دارای مسئولیّت هستید حتّی نسبت به زمینها و حیوانات و خداوند را اطاعت کنید] . هرچند که انسان مختار، در این دنیا که به سان گذرگاهی است؛ در میان دو راه قرار دارد که یکی به اسفل السّافلبن و دیگری به اعلی علیّین ختم می شود. یکی او را به شقاوت و بدبختی و دیگری به سعادت و کمال می رساند و هدف از آفرینش انسان اینست که با انتخاب راه صحیح و طی کردن صراط مستقیم به مقام قرب الهی نائل شود و این میسّر نیست مگر اینکه به دعوت حقّ، لبّیک گوید و با بهره گیری از تعالیم روشنگر وحی، نیک و بد را باز شناخته و پس از آشنایی با وظایف و مسئولیّتهای خویش در عمل به آن کمر همّت بندد . همانا که شهردار برازجان، انسانی است که طریق اعلی علیین را با بینش و بصیرت خویش به گزین نموده است وگرنه می توانست به سان برخی شهرداران قبلی ،مسیراسفل السافلین را برای شهر متوهم گردد و دست به کیسه خزانه شهر، همیان خود را وزین می نمود. دستش طلا، مغز مریزاد و تا باد چنین بادا.

حکایت است که در زمان کمبوجیه، لشکریان به تسخیر شهر «برقه» کوشیدند. محاصره شهر نُه ماه به طول انجامید و به سبب استواری باروی شهر و از جان گذشتگی مدافعان  کاری از پیش نرفت. سردار سپاه ایران، ناچار فرمان داد که از بیرون به درون شهر نقب بزنند تا لشکریان بتوانند از آن راه شهر را تصرف کنند. مرد مسگری که از مدافعان شهر بود از این موضوع آگاه شد، اما ندانست که دشمن در کدام محل به کندن نقب مشغول است. برای پی بردن به این راز، سپرگونه ای از مس ساخت و در حالیکه آن را در تمام طول بارو، نقطه نقطه بر زمین می نهاد، بر اثر انتقال صدا دریافت که مهاجم در کدام محل به کندن نقب پرداخته است ومدافعان را به آنجا رهنمون شد. سردار سپاه ایران، پس از آنکه به زحمت و نیروی فراوان «برقه» گرفت، آن مسگر را به خاطر هوشمندی و تدبیرش نواخت و ازغارت و خراب کردن شهر، به خاطر وی صرفنظر کرد. حال، گوش و چشم شیطان کر و کور؛ حکایت برازجان، حکایت «برقه» است و مسگرش نیز، همین شهردار فعلی ست که سپر مس گونه ی مدبرانه و هوشمندش را در جای جای شهر به کار گماشته است که کوبش قلب شهر را شدت بخشد. افتتاح و بهره برداری جاده سلامت، نورپردازی درخت ها و بلوارها، چشم انداز دیوار ساحلی دره فصلی مجاور ساختمان شهرداری، روشنایی معابر شهر خصوصا ورودی های پرتردد شهر، تسطیح پیاده رو و توسعه  پارکینگ جنب پژوهشسرای متقین، نصب آبنماهای چهارراه های اصلی و مرکزی شهر، نقاشی دیواری دیوارهای مراکز آموزشی و ابنیه و ادارات، نصب پرچم های مناسبتی، نصب ساعت در مکان های متفاوت شهر، کاشت نهال و گل های فصلی ملون و زیبا، رنگ آمیزی ده ها کیلومتری بلوارهای سطح شهر، استقرار تجهیزات ورزشی، هرس فرم دهی درختان سطح شهر، نصب برج های نوری در میادین و پارک ها، خط کشی محل عبور عابر پیاده و مسیرنماهای ترافیکی ، و...  همه و همه اقدامات بی نظیر و بی سابقه شهردار نیک اندیش، نیک رفتار و نیک پندار شهر برازجان است که شهر را روی ریل بهره گیری به مقصد ایستگاه بهره دهی، رهنمون می گردد. تا باد چنین بادا.
هر مجموعه منظم و همچنین اجتماع منظم ممکن است مانند سایر پدیده ها در معرض زوال و فروپاشی قرار بگیرد، این زوال و فروپاشی تابع علل و اسباب و شرایط خاصی است آنچنانکه اگر به هر طریقی، شرایط زوال بستر، فراهم و مصاعد گردد بقای نظم و ثبات، نیز غیرممکن و دشوار می گردد . یکی از موانع زوال و افول نظم و زیبایی مبلمان شهری، تلاش مدبرانه و هوشمندانه شهردار شهر است. باشد که همواره اندیشه آبادکننده و اوج دهنده ی شهردار و شهرداری برازجان بر مدار تعالی و ترقی، طی طریق نماید و سیر صعودی را خط و مشی خود قرار دهد و فروغ و طلوع ستاره های درخشان آبادانی و نظم بخشی را در سپهر شهر نظاره گر باشیم. تا باد چنین بادا.
برازجان نیک می داند تا ترقی و تعالی راه  پرپیچ و خم و دشواری در پیش دارد، در گوش خود مدام نجوا می کند: «هرکه آمد رفت و غم مانده ست روی شانه ام /از جوانی چند مو مانده ست روی شانه ام /... بسکه در فکر رهایی روز را شب کرده ام /جای دستانم به جا ماندست زیر چانه ام /مثل سیمرغم که امیدم به فتح قاف نیست /بازگشتم چون کلاغی در پی کاشانه ام /دام در دام است دنیا جرأت پرواز نیست /بعد عمری دانه دادن مستحق دانه ام. مانی معینی». امید تک تک شهروندان برازجانی این ست که اینقدر شوق تغییر اتفاقات تازه را در شهر احساس کند، آنقدر می در ساغر اندازد و فلک را سقف بشکافد تا طرحی نو دراندازد و هرگز زانوی این غم بیدل دهلوی را بغل نگیرد :«همچو عکس آب تشویش از بنای ما نرفت /مرتعش بوده است گویی پنجه معمار ما. » به امید عمران، آبادانی بیش از پیش شهر، تا باد چنین بادا.

 فریده فهیمی – چهارم فروردین 97- برازجان