اتحاد خبر-مختار فیاض: هنگامی که محتوا و درون مایه ی سخن شاعران و گویندگان امروزی را بررسی می کنیم؛ به این نکته ی اساسی واقف می شویم که شالوده، معنی و حتی ساختار همه ی سخنان ظریف،در گذشته های دیر و دور شکل گرفته است و ما امروز مضامین و مفاهیم سخن گذشتگان را صرفا تکرار می نماییم. (منتهی با زبانی دیگر)

جالب تر آنکه، حتی فردوسی بزرگ نیز در حدود هزار سال پیش و در آستانه ی سرایش شاهنامه، خاضعانه و چه بسا واقع بینانه همین نکته را تایید و تصدیق می کند:
سخن هر چه گویم همه گفته اند/
بر باغ دانش همه رفته اند\"۱\"/
یعنی حرف های زیبا و معانی لطیف  را پیشینیان عرضه و ارائه  کرده اند/ و میوه ی باغ دانش را دیگران، قبل از من، جارو زده اند. (دیگر حرفی برای گفتن نمانده است)
هنگامی که فردوسی در ده قرن پیش چنین اقراری دارد؛ طبعا در روزگار ما نیز کسی، معنی بکر و جدیدی برای عرضه کردن ندارد و محتوای همه ی سخنان، مرده ریگ پیشینیان است که امروز به سیاقی دیگر عرضه می شود.
البته ممکن است؛ \"چگونه گفتن\" ها نو باشد اما ماهیت کلام یا \"چه گفتن \"ها،همان است که در گذشته، به وضوح قابل ملاحظه است.
به طور مثال، ما امروز برای رساندن مفهوم \"بخشش کردن\"یا \"هزینه کردن\"، اصطلاح\"سر کیسه شل کردن\" را به کار می بریم در صورتی که همین مفهوم ،دقیقا در اشعار نظامی گنجوی در حدود نهصد سال پیش آمده است. نظامی خطاب به طالبان بزرگی، می گوید:
بزرگی بایدت، دل در سخا بند/
در کیسه، به بند گندنا بند\"۲\"/
یعنی چنانچه دوست داری در میان جمع، بزرگ باشی؛ سخاوتمند باش/ و در کیسه ی حاوی زر و نقره ات را با برگ \"گندنا\" یا همان \"تره\" ببند تا شل باشد؛ سریع باز شود و تو بتوانی بخشش کنی.
همان گونه که ملاحظه می شود؛ مفهوم \"شل کردن سر کیسه \"مشخصا در کلام منظوم نظامی آمده است و ما در عصر حاضر، فقط متناسب با زبان روز، سیاق کلام یا چگونه گفتن را تغییر داده ایم و گرنه کلام، همان است که استاد سخن در آن روزگار آورده است. (مختار فیاض. بیست و نهم بهمن ماه یکهزار و سیصد و نود و شش)

۱- رفته اند: جارو زده اند
۲- گندنا: تره، نوعی سبزی خوردن