مختار فیاض
همین ابتدا بگویم که من ذاتا یک منتقد هستم و مطلقا عادت به مجیزه گویی و مداحی ندارم.همچنین در هیچ دولتی،اعم از اصلاحات و اعتدال و غیره، از کوچک ترین رانت یا بهره ای برخوردار نشده ام .یعنی نه خواسته ام و نه آن شاالله در آینده خواهم خواست.بنده نه تنها چشمداشت به هیچ پست و جایگاهی ندارم بلکه از سایر مزایایی که خیلی ها چشم به آن ها دارند و برایش دندان تیز کرده اند نیز متنفرم.
همه ی این ها را می گویم تا اگر در اثنای بحث از مسئولی تمجید کردم؛ خوانندگان این سطور ،آن را حمل بر نیاز یا مدح ندانند.به قول حافظ: غلام همت آنم که زیر چرخ کبود/ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزاد است/
نطفه ی  این مطلب و سخن از نقطه ای منعقد شد که،متاسفانه از همان فردای انتخابات ریاست جمهوری تا به هم اینک،عده ای دانسته یا نادانسته کمر به دشمنی و مخالفت بستند و با تخریب دولت و شخص رئیس جمهور،آب به آسیاب کسانی ریخته و  می ریزند که هشت سال تمام،زمان و سرمایه ی این کشور را برباد دادند و هنوز هرچه می کشیم از عدم درایت و کیاست آنان است.
 تاکید می کنم که،طرف صحبت بنده منتقدین آگاه و دلسوزی نیستند که ناصحانه،دولت و سیاستگذاران را از تجربیات و پیشنهادهای خود بهره مند می کنند یا خطاها و عیوبشان را به آنان گوشزد می نمایند؛بلکه خطاب بنده به کسانی است که خود، این حماسه ی ورجاوند را خلق کردند و مانع دست اندازی مجدد افراطیون به ساختار سیاسی،اجتماعی،اقتصادی و فرهنگی شدند؛اما به دلایلی،از رای و نظر خود برگشته اند و مأیوسانه،فضا ی فعلی و آینده را سیاه جلوه می دهند.
من نمی خواهم وانمود کنم که مردم مشکل ندارند و همه چیز بر وفق مراد است اما معتقدم که ؛از سوئی نباید دستاوردهای این دولت را در زمینه های مختلف،نادیده گرفت و از سوی دیگر،نباید نجات کشور از وجود افراطیون را نیز، نعمتی کوچک محسوب کرد.نعمت گرانبهایی که از ناحیه رای مردم و انتخاب آقای روحانی،نصیب کشور گردیده است.
حتما همه به خاطر داریم که فکر و عملکرد گروه مقابل ،با حاشیه سازی و ماجراجویی متوهمانه، چه بلائی بر سر این کشور و مردم آورد.به نحوی که از سویی،ما در جامعه ی جهانی هیچ منزلت و جایگاهی نداشتیم  و از جانبی دیگر، تحریم های مترتب بر این نوع سیاست نیز  نفس مردم را بریده بود و نرخ اجناس،ثانیه ای،افزایش پیدا می کرد.پراید شش میلیونی به بیست میلیون و برنج۱۵هزارتومانی به شصت هزار تومان افزایش قیمت پیدا کردند.
 از خاطر نبرده ایم که افراطیون، چنان عرصه را بر هنرمندان و فرهنگیان تنگ کرده بودند که حتی استادان دانشگاه،از آینده ی شغلی خود اطلاع نداشتند و نویسندگان و شعرا از چاپ بسیاری از کتب خود محروم شده بودند...
بی تردید امروز هم مردم با مسائل و مشکلات فراوانی دست به گریبان هستند و حتما در شب عید آنچنان که بایسته است؛ نمی توانند این مناسبت ملی نوروز را جشن بگیرند اما این مشکلات کجا و ساختار افراطی افراطیون کجا؟
معمولا ما ایرانی ها توقع داریم که ثمره ی هر فعالیتی،آنا و در کوتاه مدت نصیبمان شود و تصور می کنیم دولت منتخب می تواند و باید یکشبه تمام آثار ویرانی و نقیصه های مزمن را ترمیم و مرتفع نماید؛در صورتی که حقیقتا سدها و موانعی که بعضا ناشی از کارشکنی های مختلف است؛در کنار ویرانی های ناشی از مدیریت غیرعلمی گذشته و تحریم های شدید بین المللی،چیزی نیست که بفور و بیدرنگ قابل حل باشد.
من فکر می کنم همه به این امر واقف هستند که در انتخابات ریاست جمهوری۹۶ما ناگزیر از انتخاب آقای روحانی بودیم.یعنی تنها راه نجات کشور چنین بود.اما اکنون که چنین اتفاقی با همت همه مردم و علاقه مندان به ایران،افتاده است و دیگر دغدغه ی بختک افراطیون را نداریم؛مسائل و مشکلات،بزرگ جلوه می کنند و فارغ از خطری که از بیخ گوشمان گذشته است؛خواهان حل فوری و یکشبه ی همه ی مشکلات هستیم.همانند شخصی که پس از بسلامت گذراندن عمل سخت جراحی دو چشم خود،حالا توقع دارد که سه چشم داشته باشد.
تحقیقا همه مستحضر هستند که ما رویدادهای تلخی را تجربه کرده ایم و فراموش نکرده ایم که عده ی زیادی از حامیان "خاتمی"در چهار سال دوم ریاست جمهوری ایشان،با بهانه های جوراجور و باطرح نظریه ی عبور از خاتمی،بزرگ ترین ضربه را به اندیشه سیاسی مترقی اصلاحات وارد کردند و نهایتا سرافکنده و نادم،به اشتباه خود اقرار نمودند و پوزش خواستند.پس بیاییم تا فرصت هست و راهمان بی بازگشت نشده است؛قدر نهالی که با اندیشه و تلاشمان غرس کرده ایم و در حال رشد و نمو است را بدانیم و با ندانم کاری، تیشه به ریشه ی این شجره ی طیبه نزنیم.و گرنه، آیندگان حتما نکوهشمان خواهند کردو نکته سنجان تعریضمان خواهند زد که:"من جرب المجرب،حلت بها الندامه"

مختار فیاض.بیست و دوم اسفندماه هزار و سیصد و نود و شش هجری شمسی