اتحاد خبر: می گویند مردمان هندوستان با بهانه و بی بهانه از زمین و زمان بالا می روند و به دور از ساختار های تشریفاتی فارغ از سن، جنس و طبقه جشن هایشان را تا خود صبح به پا می دارند چنانکه این مراسمات جزء دیدنی های آن کشور شده و سالیانه گردشگران زیادی را از اقصا نقاط جهان جذب می کنند...
حبیب اله نعمتی
می گویند مردمان هندوستان با بهانه و بی بهانه از زمین و زمان بالا می روند و به دور از ساختار های تشریفاتی فارغ از سن، جنس و طبقه جشن هایشان را تا خود صبح بپا می دارند چنانکه این مراسمات جزء دیدنی های آن کشور شده و سالیانه گردشگران زیادی را از اقصا نقاط جهان جذب می کنند: آری کشور هفتاد و دو ملت دل زنده اند و کودک درونشان فعال است و ترمزهای شادی را بریده اند.
در مثل مناقشه نیست اما غرض سوزنی است که باید به خودمان بزنیم البته نیازی به بازخوانی پیشینه جشن ها و شادی ها نیست چه آن که یادآوری نامشان (جشن فروردگان، جشن سده، جشن نوروز، جشن یلدا و.....) گویای بزرگی های بیشماری است که مهم ترینش اتحاد، اتفاق، مهربانی، همدلی و با هم بودن و حس خوبی که از زندگی داشته اند.
آن یکی را یادآور شدم تا بگویم آن مردمان امروز نیز چنین اند و با آن جمعیت یک میلیارد و اندی در مسیر توسعه اند چرا که در یک جامعه شاداب و خوشحال ذهن انسان پویاتر و استعدادش شکوفاتر و اشتغال و تولید بهتر انجام می شود و اندک اشاره به پیشینه این مردمان اشارت شد تا بگویم نیم نگاهی به آمارها و نظرسنجی ها نشان آن دارد که در شادی و شادابي رتبه خوبی نداریم: صد البته فارغ از بررسی ها کافی است که در خیابان به چهره ها نگاه کنید تا ببینید چه اندوهی در آنها موج می زند.
آری جاده ی زندگی به دلایل کمبود امکانات ورزشی و تفریحی، کنسرت های شعر و موسیقی ناتمام، جاده ها و ماشین های ناامن، موسسات بی اعتبار، صندوق های بی توسعه و بی ذخیره، واقعی نشدن هزینه ها و وعده های بی سرانجام، سکه پرانی ها، بایکوت کتاب و روزنامه، بست نشینی های متهمان، رکورد و بیکاری ، صفهای طولانی و ناتمام برای دو میلیون و بذل و بخشش های چند میلیاردی برای متصل ها و... سنگلاخی و ناشاد است و نیز مضاعف این که تلویزیون و رادیو هم بار خاطر است و اشک در می آورد.
چو شادی بکاهد بکاهد روان
خرد گردد اندر میان ناتوان
دکتر قرایی محقق و استاد دانشگاه:
شاد کردن و شاد بودن جامعه موجب پیشرفت و توسعه سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و خانوادگی می شود، از بسیاری مسائل و بروز انواع آسیب های جامعه، جرم و بزهکاری و نابسامانی ها جلوگیری به عمل می آید، اختلالات روحی در جامعه کمتر می شود و میزان رغبت تحصیلی و دل به کار دادن و تولید افزایش پیدا می کند. شادی یک نیاز اساسی انسان است، افراد اگر در جامعه خود نتوانند این نیاز را برآورده کنند رو به جوامع دیگری می برند در نتیجه به تدریج از فرهنگ ملی خود دور می شوند.
باید تا آن جا که می توانیم در برگزاری جشن های ملی و میهنی از طریق رادیو و تلویزیون و مطبوعات همت گماریم و جشن های باستانی را در میادین یا پایگاه های خاص برگزار کنیم و با صرف هزینه های کم برای شادی از پرداخت هزینه های هنگفت آسیب های اجتماعی در امان باشیم: سرمایه گذاری در باب شادی هزاران برابر بازده اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، سیاسی دارد.
پایان گفتار این که شادی و شادابي ریشه در خلقت و ذات آدمی دارد و حقی است که دولت ها باید به ولی نعمتان خود ادا نمایند.
《امید اینکه یلدای پیش رو با شادی و شادمانی باشد.》