به گزارش روزنامه ایران؛ اواخر آذر امسال، گزارش گرفتارشدن کارگری در دستگاه پرس کارخانه کارتن‌سازی به مرکز اورژانس دماوند گزارش شد.
 
آن‌طور که تیم امدادی تعریف می‌کرد، وقتی به محل رسیده بودند، مردی خون آلود روی زمین افتاده بود و در حلقه کارگران کارخانه، زن جوان و کودکی هم بالای سرش مویه می‌کردند. همکارانم در معاینه‌های نخست، مرگ این کارگر را اعلام کردند.
 
اما صحنه آنقدر دلخراش بود که همکارم از کارگران خواست زن و فرزند مرد جوان را از آنجا ببرند. آن‌طور که کارگران می‌گفتند، این مرد همراه همسر و فرزندش در اتاق سرایداری کارخانه زندگی می‌کرد و نگهبان و کارگر آنجا نیز بود. پسرشان همه را می‌شناخت و با هیچ کس غریبی نمی‌کرد، همه دوست‌شان داشتند.
 
یک ساعت قبل از آن فاجعه، مرد جوان همراه همسر و فرزندش در ناهارخوری با همکارانش حسابی خوش و بش کرده بود اما نه او و نه هیچ کس دیگری هرگز تصور نمی‌کرد که دقایقی بعد چنین فاجعه هولناکی رخ دهد و...حادثه بسیار تلخ وغم انگیز بود اما افسوس که دیگر از کسی کاری برنمی‌آمد.
 
آن‌طور که همکارانم از مدیر کارخانه شنیده بودند؛ دستگاه پرس مدت‌ها استفاده نشده بود و معلوم نیست مرد جوان به چه منظوری سراغش رفته و تا کمر در آن خم شده بود و...معلوم نبود با آن غم سنگین و واقعه دردناک، چند روز طول می‌کشید که کارگران با شرایط کنار بیایند و...من آن روز در مرکز پیام بودم اما آن گزارش به قدری تکانم داده بود که ماجرا را لحظه به لحظه پیگیری می‌کردم.
 
همکارم می‌گفت: «آن کارگر نگون بخت 36، 37 سال بیشتر نداشت. وقتی هم داشتم روی صورتش را می‌انداختم همه ذهنم پیش فرزند وهمسرش بود و...با خودم فکر می‌کردم کاش آن مرد بیشتر احتیاط کرده بود. کاش دستگاه طوری طراحی شده بود که می‌شد به نوعی از این اتفاق جلوگیری کرد و هزاران‌ ای کاش دیگر که... دیگر نتیجه‌ای نداشت./د