با اظهار تاسف از حادثه دلخراش رخ داده، چند سوال:
مگر این سه نوجوان والدین نداشتند؟
مگر والدین از خطر کار با این مواد محترقه آگاه نبودند یا حداقل یک بار در اخبار آثار بد و مخرب آن را ندیده اند؟
مگر این نوجوانان مهندس طراحی سیستم های انفجاری و موشکی بوده اند که دست به این اقدام مخرب و خطرناک زده اند؟
مگر این نوجوانان در مدرسه با خطرات این مواد محترقه آشنا نشده اند؟ مگر .......

** لطفا به خودمان بیاییم:
* ما والدین وقتی می بینیم فرزندمان کار خطرناکی می کند، باید با استدلال های منطقی او را از انجام آن کار منع کرده و اگر کوتاه نیامد، به روش های دیگری (به غیر از کتک کاری و دعوای بی حاصل) مانند محروم کردن موقت از بعضی امکانات مورد علاقه و ... جلوی او را بگیریم حتی اگر باعث ناراحتی آنها شود، چون آنها از عواقب کارشان آگاه نیستند؛ پس رودرواسی نداشته باشیم و در مقابل بعضی از کارهای نابه جای فرزندانمان اقدام صحیح و قاطع انجام دهیم.
البته دلایلی همچون: سرمان شلوغ است! حریف بچه ام نمیشم! بچه ام شر و شور است! و ... فقط پاک کردن صورت مساله است و به هیچ عنوان قابل پذیرش نیست.مطمئن باشیم فرزندانمان در آینده ما را مقصر خواهند دانست که "شما که عاقبت کار ما را می دانستید چرا جلوی ما را نگرفتید؟؟!! ناراحت شدیم هم به درک، بهتر از نابودی سلامتی جسم و روحمان است".

* معلمان به جای این همه "چپوندن ریاضی و علوم در ذهن بچه ها" کمی به بچه ها آگاهی دهند و آنها را تربیت کنند. مگر در مدارس تلویزیون، ویدیو پروژکتور و حتی رایانه وجود ندارد؟ باور کنید یاددادن مهارت های زندگی، آشنایی با واقعیت های جامعه و مسایل روز هم جزوی از کار مدارس است.
پس تکلیف شعار تعلیم و تربیت چه می شود؟ مگر تعلیم بدون تربیت فایده ای هم دارد؟ متاسفانه امروز مدارس ما فقط جایی برای درس خواندن شده که البته با وجود این می بینیم که اکثر دانش آموزان سواد درست و حسابی هم ندارند؛ پس حداقل به آنها مهارت های زندگی یاد دهید.

از معلمان، والدین، مغازه دارانی که این مواد خطرناک را برای چند قرون سود بیشتر عرضه می کنند و همچنین تجار و سوداگران متفرقه این مواد، مسئولان و ... خواهش می کنم به خودمان بیاییم؛ هر کدام وظیفه ای داریم که باید به آن عمل کنیم و صددرصد در این دنیا و آن دنیا نتیجه وعاقبت آن را خواهیم دید.

به امید روزهای خوب بدون ناهنجاری های اجتماعی
به امید پویا شدن این جامعه اسلامی و بارزش
به امید هر چه خوبی ست

باتشکر

چه قدر ناراحت کننده :(