کد خبر: 91207 ، سرويس: مقاله
تاريخ انتشار: 20 دي 1396 - 09:36
فرهنگ نوع دوستی و همگرایی را تقویت کنیم

اتحاد خبر: نوع دوستی هیچ ربطی به انگیزه های قومی، حزبی و منطقه ای یا سایر وابستگی ها و مفاخر فردی و جمعی ندارد و اسلام از ازل فرموده، هیچ تفاوتی میان مخلوقات خدا نیست   و تنها تفاوت را در باورها می داند. اِنَّ اکرامکم عند الله اَتقیکم.

اتحاد خبر-راضیه بهیان نژاد: نوع دوستی هیچ ربطی به انگیزه های قومی، حزبی و منطقه ای یا سایر وابستگی ها و مفاخر فردی و جمعی ندارد و اسلام از ازل فرموده، هیچ تفاوتی میان مخلوقات خدا نیست   و تنها تفاوت را در باورها می داند. اِنَّ اکرامکم عند الله اَتقیکم.

سعدی علیه الرحمه در بیش از هفتصد سال پیش سروده است: "بنی آدم اعضای یک پیکرند."  و در مساعدت و کمک به همدیگر بیان می دارد: "چو عضوی، به درد آورد روزگار ، دگر عضوها را نماند قرار"  سعدی بزرگ در تداوم می گوید "تو کز محنت دیگران بی غمی" و اینجا مورد خطاب قرار می دهد خودپرستان  را، آنان که فقط خود را و اطراف خود را می بینند و با پیله مَنیَّتی که به دور خود پیچیده اند، میزان دیدِ و نوع بینی خودشان را ضعیف کرده، می گوید: "نشاید که نامت نهند آدمی"
و این شعری که سر تا پا شعور و انسانیت است و جهان هم آن را پذیرفته و شعور این شاعر گرانقدر ایرانی را ستوده و به عنوان یک راهبرد و استراتژی می ستاید از مفاخر ماست.

حضرت رسول اکرم (ص) هم با دارا بودن مقام رسالت و ختمی مرتبت، باز برای اکرام انسانیت و نوع دوستی اعلام می فرماید: "اِنـَهُ بَشَرٌ مثلی"
اصولا دین ما و قرآن ما و ائمه ما و رسول و پیامبر ما سفارشات زیادی در زمینه نوع دوستی دارند.

این مقدمه را چیدم تا بگویم ما موظف به رعایت حریم همنوع هستیم. ما سفارشات متعددی در رابطه با فرهنگ همگرایی و نوع دوستی داریم. این سفارشات به وفور در کلام معصومین ما، امام علی (ع)، حضرت صادق (ع)، امام رضا (ع) و جواد (ع) و هادی (ع) و... تلالو می کند.

وقتی که زلزله ای رخ می دهد و تعدادی از مردم کشور آسیب مالی و جانی می بینند، مقام شامخ رهبری بلافاصله در میان مردمش حاضر می شود و به دلجویی و کمک آنان همت می گمارد و به تمامی مسئولین کشور سفارش می کند که به مردم برسید، توجه کنید، مبادا بگذارید مصیبت دیدگان دچار حس غربت و غریبی و بیکسی شوند. این حرکات را در زلزله بَم، کرمانشاه، کرمان و بقیه شهرها و نقاط زلزله زده از حضرتشان به شکل عملی دیدیم. اما آنچه که حائز اهمیت و مانور می باشد، این است که رهبر مردم تمامیت نظری و وسعت نگری دارند، سفارش ایشان شامل عده ای خاص، قومی خاص، قشری خاص، آئینی خاص نشده و نمی شود. او چون باران بر همه کس می بارد.

ملت ما مشاهده نکرده که مقام رهبری در این امور مذهب یا چیز خاص دیگری را سفارش کرده باشد. اینکه به شیعه ها فقط برسید یا به همه برسید اما شیعه ها را بیشتر یا مصیبت دیده ها را طبقه بندی کنید، استغفرالله.
شیعه، سنی، ارامنه، اقلیت ها در هر جا که بوده اند، در مناطق زلزله زده بنا بر سفارش بر نوع دوستی خدا، دین و قرآن و رسول و ائمه و رهبری انسان نگری شده و انسانیت مورد توجه قرار گرفته نه موارد غیر.

این را مقدمه قرار دادم تا به افراد انگشت شماری اشاره کنم که فرهنگ نوع دوستی و همنوع پنداری را در خودشان بارور کرده و سپس تقویت، تبلیغ و عملی سازند.

در مقاله قبلی ام که در هفته نامه وزین اتحاد جنوب شماره ۹۷۱ چاپ شد به غنای فرهنگ و لزوم توجه به آن اشاره نمودم. جشن عاطفه ها، جشن نیکوکاری و... که در کشور ما برپا می شود، نمونه ای از این حقیقت است.

دین و آئین ما آموزه های زیادی در ستایش این زیبایی های انسانی دارد، که ما نباید از آن ها غفلت کنیم تا غربی ها از ما پیشی بگیرند و مفاخر ما را مصادره به مطلوب خویش سازند. اینک چرا ما باید از ولنتاین آنان و دیوار مهربانی آنان تقلید کنیم؟
آیا این فرهنگ نوع دوستی است که امروز در کشور ما توسط عده ای اندک لگد می خورد و عده ای هم ناظر ساکت این اعمال می شوند؟؟
بارها مشاهده شده دو شخص در جامعه، مرد یا زن، حالا به هر دلیل یا بر سر هر چیزی با هم گلاویز شده اند!!! آیا نوع دوستی من و تو ایجاب نمی کند که حتی خطر کنیم و به میان آنان برویم و دعوت به خیر و صلح و گذشت و مفاهمه و رفع سوء تفاهم نماییم؟

شوربختانه بارها شاهد این رفتار دون شأن بوده ام و چیزی که غمم را چند برابر کرده سیل تماشاگرانی است که دوربین گوشی خود را روشن می کنند و شرم آفرین شروع به فیلم برداری یا عکس برداشتن می کنند. این حرکت قلب آدم را جریحه دار کرده و زخم کاری می زنند و عین خیالشان هم نیست. باید با جرأت بگویم، بر مرگ باورها و این افسارگسیختگیّ فرهنگی باید زار زار گریست، و سیاه پوش شد.
آیا دو طرف نزاع اگر همدین و هم طبقه و قوم تو نیستند اما همنوع تو هم نیستند؟؟
بارها دیده ام در اتوبان یا خیابان، خانمی که اگر خواهر تو نیست اما همنوع تو است و در باور دینی اش، تو را جوانمَردی می پندارد که می تواند روی کمک انسانیت تو حساب باز کند، خودروی او دچار نقص فَنی شده و نیاز به کمک دارد و عده ای از کنارش بی خیال و بی تفاوت رد می شوند، عده ای هم به جای کمک متلک می اندازند و این را دستمایه شوخی خود می کنند! عده ای حرمتش را می شکنند و غمبارتر اینکه عده ای هم از اعمال ناجوانمردانه می خندند و بی تفاوت رد می شوند.
البته گاهی هم پیش آمده کسی کمک کرده و ای کاش آن کسی که تصادفا یا با انگیزه ایستاده انگیزه اش فقط و فقط، رضایت خدا و انسانیت و کمک به هم نوع باشد.

حالا باید بپرسیم کو آن تعصبات ناموسی؟؟ کو آن لوطی گری های جوانمردانه قدیم؟ کو آن صد محاسن خوب دیگر؟؟؟
کجا داریم می رویم. به کدام سمت شتابان در حرکتیم. از این همه ناپاکی چه دیده ایم که خوبی و پاکی را درنوردیده ایم؟ "صد بار بدی کردی و دیدی ثمرش را ، نیکی چه بدی داشت که یک بار نکردی؟"

بیائیم فرهنگ غنی مان را دریابیم و آن را احیا کنیم. کاری کنیم که مثل قدیم ترها اگر زنی را در کوچه ای تاریک یا جایی تنها دیدیم، به جای احساس خطر از دنائت ما، از حمایت ما یقین پیدا کند و بر خود نلرزد.
چطور است جوانمرد؟ حاضری؟؟؟ به هر جهت من به عنوان یک زن نوشتم ببینم تو چه می کنی. 

 

*فعال اجتماعی

لينک خبر:
https://www.ettehadkhabar.ir/fa/posts/91207