سیما حیاتی
روزانه اخبار را آنلاین چک می کنم تا به تازه ترین خبرها دسترسی داشته باشم. هر چه فکر کردم آخرین خبر خوشحال کننده ای که منتشر شده است کی بوده به خاطر نیاوردم! بعد از این همه حادثه غم انگیز این روزها وعده عید و شب عید را به خود می دادم که شاید حال و هوای عید بتواند شادی را به دل های مردم برگرداند و اخباری شاد را به مردم برسانیم.

اما زمستانی سرد، زمستانی سرشار از حوادث غم انگیز، و واژه ی تسلیت که واژه ای بس آشناست برای ملتی که هر لحظه منتظر حادثه ای جدید برای استفاده از این واژه هستند.
تسلیت برای سوختن بچه ها در مدرسه، تسلیت برای زلزله و آوارگی مردم، تسلیت برای آتش سوزی، تسلیت برای ناچاری گور خوابان، تسلیت برای کشته شدگان سانچی و این بار تسلیت برای مسافرانی که مقصد نرسیده اند...

ما مردمی هستیم که شرایط زندگیمان کاری کرده که دیگر از مرگ هراسی نداریم، چرا که از وسیله نقلیه شخصی تا وسایل نقلیه عمومی هوایی و زمینی و دریایی تا هوایی که در آن نفس می کشیم و غذایی که سرشار از مواد سرطانزا است و حتی خوردن آب ساده هم برایمان گران تمام می شود، همه اینها ما را به سمت مرگ هدایت می کند.

از آسمان آبی به دنبال آسمان سقوط کرده ایم، سراغ هموطنانمان را از "دنا" می گیریم، اما نمی پرسیم مسئول این همه غصه خوردن های مردم چه کسی است؟!
هواپیمای از رده خارج شده ای که این اواخر هم نقص فنی داشت؟ یا مسئولانی که کوتاهی می کنند؟
و یا تقدیر و سرنوشت؟
واقعا آسمان چرا سقوط کرد؟!
23 روز قبل و در روز 5 بهمن ماه 1396 همین هواپیمای سقوط کرده به خاطر نقص فنی از نیمه راه به فرودگاه مهرآباد باز می گردد اما باز هم با جان هموطنانمان ریسک می کنند و می گذارند پرواز کند.

هنوز به لاشه ی هواپیما سقوط کرده دسترسی پیدا نکرده ایم، در اخبار می آید که تلفن همراه یکی از مسافران روشن بوده و توسط مخابرات ردیابی می شود اما کاری نمی کنند، فقط برای تسلیت گفتن از یکدیگر پیشی می گیرند. مردم و مسئولان یکصدا می شوند و می گویند ایران، تسلیت!

برای بارش باران در زمستانی خشک دست به دعا شدیم ،نماز خواندیم. باران شروع به باریدن کرد، تا خواستیم خوشحالی باریدن باران را احساس کنیم آسمان سقوط کرد، گویا همین باران راه را برای نجات مسافران مسدود کرده

بیش از هر چیز گوش هایمان منتظر اخباری از امدادرسانانی است که بعد از گذشت دو روز حتی محل حادثه را هم نیافته اند و کسی نمی داند آیا مسافران جان سالم از این حادثه به در برده اند یا سرما امانشان را بریده یا شاید درندگان آن حوالی جانشان را گرفته باشد.. 

و خانواده هایی که غم و اندوه تمام وجودشان را گرفته و با تمام جانشان دعا می کنند زمان به عقب برگردد و نگذارند عزیزانشان به قصد پرواز این سقوط تلخ را تجربه کند!

آری واژه تسلیت برای ما بسیار آشناست...

*تیتر مطلب با الهام از شعر عباس کیارستمی